Przepięknie kwitną w marcu i kwietniu. Kamelie japońskie mają kwiaty, które w zależności od odmiany wyglądają jak róże, piwonie, begonie lub hibiskusy.

Kamelia japońskie były popularne w polskich domach na przełomie XIX i XX wieku. Ogólnie nie są trudne w uprawie, ale niszczy je zbyt wysoka temperatura w ogrzewanych mieszkaniach. Dlatego to wspaniała roślina doniczkowa do mieszkań, gdzie jest nieogrzewany lub słabo ogrzewany pokój czy weranda. Nadają się także do uprawy w domowych oranżeriach.

Najpiękniej kamelie japońskie kwitną w marcu oraz kwietniu (III-IV). Pojedyncze kwiaty pojawiają się również w maju (V), następnie pod koniec lata (VIII-IX).

W zależności od odmiany kamelie japońskie mają kwiaty pojedyncze, podwójne, półpełne i pełne. Kolory: biały, różowy, czerwony oraz wielobarwne, np. biało-czerwone. Kwiaty rzadko pachną, a jeśli już – to słabo (przyjemnie). Liście są zwykle zielone lecz zdarzają się odmiany żółto-zielone (pstre).

Kamelia japońska Alba Plena

Kolor kwiatów: biały
Kształt kwiatów: półpełne; w pełnym rozkwicie widoczne są żółte pręciki; wyglądem przypominają półpełne odmiany róż
Zapach: brak
Liście: zielone

Kamelie japońskie Alba Plena. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska Berenice Boddy

Kolor kwiatów: różowy
Kształt kwiatów: pojedyncze; widoczne są długie, żółte pręciki; wyglądem przypominają kwiaty hibiskusów
Zapach: brak
Liście: zielone

Kamelia japońska Berenice Boddy. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska C.M. Wilson

Kolor kwiatów: różowy
Kształt kwiatów: pełne; wyglądem przypominają kwiaty begonii
Zapach: brak
Liście: zielone

Kamelia japońska C.M. Wilson. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska Cinderella

Kolor kwiatów: różowe
Kształt kwiatów: podwójne; z długimi pręcikami; na płatkach ciekawy układ „żyłek” w ciemniejszym odcieniu różu; wyglądem przypominają kwiaty hibiskusów
Zapach: brak
Liście: zielone

Kamelia japońska Cinderella. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska Descanso Yuletide

Kolor kwiatów: czerwony w odcieniu łososiowym
Kształt kwiatów: pojedyncze; długie, żółte pręciki i słupek; wyglądem przypominają kwiaty hibiskusów
Zapach: brak
Liście: zielone

Kamelia japońska Descanso Yuletide. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska Kramers Supreme

Kolor kwiatów: czerwony
Kształt kwiatów: pełne; w pełnym rozkwicie są lekko widoczne żółte pręciki; wyglądem przypominają kwiaty piwonii
Zapach: brak
Liście: zielone

Kamelie japońskie Kramers Supreme. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska Lady Cambell

Kolor kwiatów: różowy
Kształt kwiatów: pełne; w pełnym rozkwicie są słabo widoczne żółte pręciki; wyglądem przypominają kwiaty begonii
Zapach: bardzo delikatny, słabo wyczuwalny
Liście: zielone

Kamelia japońska Lady Cambell. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska Magic Moments

Kolor kwiatów: różowy
Kształt kwiatów: pełne; żółte pręciki są słabo widoczne w pełnym rozkwicie; wyglądem przypominają kwiaty starych odmian róż lub begonii
Zapach: brak
Liście: zielone

Kamelia japońska Magic Moments. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska Nobilissima

Kolor kwiatów: biały
Kształt kwiatów: pełne; ich wygląd kojarzy się z piwoniami albo begoniami
Zapach: brak
Liście: zielone

Kamelia japońska Nobilissima. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska Profesor Charles S. Sargent

Kolor kwiatów: czerwony
Kształt kwiatów: pełne; z delikatnymi falbankami płatków przy pręcikach; wygląd przypomina kwiaty piwonii
Zapach: brak
Liście: zielone

Kamelia japońska Profesor Charles S. Sargent. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska Sweetheart

Kolor kwiatów: różowy
Kształt kwiatów: pełne; wyglądem przypominają kwiaty begonii
Zapach: brak
Liście: zielone

Kamelia japońska Sweetheart. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska Ted Kohl

Kolor kwiatów: biało-czerwony
Kształt kwiatów: pełne; słabo widoczne żółte pręciki; wyglądem przypominają kwiaty begonii lub, jeśli dwa są obok siebie, piwonii
Zapach: brak
Liście: zielone i żółto-zielone (nieliczne)

Kamelia japońska Ted Kohl. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska Thelma Dale

Kolor kwiatów: różowy
Kształt kwiatów: pełne; w pełnym rozkwicie widoczne są żółte pręciki; wyglądem przypominają kwiaty starych odmian róż i begonii
Zapach: bardzo delikatny, przyjemny
Liście: zielone

Kamelia japońska Thelma Dale. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska Tiffany

Kolor kwiatów: różowy
Kształt kwiatów: pełne; wyglądem przypominają kwiaty piwonii
Zapach: brak
Liście: zielone

Kamelia japońska Tiffany. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska Tom Knudsen

Kolor kwiatów: czerwony
Kształt kwiatów: pełne; pręciki słabo widoczne; podobne z wyglądu do kwiatów begonii
Zapach: brak
Liście: zielone

Kamelia japońska Tom Knudsen. Fot. Niepodlewam

Kamelia japońska Tomorrow

Kolor kwiatów: czerwony w odcieniu łososiowym
Kształt kwiatów: pełne; wyglądem przypominają kwiaty róż lub begonii
Zapach: brak
Liście: zielone

Kamelia japońska Tomorrow. Fot. Niepodlewam

Jak uprawiać kamelie japońskie, więcej na blogu Niepodlewam CZYTAJ TUTAJ

Post Kamelie japońskie – najpiękniejsze odmiany pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Często jest uważana za gruszę, ale to jej krzyżówka z pigwą. Gruszo-pigwa Krasanka ma duże, okrągłe owoce o nietypowym, pigwowym smaku.

Gruszo-pigwa Krasanka – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR. To krzyżówka gruszy i pigwy, ale najczęściej mówi się o niej grusza Krasanka. W Polsce jest znana również jako Pasówka Krasanka.

Inne nazwy: Die Neue Crasanne, Edel-Crasanne, Neue Crasanne, Pasówka Krasanka, Passe Crasanne, Passe Crassane

Pochodzenie: połowa XIX wieku (Francja)

Gruszo-pigwę Krasanka wyhodował z nasiona ogrodnik Louis Boisbunel w Rouen we Francji. Nasionko powstało ze skrzyżowania gruszy z pigwą. Drzewo wydało pierwsze owoce około 1850 roku.

Dojrzewanie: styczeń-luty (I-II)

Gruszo-pigwa Krasanka to odmiana zimowa. Owoce zbiera się w październiku, ale są smaczne dopiero zimą po odleżeniu w chłodzie.

Owoce: duże (około 8 cm); mają kształt okrągły (prawie jak jabłka); skórka lekko szorstka, mocna, jasnożółta, z licznymi rdzawymi plamami; miąższ żółtobiały, bardzo soczysty, smaczny, miękki, korzenny, lekko cierpki

Przeznaczenie: do jedzenia na surowo oraz do ciast, sałatek, na nalewki

Gleba: przeciętna, ale lekko wilgotna; najlepiej lekko kwaśna (pH 6,2-6,7)

Stanowisko: słoneczne

Gruszo-pigwa Krasanka lubi stanowiska osłonięte od wiatru. Nie powinna jednak rosnąć wciśnięta między inne drzewa, bo wtedy częściej choruje.

Drzewo osiąga średnie rozmiary.

Oporność: średnia

Ogólnie gruszo-pigwa Krasanka ma dość dobrą odporność, w tym na mróz. Jest jednak wrażliwa na zarazę ogniową. Chorobę wywołuje bakteria. Zaatakowane drzewo wygląda jak spalone. Zarazie ogniowej sprzyjają rosnące obok m.in. irga, jarzębina, ognik, pigwa, a także ciepła i wilgotna pogoda.

Z tego powodu we Francji – gdzie ta odmiana jest lubiana i uważana za przysmak – nie można sadzić Krasanki. Można jednak uprawiać drzewa już rosnące.

Zapylacze: Amanlisa, Bera Bosca, Bera Diela, Bonkreta Williamsa, Concorde, Diuszesa Wczesna, Duanna Zimowa, Esperena Pańska, Hardenpont Zimowa, Komisówka, Krzywka, Lipcówka Kolorowa, Lukasówka, Marszałkowska, Plebanka, Wienneńska, Winiówka Francuska, Żyfardka

Gruszo-pigwę Krasanka dobrze zapyla pyłek grusz. Brak danych, czy zapylać może także pyłek pigwy.

Ciekawostki

• Owoce gruszo-pigwy Krasanka można kupić w krajach południowej Europy z charakterystycznymi koniuszkami ogonków pomalowanymi na czerwono. To tradycja – kiedyś uważano, że dzięki temu Krasanki dłużej zachowują świeżość. Obecnie to wyróżnik na sklepowych półkach.

• Młode drzewko gruszo-pigwy Krasanka jest trudne do kupienia. To odmiana kolekcjonerska.

Źródło:
*wiedza własna
*„Ogrodnik Polski” z 1881 roku
*„Obstarten”, Johann-Heinrich Rolff, 2002 rok
*„Holenderski sad”, Groningen, J.B. Wolters, 1868 rok
*„Deutsche Pomologie”, Wilchelm Lauche, 1882-1883 rok

Rysunek gruszo-pigwy Krasanka z XIX wieku został opublikowany za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii

Post Gruszo-pigwa Krasanka – uprawa, odporność, zapylacze pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Jeden, dwa lub trzy rzędy. Zakładanie żywopłotu trzeba zacząć od wyboru sposobu sadzenia krzewów. To ma wpływ na gęstość i charakter żywopłotu.

Sposób sadzenia żywopłotu to decyzja na lata. Żywopłot, bez względu na to, czy wybierze się krzewy iglaste lub liściaste, wysokie albo niskie, z kolcami lub bez kolców, można sadzić w jednym, dwóch lub trzech rzędach.

Więcej rzędów w uprawie amatorskiej nie jest polecanych, ponieważ krzewy mają gorszy dostęp do światła. Trudniejsza jest też pielęgnacja takiego żywopłotu.

Żywopłot w jednym rzędzie

• Zajmuje najmniej powierzchni.
• Zakładanie żywopłotu w jednym rzędzie najłatwiejsze i najtańsze.
• Zwykle zakłada się go z jednego lub dwóch gatunków albo odmian roślin.
• Jest najłatwiejszy w pielęgnacji (np. strzyżenie, grabienie liści, opryski).

Zakładanie żywopłotu jednorzędowego.

Żywopłot w dwóch rzędach

• Zajmuje dwa razy więcej miejsca niż żywopłot 1-rzędowy.
• Najczęściej zakłada się go z jednego lub dwóch gatunków lub odmian roślin.
• Drugi rząd można dosadzić w późniejszym czasie z tych samych krzewów lub innych.
• Rzędy mogą być tej samej wysokości lub różne.
• Jest szerszy niż żywopłot 1-rzędowy, dzięki czemu lepiej chroni np. przed ulicznym hałasem czy spojrzeniami sąsiadów.
• Żywopłot 2-rzędowy trudniej pielęgnować niż żywopłot 1-rzędowy (np. cięcie, grabienie liści).

Zakładanie żywopłotu dwurzędowego.

Żywopłot w trzech rzędach

• Zajmuje trzy razy więcej miejsca niż żywopłot 1-rzędowy.
• Można go założyć z jednego lub kilku gatunków albo odmian roślin.
• Rzędy mogą być tej samej wysokości lub różne.
• Drugi i trzeci rząd można dosadzić w późniejszym czasie z tych samych krzewów lub innych.
• Jest szeroki – lepiej chroni niż żywopłoty 1-rzędowe i 2-rzędowe, np. przed hałasem z ulicy czy nieproszonymi gośćmi.
• Zakładanie żywopłotu 3-rzędowego jest najdroższe.
• Duża szerokość żywopłotu wymaga więcej pracy przy jego pielęgnacji (np. strzyżenie, grabienie liści).

Zakładanie żywopłotu trzyrzędowego.

W jednym, dwóch lub trzech rzędach można zakładać różne rodzaje żywopłotów:

• Obronne
• Obwódkowe
• Ochronne
• Ozdobne
• Użytkowe (owocowe)

Post Zakładanie żywopłotu – w ilu rzędach pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Gdy ma dobre warunki, milin amerykański rośnie błyskawicznie. Nie każda podpora wytrzyma ciężar tego pnącza. Podpora ma też wpływ na kwitnienie milinu.

Kwiaty milinu amerykańskiego. Fot. Niepodlewam

Milin amerykański to wyjątkowo piękne pnącze. Jego duże kwiaty w kształcie trąbek – zwykle pomarańczowe lub czerwone – zdobią ogród całe lato. Gdy milin amerykański ma warunki takie jak lubi, rośnie i kwitnie bujnie. Jeśli nie, często nie kwitnie wcale lub słabo.

Do podpór milin amerykański przyczepia się korzonkami przybyszowymi i owija się młodymi pędami, ale słabo. Dlatego zwłaszcza młode miliny trzeba przywiązywać do podpór albo przeplatać pędy np. między kratką podpory.

Podpora dla milinu powinna być:

• Mocna – tak, aby nie trzeba jej było remontować czy malować wiele lat.
• W słonecznym miejscu – w półcieniu milin słabo kwitnie, a w cieniu – wcale. Najlepsze są strony: południowa, południowo-zachodnia oraz południowo-wschodnia.
• Nagrzewająca się – idealne są mury gromadzące ciepło od słońca albo pergole ustawione z zacisznych miejscach.
• Wyeksponowana – milin amerykański to wspaniała ozdoba ogrodu. Jego kwiaty szczególnie pięknie wyglądają na ogrodzeniach, trejażach czy altanach.

Oto kilka pomysłów:

Ceglana ściana

W dzień ściana z cegły nagrzewa się od słońca, a w nocy oddaje ciepło, co milin amerykański bardzo lubi. To pnącze dobrze rośnie w ogrodzie typu patio, czyli osłoniętym ze wszystkich stron. Aby wspiąć się na wysoką ścianę, milin często potrzebuje dodatkowej podpory, np. kratki, szczególnie w pierwszych latach uprawy.

Milin amerykański lubi nagrzewające się ceglane mury. Fot. Niepodlewam

Ogrodzenie murowane

Niskie ogrodzenie murowane też może być podporą, po której będzie się wspinał, a raczej rozkładał, milin amerykański. Pnącze tworzy efektowną ścianę zieleni. Zaletą takiego rozwiązania jest łatwy dostęp do milinu, by go np. ciąć. Niepotrzebne są też dodatkowe kratki.

Murowane ogrodzenie trzyma ciepło (także zimą), co milin amerykański lubi.

Milin amerykański przy niskim murku. Fot. Niepodlewam

Ozdobna furtka

To ogrodzenie z siatki na murowanej podmurówce. Młode pędy milinu amerykańskiego zostały przeplecione przez oczka siatki i owinięte wokół dekoracyjnego łuku nad furtką.

Milin amerykański, aby dobrze oplótł łuk nad furtką trzeba przywiązywać. Łuk musi być też bardzo solidny, bo waga pnącza z biegiem lat staje się duża.

Ceglana podmurówka akumuluje ciepło, co jest atutem w uprawie milinu.

Milin amerykański rozpięty nad furtką. Fot. Niepodlewam

Płot ze sztachet

Przy takiej podporze milin amerykański wygląda bardzo ładnie, zwłaszcza od ulicy. Po kilku latach pnącze może jednak tak zarosnąć sztachety, że płot nie wytrzyma ciężaru pnącza. Trudno też płot malować.

Milin amerykański rozpięty na ogrodzeniu ze sztachet. Fot. Niepodlewam

Kratka drewniana

Milin amerykański rośnie przy drewnianej kratce bardzo dobrze, zwłaszcza jeśli ustawiona jest od słonecznej i zacisznej strony. Problemem jest trwałość kratki. Po kilku latach milin amerykański tak ją zarasta, że trudno ją impregnować i kratka się rozsypuje.

W pierwszych latach uprawy pnącze trzeba przywiązywać do kratki.

Drewniana kratka po kilku latach rozpada się pod ciężarem milinu amerykańskiego. Fot. Niepodlewam

Metalowe ogrodzenie

Tak prowadzony milin amerykański tworzy ścianę zieleni, jak gęsty żywopłot. Przed posadzeniem milinu płot trzeba solidnie odnowić, bo gdy pnącze go zarośnie jest to trudne.

Milin amerykański ma ogrodzeniu metalowym. Fot. Niepodlewam

Balustrada balkonu

Uprawa milinu w donicach jest kłopotliwa. Milin amerykański można jednak posadzić w gruncie pod balkonem, wyprowadzić długi pęd lub pędy jako pnie i przepleść młode pędy przez balustradę. Takie stanowiska milin amerykański bardzo lubi, bo ma ciepłe zaplecze w postaci nagrzewającej się ściany. Kwitnie zaś na balkonie.

Milin amerykański porastający balustradę balkonu. Fot. Niepodlewam

Warto wiedzieć

• Aby odnowić podporę, przy której rośnie milin, trzeba pnącze przyciąć i zdjąć. Cięcie najlepiej wykonać w marcu (III). Milin amerykański dobrze znosi nawet bardzo mocne cięcie. Gdy pnącze jest stare i bardzo zarosło ogród, można nawet wykonać cięcie odmładzające.

Więcej o uprawie milinu amerykańskiego CZYTAJ TUTAJ

Post Milin amerykański – pomysły na podpory pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

To stara, odporna, niewybredna odmiana. Jabłoń Reneta Ananasowa ma żółte, wydłużone owoce jak ananasy. Idealna do małych ogrodów przydomowych.

Jabłoń Reneta Ananasowa – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR.

Inne nazwy: Ananas, Ananasowa, Ananas Reinette, Reinette Ananas

Pochodzenie: XVIII wiek lub wcześniej (prawdopodobnie Holandia lub Niemcy)

Jabłoń Reneta Ananasowa była bardzo dobrze znana w Niemczech na początku XIX wieku. Nie wiadomo skąd pochodzi, ani kto ją wyhodował. Od zawsze była to odmiana typowo amatorska: odporna, niezawodna, wszechstronna. Jej wadą jest drobnienie owoców w latach urodzaju.

Dojrzewanie: listopad-marzec (XI-III)

To odmiana zimowa. Jabłka Renety Ananasowej bardzo dobrze się przechowują. Nie tracą jędrności. W smaku są najlepsze po przynajmniej krótkim przechowaniu w chłodzie.

Owoce: średniej wielkości (około 6-7 cm); lekko wysmukłe; cytrynowożółte, bez rumieńca, z licznymi punkcikami; skórka gładka; miąższ żółtobiały, bardzo soczysty

Jabłoń Reneta Ananasowa często rodzi tak dużo owoców, że drobnieją.

Przeznaczenie: doskonała do jedzenia na surowo, a do ciast i innych dań, na nalewki

Jabłoń Reneta Ananasowa to odmiana nadająca się do wszystkiego.

Gleba: przeciętna, najlepiej lekko kwaśna (idealne pH 6,2-6,7)

Jabłoń Reneta Ananasowa jest niewybredna co do ziemi, ale preferuje lekką. Toleruje zarówno glebę suchą, jak i zbyt wilgotną.

Stanowisko: słoneczne

Jabłoń Reneta Ananasowa rośnie powoli. Tworzy kulistą koronę. Nadaje się do silnego formowania oraz uprawy w donicach. Obficie rodzi co roku.

Odporność: bardzo dobra

Jabłonie Reneta Ananasowa są odporne na mróz i choroby. Nie wymagają ochrony na zimę ani chemicznych oprysków.

Zapylacze: Charłamówka, Koksa Pomarańczowa, Kronselska, Królowa Renet, Landsberska, Ontario, Reneta Baumanna

Wśród jabłoni rzadko się zdarza możliwość krzyżowego zapylenia kwiatów dwóch odmian. Jabłoń Reneta Ananasowa zapyla Renetę Baumanna, a Reneta Baumanna zapyla Renetę Ananasową.

Ciekawostki

• Nazwa Reneta Ananasowa wywodzi się od kształtu i koloru owoców. Jabłka są charakterystycznie wydłużone i żółte, jak ananasy.

• Na przełomie XIX i XX wieku jabłoń Reneta Ananasowa była sadzona w ogrodach przy polskich szkołach.

• Bardzo rzadko spotkana jabłoń Ernst Bosch (z około 1908 roku) to krzyżówka Renety Ananasowej oraz Manks Codlin.

Źródło:
*wiedza własna
*„Ogrodnik Polski”, 1900 rok
*„Ogrodnik Polski”, 1904 rok
*„Ogrodnik Polski”, 1908 rok
*„Ogród szkolny” Franciszek Langauer i Eustachy Wołoszczak, 1889 rok
*”Deutsche Pomologie”, Wilhelm Lauche, 1882-1883 rok

Rysunek jabłoni Reneta Ananasowa z XIX wieku został opublikowany za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii

Post Jabłoń Reneta Ananasowa – uprawa, odporność, zapylacze pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Przyczyny ich powstawania są różne. Rozwidlone korzenie pietruszki bywają tak duże, że nie nadają się do jedzenia. Można temu zapobiegać, ale nie zawsze.

Rozwidlone korzenie pietruszki powstają z różnych przyczyn. Czasami są tak zniekształcone, że nie nadają się do jedzenia. Na zdjęciu jest odmiana Gigante d`Itala. Fot. Niepodlewam

Pietruszka to warzywo ogólnie niewymagające, ale sprawia kłopoty.

• Po pierwsze: długo wschodzi (nawet miesiąc lub, jeśli wiosna jest sucha, jeszcze dłużej).
• Po drugie: korzenie pietruszki często się rozwidlają.

Czasem rozwidlone korzenie pietruszki są mało zniekształcone. Bywa jednak, że rozwidlania są tak duże, że korzeń nie nadaje się do jedzenia. Jednocześnie pietruszka z krzywymi, rozwidlonymi korzeniami ma bardzo często ładne, bujne liście.

Rozwidlone korzenie pietruszki to nie choroba lecz wpływ pogody, gleby i błędów w uprawie.

Oto 5 sposobów zabiegania rozwidlaniu korzeni pietruszki:

1. Brak wody

Na brak wody pietruszka jest wrażliwa zwłaszcza w pierwszych 2 miesiącach od siewu. Jej brak powoduje, że bardzo długo wschodzi. Przesuszenie siewki częściej mają również rozwidlone korzenie.

Zapobieganie: pietruszkę lepiej siać przed zimą niż wiosną. Wtedy jest mniejsze ryzyko, że gleba będzie zbyt sucha wiosną dla wschodzącej pietruszki.

Jeśli pietruszkę sieje się wiosną, to koniecznie wczesną, jak tylko ziemia odmarznie (jest wtedy wilgotna). Jeśli wiosna jest sucha, warto zagon z posianą pietruszkę okryć agrowłókniną.

Trzeba również pietruszkę zraszać, ale z umiarem. Nadmiar wody czasem również powoduje rozwidlone korzenie pietruszki (patrz punkt 2).

Liście pietruszki uszkodzone z powodu braku wody i wysokiej temperatury. Korzenie takich pietruszek są często rozwidlone. Fot. Niepodlewam

2. Za dużo wody

Stojąca woda i kałuże też powodują rozwidlone korzenie pietruszki. Dodatkowo pietruszka słabo wschodzi w miejscach zalewanych przez wodę i często zamiera.

Zapobieganie: pietruszki nie należy podlewać za dużo. Lepiej ją zraszać. Gdy liście są już duże, trzeba się starać podlewać przy korzeniach, a nie na liście.

Pietruszki lepiej nie siać w rowkach czy redlinach, bo tam będzie się zbierała woda. Korzystniej siać ją na płaskiej powierzchni.

3. Twarda ziemia

Ubita, zeskorupiała ziemia często powoduje rozwidlanie korzeni pietruszki. Tak bywa zwłaszcza, gdy ziemia zawiera sporo gliny.

Zapobieganie: ziemię trzeba przekopać jesienią na głębokość szpadla, czyli sztych (na taką głębokość sięgają korzenie pietruszki).

Korzystnie siać pietruszkę w tym samym rzędzie z rzodkiewką. Rzodkiewka zawsze wschodzi pierwsza i jej korzenie rozpulchniają ziemię pietruszce.

4. Kamienie w ziemi

Nie da się wybrać wszystkich kamieni z ziemi. Z tym trzeba się pogodzić. Gdy kamieni jest mało, rozwidlanie korzeni pietruszki zdarza się rzadko.

Zapobieganie: gdy w ziemi jest dużo kamyków, warto uprawiać pietruszkę i inne warzywa na podwyższonej grządce. Taką grządkę, np. odeskowaną, wypełnia się ziemią kompostową, czyli bez kamieni. Podwyższona grządka ma wiele zalet. To m.in. mniej schylania podczas pracy w ogrodzie.

Na kamienistej glebie lepiej uprawiać pietruszkę naciową, czyli dla liści, niż korzeniową. Na zdjęciu jest pietruszka naciowa Triple Curled. Fot. Niepodlewam

5. Kwaśna ziemia

Pietruszka źle reaguje na zbyt kwaśną ziemię. Jej korzenie nie tylko się wtedy rozwidlają. Pietruszka ogólnie rośnie słabo, ma źle wybarwione liście. Najlepszy odczyn gleby dla pietruszki to pH 6,5-7,5.

Zapobieganie: najlepiej pietruszkę uprawiać w drugim roku po oborniku albo, jeżeli ziemia jest żyzna, także w trzecim roku po oborniku. Nawozy zwierzęce podwyższają odczyn ziemi.

Korzystne jest także stosowanie kompostu. Przy okazji ziemia staje się bardziej pulchna, bez tendencji do zeskorupiania (patrz punkt 3). Warto sprawdzać co jakiś czas odczyn ziemi pehametrem i ewentualnie regulować go wapnowaniem.

Post Rozwidlone korzenie pietruszki – jak zapobiegać pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Jego obecność rozpoznaje się po brodzie, jaką tworzą korzenie buraków. Mątwik burakowy to nicień. Atakuje buraki ćwikłowe, liściowe, cukrowe, pastewne.

Gdy burak ma brodę z drobnych korzeni, to znak, że zaatakował go nicień mątwik burakowy. Fot. Niepodlewam

Mątwik burakowy (Heterodera schachtii) atakuje wszystkie buraki. Jest nicieniem, który w uśpieniu potrafi przetrwać w glebie nawet kilka lat. Trudno się pozbyć, ale jest kilka sposobów.

Objawy żerowania mątwika burakowego

Po wyglądzie buraków rosnących na grządce trudno rozpoznać, że zaatakował je mątwik burakowy. Buraki rosną słabo, mają słabe liście, żółkną. Ogólnie sprawiają wrażenie, jakby im brakowało nawożenia i podlewania.

Objawy widać dopiero po wyrwaniu buraka z ziemi. Burak zaatakowany przez nicienie ma charakterystyczną brodę na korzeniach. Czasem jest ona mała (gdy pasożytów jest niewiele), a czasem duża, jak „u drwala” (jeśli pasożyty występują masowo).

Jak wygląda mątwik burakowy

Trudno go zauważyć, bo nicień jest malutki. Poza tym samce, samice i larwy są niepodobne do siebie. Dorosła samica przypomina kształtem cytrynę, a samiec – długiego robaka. Larwy są jak przecinki o długości 0,5 mm.

Mątwik burakowy potrafi przetrwać w glebie wiele lat w uśpieniu w postaci cyst z jajami. Gdy w takiej ziemi posieje się buraki, z cyst wylęgają się larwy, które wnikają do ich korzeni. Larwy żerują w korzeniach, a następnie przekształcają się w dorosłe nicienie. Samice częściowo składają jaja i giną zamieniając się w cysty z jajami.

Buraki, zaatakowane przez nicienie, reagują wypuszczaniem coraz to nowych drobnych korzeni, które wyglądają jak broda. W nich właśnie żerują nicienie. Korzonki pękają i do ziemi wysypują się samice przekształcone w cysty.

Zwalczanie mątwika burakowego

1. Płodozmian

To bardzo skuteczny i tani sposób zapobiegania nicieniom. Cysty z jajami mątwika burakowego giną w glebie po kilku latach. W tym samym miejscu buraki nie powinny być uprawiane częściej niż co 4 lata. Jeśli buraków z brodami „jak u drwala” jest dużo, najlepiej nie uprawiać ich w tym samym miejscu jeszcze dłużej (5-8 lat).

2. Nie siać buraków po szpinaku i kapuście

Mątwik burakowy pasożytuje również w szpinaku i kapuście. Dlatego trzeba unikać siania buraków po tych warzywach (zwłaszcza szpinaku).

Mątwik burakowy żeruje także w korzeniach szpinaku. Dlatego trzeba unikać siania buraków po szpinaku. Mątwik lubi też kapustę, ale mniej niż szpinak. Fot. Niepodlewam

3. Słomiasty obornik

Grzyby rozkładające w glebie słomę z obornika powodują, że nicienie gorzej się rozwijają i giną. Dlatego lepiej, jeśli jest możliwość, nawozić ziemię pod buraki obornikiem ze słomą.

4. Rośliny nicieniobójcze

Niektóre rośliny „dezynfekują” glebę z nicieni. Obok buraków warto uprawiać aksamitki oraz cebulę.

Przed burakami zaś można siać gorczycę białą, ale tylko odmiany Maxi i Metex. Sprawiają one, że z cyst wylęgają się larwy mątwika burakowego. Nie znajdują buraków i giną. Dzięki tym odmianom gorczycy białej ginie 50-70% mątwików burakowych znajdujących się w glebie.

Buraczki bardzo korzystnie siać zarówno obok, jak i po cebuli. Cebula „dezynfekuje” glebę z nicieni pasożytujących na burakach. Fot. Niepodlewam

5. Kompost bez buraków

Chorych buraków nie wyrzuca się na kompost lecz poza ogród. Wraz z korzeniami cysty mątwika burakowego mogą się dostać do kompostu, a potem znowu do warzywnika. Wraz liśćmi buraków zaś w kompoście może przetrwać grzyb wywołujący chorobę chwościk buraka.

6. Pasożyty nicieni

Mątwika burakowego pasożytują inne nicienie – Steinernema feltiae. Kupuje się je w sklepach ogrodniczych w postaci preparatów biologicznych.

Aby buraki liściowe rosły tak zdrowo, trzeba pamiętać przynajmniej o zmianowaniu. Fot. Niepodlewam

O uprawie współrzędnej buraków CZYTAJ TUTAJ

Post Mątwik burakowy – jak zwalczać nicienie buraków pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

To tulipan niezwykły: na jednej łodydze ma do 5 kwiatów. Tulipan dostojny jest świetny na słoneczne skalniaki. Ma minimalne wymagania.

Tulipan dostojny często ma na jednej łodydze po kilka kwiatów. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Tulipa praestans, tulipan botaniczny dostojny

Pochodzenie: Tadżykistan (Azja)

Wysokość: około 30-50 cm

Kwitnienie: kwiecień (IV)

Tulipan dostojny jest średnio wczesny.

Tulipany dostojne przekwitają w drugiej połowie kwietnia (IV). Fot. Niepodlewam

Kwiaty: pomarańczowe i czerwone; krawędzie płatków gładkie, pręciki czerwono-czarne

Tulipan dostojny wypuszcza po 1-5 kwiaty na łodydze. Nie wiadomo od czego zależy liczba kwiatów. Czasem małe cebulki wydają po kilka kwiatów, a duża cebulka – tylko jeden. Najczęściej tulipany dostojne mają po 2-3 kwiaty na łodydze. Rzadko zdarzają się 4 kwiaty i bardzo rzadko – 5 kwiatów.

Tulipany dostojne mają kwiaty średnio duże. W słońcu kwiaty otwierają się szeroko. Mają wtedy kształt przypominający kwiaty powojników (klematisów).

Łodyga jest dość wiotka.

Zapach: delikatny

Liście: jasnozielone, w delikatne paski

Liście tulipana dostojnego mają bardzo delikatne paseczki. Fot. Niepodlewam

Zastosowanie: rabaty, pojedyncze egzemplarze w wyeksponowanych miejscach, skalniaki małe i duże, obrzeża ścieżek

Tulipany dostojne są idealne na skalniaki. W Tadżykistanie, skąd pochodzą, rosną na skalistych zboczach gór. Z bliska można lepiej podziwiać ich nietypową budowę, czyli zwykle kilka kwiatów na rozgałęzionej łodydze.

Stanowisko: słoneczne

Gleba: żyzna, próchnicza, o odczynie zbliżonym do obojętnego

Tulipan dostojny toleruje także przeciętną glebę. Nie jest wymagający.

Podlewanie: nie ma potrzeby

Nawożenie: marzec (III)

Można użyć nawóz azotowy (np. mocznik lub saletrzak) w ilości 1 g na metr kwadratowy (około pół łyżki stołowej). Nieprzesadzane dawno tulipany warto zasilić nawozem wieloskładnikowym, najlepiej do roślin kwitnących, zamiast azotowym.

Przesadzanie: najlepiej co 2-3 lata; nie rzadziej niż co 6-7 lat

Tulipan dostojny nie wymaga tak częstego przesadzania jak inne tulipany.

Rozmnażanie: cebulki

Sadzenie: wrzesień-październik (IX-X)

Idealny termin to 15 września-15 października. Dzięki temu tulipan dostojny dobrze ukorzenia się przed zimą i wiosną zakwita.

Odporność: bardzo dobra

Tulipan dostojny rzadko choruje. Jeśli już, przyczyną są błędy w uprawie – najczęściej zacienione stanowisko oraz nadmierne podlewanie.

Tulipan dostojne rosną zdrowo w słonecznych miejscach. Fot. Niepodlewam

Ciekawe odmiany tulipanów dostojnych

• Fuselier – czerwony
• Moondance – pomarańczowy z żółtymi smugami
• Shogun – żółtopomarańczowy
• Zwanenburg – czerwony

Ciekawostki

• Tulipan dostojny jest zaliczany do grupy tulipanów popularnie nazywanych botanicznymi. Jego ojczyzna to Tadżykistan w Azji. Rośnie w górach do wysokości 3.000 metrów.

Post Tulipan dostojny – uprawa i ciekawostki pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Jej pachnące, duże kwiaty są różowofioletowe. Magnolia Soulange`a Rustica Rubra to stara odmiana odporna na mróz I choroby.

Magnolia Soulange`a Rustica Rubra ma duże, średnio mocno pachnące kwiaty w kolorze różowofioletowym. Fot. Niepodlewam

Inna nazwa: Magnolia soulangeana Rustica Rubra

Pochodzenie: 1893 rok (Holandia)

Hodowca: Boskoop

Magnolia Soulangea Rustica Rubra jest prawdopodobnie siewką magnolii Soulangea Lennei z połowy XIX wieku. Jest do niej bardzo podobna. Zakwita od niej kilka dni wcześniej.

Wysokość: 3-5 m

Magnolia Soulange`a Rustica Rubra rośnie wolno. Jest rozłożysta. Przy wysokości 3 m jej szerokość wynosi około 3 m.

Kwitnienie: kwiecień-maj (IV-V)

Magnolia Soulange`a Rustica Rubra zaczyna kwitnąć około 15 kwietnia (IV), gdy jej gałęzie nie mają jeszcze liści. Pełnia kwitnienia przypada na koniec kwietnia i pierwsze dni maja (IV-V). Kończy kwitnienie w połowie maja, gdy jest już pokryta liśćmi. Ostatnie kwiaty są mniejsze i słabiej wybarwione.

Kwiaty: średniej wielkości i duże (średnica 1-12 cm cm); różowofioletowe (w odcieniu purpurowym); w czasie ciepłych, słonecznych dni rozchylają się całkowicie; płatki zaokrąglone, gdy kwiat jest w pąku ma charakterystyczny pękaty kształt

Kwiaty magnolii Rustica Rubra mają charakterystyczny, pękaty kształt. Fot. Niepodlewam

Zapach: piękny; średnio mocny

Magnolia Soulange`a Rustica Rubra pachnie najmocniej, jeśli rośnie w słońcu.

Zastosowanie: jako pojedynczy egzemplarz lub grupa w wyeksponowanych miejscach

Stanowisko: słoneczne i półcień; najlepiej osłonięte od wiatru

Gleba: żyzna, próchnicza, kwaśna lub lekko kwaśna (pH 5-6)

Magnolia Soulange`a Rustica Rubra źle rośnie i choruje na glebie podmokłej i bardzo suchej. Ginie przy wysokim poziomie wody gruntowej, gdy jej korzenie są zalewane.

Magnolia Rustica Rubra dorasta do 3-5 metrów. Rośnie wolno. Fot. Niepodlewam

Podlewanie: umiarkowane

Młode magnolie wymagają systematycznego podlewania, a starsze – w czasie suszy. Trzeba unikać podlewania na liście. W utrzymaniu wilgoci pomaga ściółkowanie np. korą lub szyszkami.

Nawożenie: od końca marca (III) do 15 lipca (VII)

Najlepiej używać nawozu wieloskładnikowego do magnolii.

Rozmnażanie: z sadzonek półzdrewniałych w lipcu (VII)

Cięcie: ewentualnie grubsze gałęzie w marcu (III), drobniejsze w kwietniu i maju (IV-V)

Podobnie jak inne magnolie, Soulange`a Rustica Rubra nie lubi cięcia. Najlepiej ograniczyć je minimum, np. gdy gałąź się złamie.

Główne kwitnienie magnolii Soulange`a Rustica Rubra przypada na kwiecień. Fot. Niepodlewam

Wytrzymałość na mróz: dobra

Magnolia Soulange`a Rustica Rubra bardzo dobrze wytrzymuje mróz do minus 30 stopni i więcej. Na mróz najbardziej są wrażliwe jej korzenie (korzeni się płytko).

Dlatego musi być ściółkowana. Do ściółkowania nadają się np. kora i szyszki. Ściółka chroni przed przemarznięciem korzeni i reguluje odczyn gleby, tak jak magnolie lubią.

Młode magnolie korzystnie osłonić na zimę, np. chochołem ze słomy lub parawanem, np. z agrowłókniny, przed mroźnymi wiatrami z zachodu, wschodu i północy.

Dobrym zabezpieczeniem jest też usypanie kopca z kory przy pniu na wysokość 20-30 cm.

Choroby i szkodniki: odmiana odporna

Magnolia Soulange`a Rustica Rubra rzadko choruje. Jeśli jej liście żółkną, to zwykle przyczyną ją jest zbyt wysokie pH ziemi. Z takiej gleby magnolia nie może pobierać składników pokarmowych i głoduje.

Ostatnie kwiaty magnolii Rustica Rubra pojawiają się około 10 maja, ale są mniejsze i słabiej wybarwione. Fot. Niepodlewam

Post Magnolia Soulange`a Rustica Rubra – uprawa i odporność pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Jej liście wyglądają jak koper włoski. Piwonia delikatna ma kwiaty czerwone i różowe To jedna z najwcześniej kwitnących piwonii.

Piwonia delikatna kwitnie na przełomie kwietnia i maja. Fot. Niepodlewam

Cechy: bylina

Inne nazwy: Paeonia tenuifolia

Wysokość: 50 cm

Szerokość: 50 cm

Kwitnienie: kwiecień-maj (IV-V)

Kwiaty: różowe lub czerwone; pojedyncze lub pełne

Najczęściej piwonia delikatna ma kwiaty czerwone, pojedyncze w pięknym, karminowym odcieniu. Kwiaty różowe oraz pełne są rzadsze. Wspaniałą ozdobą kwiatów są żółte pręciki. Średnica kwiatów – około 5 cm.

Zarówno kwiaty, jak i pierzaste liście są piękną dekoracją ogrodu. Fot. Niepodlewam

Owoce: bez wartości ozdobnej

Liście: ciemnozielone, pierzaste, delikatne, przypominające liście kopru włoskiego

Na zimę liście piwonii delikatnych zamierają.

Zastosowanie: jako pojedynczy egzemplarz lub grupa bylin na rabatach oraz skalniakach

Piwonie delikatne warto sadzić blisko ścieżek, by można było podziwiać z bliska ich piękne kwiaty i pierzaste liście.

Dzięki temu, że piwonia delikatna jest tolerancyjna co do odczynu gleby, można ją sadzić obok roślin o różnych wymaganiach.

Stanowisko: słoneczne (ale nie w prażącym słońcu) albo półcień

Piwonia delikatna lubi miejsca zaciszne, z lekkim zacienieniem, np. przez wysokie drzewa.

Piwonia delikatna na rabacie z innymi gatunkami piwonii. Fot. Niepodlewam

Gleba: żyzna; najlepszy jest odczyn lekko kwaśny (około pH 6)

Piwonia delikatna toleruje ziemię od bardzo kwaśnej do zasadowej (pH 5-7,5). Toleruje też słabszą glebę, ale wtedy mniej obficie kwitnie.

Bardzo ważne jest, by ziemię przed sadzeniem piwonii delikatnej głęboko przekopać oraz zasilić kompostem albo ziemią gnojową (1-3 wiadra 10-litrowe na metr kwadratowy).

Podlewanie: umiarkowane

Piwonia delikatna najlepiej rośnie w umiarkowanie wilgotnej ziemi. Trzeba ją podlewać w czasie suszy. Glebę przed nadmiernym wysuszeniem dobrze chroni ściółka, np. z kory.

Piwonia delikatna lubi ściółkowanie korą. Fot. Niepodlewam

Nawożenie: kwiecień (IV) i jesień

Piwonia delikatna lubi być nawożona. W kwietniu (IV) wystarczy zasilić piwonię raz nawozem mineralnym (sztucznym) do roślin kwitnących (według instrukcji na opakowaniu).

Jesienią wokół piwonii warto rozsypać kompost lub ziemię gnojową.

Rozmnażanie: sierpień (najlepiej druga połowa) i pierwsze dni września

Piwonię delikatną rozmnaża się przez podział karp. Do dzielenia nadają się piwonie delikatne co najmniej 5-letnie. Każda sadzonka powinna mieć minimum 2 pączki i 2-3 korzenie. Piwonie sadzi się płytko, tak aby pączki nie były głębiej niż 5 cm.

Piwonia delikatna źle znosi częste przesadzenie. W tym samym miejscu może rosnąć 10-15 lat lub więcej.

Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra

Wbrew nazwie ta piwonia nie jest delikatna pod względem odporności. Bardzo dobrze znosi siarczyste mrozy.

Ze względu na to, że kwitnie wcześnie, jej kwiaty mogą być czasem uszkadzane przez silne wiosenne przymrozki.

Pąki kwiatowe piwonii delikatnej. Fot. Niepodlewam

Choroby i szkodniki: bardzo odporna

Ciekawe odmiany

• Rosea – kwiaty różowe, pojedyncze
• Rubra Plena – kwiaty czerwone, pełne

Warto wiedzieć

• Piwonia delikatna jest uprawiana w Polsce od wieków. Nigdy jednak nie była tak popularna jak piwonia lekarska, którą od wieków uprawiano jako roślinę ozdobną i leczniczą.

Post Piwonia delikatna – uprawa i odporność pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

To stara, wcześnie zakwitająca odmiana. Lilak pospolity Mirabeau jest bardzo odporny. Ma nazwę na cześć hrabiego Mirabeau, przeciwnika niewolnictwa.

Lilak pospolity Mirabeau został wyhodowany w 1911 roku. Ma duże, pojedyncze, delikatnie pachnące kwiaty. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: bez Mirabeau, lilak Mirabeau, lilak turecki Mirabeau, Syringa vulgaris Mirabeau

Pochodzenie: 1911 rok (Francja)

Hodowca: Lemoine

Wysokość: 2-5 m (w zależności od cięcia)

Lilak pospolity Mirabeau osiąga pełne wymiary po 15-20 latach. Jego wielkość łatwo korygować cięciem. Stare egzemplarze mają kształt niskiego drzewa.

Szerokość: 2-4 m (w zależności od cięcia)

Kwitnienie: kwiecień- maj (IV-V)

Lilak pospolity Mirabeau to jedna z najwcześniej kwitnących odmian. Kwiaty rozwijają się, gdy na krzewie prawie nie ma jeszcze liści. Lilak pospolity Mirabeau zakwita kilka dni po magnolii Rustica Rubra.

Bez Mirabeau kwitnie wcześnie, gdy prawie nie ma liści. Fot. Niepodlewam

Kwiaty: fioletowoniebieskie, pojedyncze

Pojedyncze kwiaty oraz kwiatostany są duże. Kwiatostany zachowują sztywny kształt, nie mają tendencji do wyginania się w łuk.

Lilak pospolity Mirabeau ma podobną cechę jak np. bez Jules Simon. Pąki kwiatowe są fioletowe. Po rozwinięciu płatków zmieniają kolor – w miarę rozwijania się pąków – na niebieski.

Zapach: delikatny, przyjemny

Owoce: bez wartości dekoracyjnej

Liście: jasnozielone

Zastosowanie: pojedynczy egzemplarz lub grupa w wyeksponowanych miejscach, na kwiat cięty, szpalery wzdłuż alei

Lilaki pospolite Mirabeau można ścinać do bukietów. Dzięki cięciu mają więcej kwiatów w następnych latach.

Stanowisko: słoneczne

Lilak pospolity Mirabeau toleruje półcień, ale wtedy słabiej kwitnie.

Lilak pospolity Mirabeau lubi słoneczne stanowiska. Fot. Niepodlewam

Gleba: żyzna (pH około 6-7)

Lilak pospolity Mirabeau toleruje także przeciętną ziemię.

Podlewanie: umiarkowane – młode rośliny, tylko w czasie suszy – starsze

Lilaki nie lubią zalewania wodą korzeni. Dlatego dobrze rosną np. na małych wzniesieniach.

Nawożenie: kwiecień (IV)

Używać można nawozu wieloskładnikowego do krzewów kwitnących – z dużą ilością fosforu i potasu. Korzystne jest rozsypanie wokół bzu Jules Simon nawozu o wolnym działaniu, najlepiej 3 miesiące.

Lilaki bardzo młode (2-3 lata od posadzenia) nie potrzebują nawożenia.

Rozmnażanie: szczepienie i odkłady

Cięcie: po kwitnieniu, czyli druga połowa maja (V)

Po kwitnieniu ściąć trzeba wszystkie przekwitnięte kwiatostany, razem z pędami (1/3 długości).

Nie należy opóźniać terminu cięcia, ponieważ bzy tworzą pąki kwiatowe latem w roku poprzedzającym kwitnienie. Zbyt późne cięcie to brak kwiatów albo słabe kwitnienie.

Co kilka lat warto wykonać cięcie prześwietlające (usuwa się bardzo stare pędy i nadmiernie zagęszczające krzew). Zaniedbanym bzom, rzadko lub wcale nie ciętym,potrzebne jest cięcie odmładzające.

Więcej o cięciu lilaków po przekwitnięciu CZYTAJ TUTAJ

Lilak pospolity Mirabeau bardzo dobrze znosi cięcie. Na zdjęciu jest okaz posadzony przed II wojną światową. Fot. Niepodlewam

Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra

Choroby i szkodniki: odmiana odporna

Ciekawostki

• Lilak pospolity Mirabeau pochodzi z bardzo słynnej i starej hodowli francuskiej Lemoine.

• Jego nazwa upamiętnia francuskiego pisarza i polityka Mirabeau. Tak nazywano hrabiego Mirabeau, Honore Gabriela Riqueti (1748-1791). Mirabeau walczył m.in. o zniesienie niewolnictwa we francuskich koloniach. Lilak pospolity Mirabeau ma właśnie „męski” charakter. Nie jest to bez najpiękniejszy i najbardziej pachnący, ale się wyróżnia minimalizmem.

Post Lilak pospolity Mirabeau – uprawa i odporność pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Ma białe, delikatnie pachnące kwiaty. Róża Innocencia jest odporna na mróz oraz choroby. Nadaje się na dywanowe rabaty i do uprawy w donicach.

Róża Innocencia ma białe, delikatnie pachnące kwiaty. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: County of Yorkshire, Innocencia Virgosa, Korstarnow, Rigo Innocencia, Sparkles, White Balconia

Grupa róż: wielokwiatowe (rabatowe, floribunda)

Rok wyhodowana: 2003 rok

Hodowca: W.Kordes&Sons

Wysokość: 50 cm

Szerokość: około 50 cm

Kwitnienie: od czerwca do października (VI-X)

Kwiaty: białe, półpełne

Kwiaty róży Innocencia mają średnicę około 5 cm. W każdym jest po około 20 płatków. W pełnym rozkwicie widoczne są żółte pręciki. Po przekwitnięciu płatki same opadają. Nie trzeba ich po kwitnieniu obcinać – i tak róża Innocencia wypuszcza nowe, liczne pąki kwiatowe.

Kwiat róży Innocencia tuż przed rozwinięciem. Fot. Niepodlewam

Zapach: słaby, piękny

Liście: jasnozielone

Kolce: dość liczne; drobne i średniej wielkości

Zastosowanie: pojedynczy krzew lub grupa po kilka i więcej sztuk, rabaty dywanowe, uprawa w donicach

Róże Innocencia najczęściej uprawia się jako dywanowe, różane rabaty. Nadaje się do uprawy w donicy, np. na balkonie.

Stanowisko: słoneczne

Gleba: żyzna

Podlewanie: umiarkowane

Nawożenie: od maja do lipca (V-VII)

Używać można nawozu sztucznego przeznaczonego do róż. Dobre nawozy naturalne to np. gnojówka z pokrzywy albo obornik krowi.

Rozmnażanie: szczepienie

Cięcie: wiosną

Róża Innocencia wymaga przycinania wiosną co roku. Cięcie wykonuje się 1-2 tygodnie po rozgarnięciu ziemnych kopców chroniących przed mrozem (jeśli była okrywana na zimę) albo w okresie kwitnienia forsycji (jeśli na zimę róża nie była okrywana). Pędy trzeba ucinać nad 5-8 oczkiem licząc od ziemi.

Róże Innocencia wypuszczają mnóstwo pąków. Przekwitłych kwiatów nie trzana obcinać. To odmiana typu samoczyszcząca. Fot. Niepodlewam

Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra

Róża Innocencia dobrze zimuje bez zimowego okrycia w postaci ziemnych kopców. Jeżeli krzew jest młody albo ogród znajduje się w chłodnej strefie, np. w górach, warto je jednak wykonać. Jesienią usypuje się kopiec ziemi u nasady róży na wysokość około 20 cm.

Róże rosnące w donicach zawsze trzeba zabezpieczać przed mrozem.

Choroby i szkodniki: odmiana odporna

Róża Innocencia rośnie zdrowo. Rzadko choruje. Nie potrzebuje chemicznych oprysków.

Wiosną róża Innocencia, zwłaszcza jeśli jest ciepło, słonecznie i bezwietrznie, może być atakowana przez mszyce.

Warto wiedzieć

• Róża Innocencia to krzyżówka Flower Carpet White (z 1991 roku; Niemcy) oraz nieznanej siewki. Innocencia jest bardzo podobna do Flower Carpet White. Ma od niej większe kwiaty, ale słabiej pachnie.

Post Róża Innocencia – uprawa, odporność, cięcie pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Marchew sieje się od razu do gruntu, bo nie znosi przesadzania. Siew marchwi można wykonać wiosną lub tuż przed zimą. To nie jest trudne.

Siew marchwi nie jest trudny. Trzeba unikać siania po świeżym kompostowaniu, bo to zwabia szkodniki. Fot. Niepodlewam

Siew marchwi jest łatwiejszy niż siew pietruszki. Marchew ma mniejsze wymagania co do ziemi. Wschodzi wolno, ale trochę szybciej niż pietruszka. Jej siewki są równie drobne.

Odpowiedni siew marchwi ma BARDZO duży wpływ na zapobieganie zjadaniu korzeni przez połyśnicę marchwiankę – groźnego szkodnika marchwi. Jej larwy wygryzają korytarze w korzeniach.

Termin siewu marchwi

• Marzec – ostatni tydzień
• Kwiecień
• Maj

Uwaga! Do końca kwietnia lepiej wysiewać odmiany wczesne marchwi. W pierwszej połowie maja korzystniej siać odmiany średnio późne, a w drugiej połowie maja – odmiany późne.

• Listopad
• Grudzień

Uwaga! Siew marchwi na zimę określa się jako „pod grudę” albo „ozimy”. Tak siana marchew wschodzi dopiero wiosną. Największą zaletą siewu przed zimą jest mniejsze ryzyko zaatakowania marchwi przez jej groźnego szkodnika połyśnicę marchwiankę.

Do siewu ozimego marchwi nadają się np. odmiany Amsterdamska, Broker, Kalina F1, Karo, Minicor, Pierwszy Zbiór.

Jeśli listopad jest ciepły, lepiej poczekać i wykonać siew marchwi w grudniu. Chodzi o to, by marchew nie wzeszła przed zimą lecz po zimie.

Głębokość siewu

Marchew najlepiej siać na głębokość 1 cm. Zbyt głęboki siew marchwi (ponad 2 cm) powoduje, że siewki są słabsze i dłużej wschodzą.

Nasiona marchwi są drobne. Fot. Niepodlewam

Gdzie siać

Marchew może być siana w gruncie, w tunelach foliowych, nieogrzewanych szklarniach. Uprawa w donicach, np. na balkonie, jest możliwa, ale trudna.

Marchew sieje się zwykle w rzędach co 20-35 cm.

Nasiona są drobne. By uniknąć zbyt gęstej rozstawy w rzędzie, nasiona marchwi można zmieszać z suchym piaskiem, ziemią ogrodową lub torfem i dopiero wtedy siać.

Przerywki zbyt gęsto posianej marchwi lepiej unikać. Zapach wyrywanej młodej marchewki zwabia połyśnicę marchwiankę – szkodnika marchwi. Jeśli trzeba zrobić przerywkę, to najlepiej tuż przed zmierzchem i nigdy nie trzymać wyrwanej marchewki, np. w wiaderku z chwastami, w pobliżu rosnącej.

Podczas przerywania zbyt gęsto posianej marchwi jej zapach zwabia połyśnicę marchwiankę. Lepiej od razu nie siać marchwi zbyt gęsto. Fot. Niepodlewam

Jaka ziemia

Marchew najlepiej siać w drugim i trzecim roku po oborniku. Jest mniej wymagająca co do gleby niż np. pietruszka. Nie lubi ziemi ciężkiej, ubitej.

Ziemia pod siew marchwi nie powinna być świeżo nawożona kompostem. Jego zapach, zwłaszcza gdy jest nie całkiem rozłożony, zwabia szkodnika marchwi – połyśnicę marchwiankę.

Gdy gleba jest słaba, dawno nie nawożona zamiast kompostu można użyć przed siewem nawozu naturalnego w granulkach, np. guano, albo sztucznego do warzyw (według instrukcji na opakowaniu).

Kiełkowanie

Marchew kiełkuje już w temperaturze od 3 stopni Celsjusza (gleby). Pierwsze zielone listki pojawiają się zwykle po 10-20 dniach. Czasami jednak trzeba czekać dłużej. Tak się zdarza zwłaszcza, gdy w nocy są przymrozki, jeśli wiosna jest sucha oraz gdy marchew była posiana zbyt głęboko.

Siewki wytrzymują przymrozki do minus 3-4 stopni Celsjusza.

Kiełkowanie marchwi można przyśpieszyć. Najłatwiejszy sposób to moczenie nasion.

Siewki marchwi są drobne. To marchew z siewu ozimego. Była posiana w listopadzie. Wzeszła w ostatnim tygodniu kwietnia kolejnego roku. Fot. Niepodlewam

Warto wiedzieć

• Wiosną siew marchwi można łączyć z siewem rzodkiewki. Nasiona marchwi i rzodkiewki sieje się w tym samym rzędzie. Pierwsza wschodzi rzodkiewka i wyznacza rzędy. Gdy rzodkiewka jest gotowa do zbioru, marchew jest malutka. Po wyrwaniu rzodkiewki marchew zaczyna szybciej rosnąć.

• Marchew warto siać w uprawie współrzędnej. Więcej CZYTAJ TUTAJ

Post Siew marchwi – jak głęboko i kiedy pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Świetna roślina na podmokłą ziemię i obrzeża stawów. Kaczeniec ma małe wymagania. Kwitnie całą wiosnę i często powtarza kwitnienie pod koniec lata.

Kaczeniec najczęściej ma kwiaty żółte, pojedyncze. Na zdjęciu jest odmiana pełna Multiplex. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Caltha palustris, Kaczeniec błotny, Kaczyniec, Knieć błotna

Cechy: bylina

Wysokość: około 20-50 cm

Szerokość: około 20-50 cm

Kwitnienie: kwiecień-czerwiec (IV-VI)

Kaczeniec powtarza kwitnienie pod koniec lata. Kwiatów jest jednak mniej niż wiosną.

Kwiaty: żółte, zebrane w kwiatostany

Kaczeńce zwabiają owady kolorem kwiatów. To roślina miododajna.

Liście: ciemnozielone

Zastosowanie: brzegi oczek wodnych, stawów i strumieni, rowy z wodą, rabaty podmokłe, ogrody z bardzo wysokim poziomem wody gruntowej, miniogródki wodne w donicach

Kaczeniec, choć jest kojarzony z wodą, nie musi koniecznie rosnąć przy stawie lub strumieniu. Ważne by miał dużo wody, albo był często zalewany. Lubi rosnąć „na błocie”.

Kaczeniec uprawiany w betonowym pojemniku. Fot. Niepodlewam

Stanowisko: słoneczne, toleruje lekki półcień

Gleba: podmokła, bagnista; odczyn pH 6,1-7,8

Kaczeniec nie jest wybredny co do ziemi. Bardzo dobrze rośnie na różnych stanowiskach, np. wśród trawy i kamieni, na torfie, czy wręcz błocie.

Podlewanie: bardzo obfite

Kaczeniec musi mieć dużo wody zwłaszcza do końca czerwca (VI). Gdy potem woda w stawie czy strumieniu opada z powodu np. suszy, część nadziemna kaczeńców zamiera. Kaczeńce potrafią przetrwać suszę w postaci podziemnych kłączy.

Nawożenie: nie ma potrzeby

Nawożenie kaczeńców jest niewskazane. Mogą mieć wtedy objawy przenawożenia, np. zasychają im liście, mają plamy, słabo rosną. Nawóz spływa do stawu i sprzyja rozwojowi glonów. Kaczeńcom wystarczają składniki pokarmowe zawarte w wodzie i mule.

Rozmnażanie: podział kłączy wiosną lub jesienią (marzec oraz wrzesień-październik), a także nasiona

W naturze kaczeniec rozsiewa się przez fale wody. W ogrodzie można zrobić podobnie – nasiona, zebrane np. w zaprzyjaźnionym ogrodzie, wrzuca się do stawu. Część zginie, ale inne fale wyrzucą na brzeg. Jeśli znajdą tam dobre warunki, kaczeńce kiełkują i ładnie rosną. Nasiona można też rozrzucić np. wzdłuż strumienia, na brzegu stawu czy rowu często zalewanego wodą.

W czasie kwitnienia kaczeńców lepiej nie dzielić i nie przesadzać. Trzeba poczekać do jesieni lub wiosny. Fot. Niepodlewam

Przesadzanie: nie ma potrzeby

Cięcie: nie ma potrzeby

Usuwa się tylko pędy zamierające.

Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra

Kaczeniec jest odporny na największe mrozy. Jeśli jest uprawiany w donicach, trzeba go albo traktować jako roślinę jednoroczną, albo zabezpieczyć donicę przed mrozem lub wnieść na zimę np. do garażu czy piwnicy.

Choroby i szkodniki: odporny

Kaczeniec, jeśli choruje, to z powodu przenawożenia lub braku wody.

Ciekawe odmiany

• Alba – kwiaty białe, pojedyncze
• Flore Pleno – kwiaty żółte, pełne
• Multiplex – kwiaty żółte, pełne
• Plena – kwiaty żółte, pełne
• Semiplena – kwiaty żółte, podwójne

Warto wiedzieć

• Kaczeniec zawiera anemoninę, która w świeżych liściach powoduje podrażnienia przewodu pokarmowego. Zanika ona w liściach suszonych. Dlatego kaczeńców lepiej nie sadzić w pobliżu np. poideł na łąkach dla krów.

• Kiedyś suszone liście kaczeńców były środkiem na rzucenie palenia papierosów. Na własną rękę nie należy tak używać kaczeńców.

Post Kaczeniec – uprawa i odporność pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Moczenie nasion w wodzie to prosty sposób na przyśpieszanie kiełkowania ogórków. Koniecznie trzeba też zapewnić ogórkom wysoką temperaturę.

Przyśpieszanie kiełkowania ogórków to sposób na wcześniejsze zbiory. Fot. Niepodlewam

Ogórek to warzywo ciepłolubne, całkowicie nieodporne na mróz. Dlatego w polskim klimacie do gruntu sieje się go od 15 maja (V), gdy ryzyko przymrozków jest bardzo małe. Aby mieć pewność, że ogórki nie przemarzną, można siać ogórki do doniczek, a potem przesadzać do gruntu dopiero w czerwcu (VI).

Przyśpieszanie kiełkowania ogórków w wodzie stosuje się zarówno w siewie od razu do gruntu, jak i do doniczek. Nie jest konieczne, ale powoduje, że pierwsze listki ogórków pojawiają około 7 dni wcześniej.

KONIECZNIE trzeba pamiętać, że przyśpieszanie kiełkowania ogórków w wodzie ma sens tylko wtedy, gdy jednocześnie zapewni się nasionom wysoką temperaturę. W niskiej temperaturze ogórki po prostu nie rosną, także wcześniej namoczone. Idealna temperatura to 22-24 stopnie Celsjusza. Podczas kiełkowania ogórki tolerują temperaturę do około 13 stopni Celsjusza, ale rosną wtedy wolniej.

Bez przyśpieszania ogórki kiełkują 5-10 dni. Zwykle jest to jednak bliżej 10 dni, właśnie ze względu na brak odpowiednio wysokiej temperatury.

Jak moczyć nasiona ogórków, by przyśpieszyć kiełkowanie:

Krok 1

Nasiona wsypać do pojemnika, np. filiżanki.

Krok 2

Zalać nasiona wodą tak, aby były tylko przykryte. Najlepsza jest woda odstała, w temperaturze pokojowej, np. z konewki do kwiatów doniczkowych.

Krok 3

Odstawić nasiona na 24-36 godzin w ciepłe miejsce, np. słoneczny parapet.

Krok 4

Namoczone nasiona ogórków stają się lekko śliskie i napęczniałe. Nie mają jednak kiełków (pojawią się dopiero w ziemi).

Krok 5

Namoczone nasiona ogórków trzeba je od razu posiać do gruntu lub doniczek, w zależności od sposobu uprawy.

Uwaga! Namoczonych nasion nie można powtórnie suszyć i zostawić do kolejnego siewu, bo zamierają!

Inna metoda przyśpieszania kiełkowania ogórków to podkiełkowywanie ich na mokrej bibule. Ten sposób jest jednak trudniejszy, bo łatwo zapomnieć o zwilżaniu bibuły i nasiona zamierają.

Warto wiedzieć

• Ogórki warto siać razem z koprem ogrodowym lub obok niego. Wydzielane przez koper substancje powodują przyśpieszanie kiełkowania ogórków.

• Kiedyś nasiona ogórków moczono często w mleku (za najlepsze uważano owcze) lub miodzie. Chodziło jednak nie o przyśpieszanie kiełkowania ogórków lecz o słodsze owoce. W tym przesądzie jest ziarno prawdy. Najprawdopodobniej flora bakteryjna wytwarzana przez mleko i miód pełni rolę ochronną (rodzaj naturalnej zaprawy) na namoczonych nasionach przed chorobotwórczymi grzybami. W efekcie ogórki rosły lepiej oraz szybciej i faktycznie miały słodsze owoce.

Post Przyśpieszanie kiełkowania ogórków – jak moczyć nasiona pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Dobrze rośnie nawet na słabej glebie. Jabłoń Reneta Baumanna to stara odmiana. W młodym wieku może przemarzać. Z wiekiem staje się odporna.

Jabłoń Reneta Baumanna – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR.

Inne nazwy: Baumana, Baumanns Reinette, Baumanova Reneta, Baumanns Rothe Winter Reinette, Napoleon Baumann, Reneta Baumana, Rtte Baumann`s

Pochodzenie: przed 1811 rokiem (prawdopodobnie Belgia lub Francja)

W 1811 roku jabłoń Baumanna była już świetnie znana w Belgii i Niemczech. W XIX wieku zdobywała nagrody ogrodnicze. Dlatego najprawdopodobniej jej metryka sięga co najmniej XVIII wieku. W Polsce zaczęto ją uprawiać w drugiej połowie XIX wieku.

Dojrzewanie: listopad-luty (XI-II)

Owoce: średniej wielkości (6-8 cm); lekko spłaszczone; czerwone, delikatnie marmurkowe, lekko żółte w zagłębieniu przy ogonku; miąższ żółtobiały, bardzo soczysty, delikatny, kruchy, wyborny, z nutą migdałową; słabo pachnące

Jabłka Renety Baumanna są ładne i kształtne. To odmiana uważana za jedną z najlepszych w smaku.

Przeznaczenie: doskonała do jedzenia na surowo, a także deserów i ciast

Gleba: przeciętna, piaszczysta; najlepiej lekko kwaśna o odczynie pH 6,2-6,7

Jabłoń Reneta Baumanna dobrze rośnie nawet na nieurodzajnej, piaszczystej glebie. Wymaga jednak wtedy obfitego nawożenia.

Stanowisko: słoneczne

Jabłoń Reneta Baumanna rośnie wolno. Bardzo obficie i niezawodnie rodzi.

Odporność: średnia lub duża na mróz (w zależności od wieku drzewa), średnia na choroby

Jabłoń Reneta Baumanna może wymarzać w młodym wieku. Dlatego warto ją zabezpieczać przed mrozem w pierwszych latach po posadzeniu. Starsze drzewa są odporne na mróz.

Na choroby grzybowe jabłoń Reneta Baumanna jest średnio odporna. Dlatego trzeba wygrabiać spod drzewa opadłe liście i wyrzucać poza ogród (mogą w nich zimować zarodniki grzybów).

Zapylacze: Boiken, Charłamówka, Jonathan, Kantówka Gdańska, Kronselska, Królowa Renet, Ontario, Reneta Ananasowa, Reneta Landsberska

Ciekawostki

• „Jedna z lepszych i najpiękniejszych renet, wyborny owoc targowy!” – tak o Renecie Baumanna pisał prof. Edmund Jankowski w 1912 roku, słynny ogrodnik, biolog i znawca sadownictwa.

• Na przełomie XIX i XX wieku jabłoń Reneta Baumanna była uprawiana również w donicach.

• Nazwa tej odmiany upamiętnia Augusta Napoleona Baumanna (1779-1867) – słynnego francuskiego ogrodnika. W szkółkach Baumannów w Bollwiller we Francji rosło około 150 odmian jabłoni. Sprowadzano z niej rośliny także do Polski. Wszyscy Baumannowie byli utalentowanymi ogrodnikami. Charles Joseph Alexandre Baumann (1798-1841) napisał m.in. książkę o kameliach. Eugene Achilles Baumann (1817-1869) współtworzył Central Park w Nowym Jorku (USA).

Źródło:
*wiedza własna
*„Ogrodnik Polski”, 1900 rok
*„Ogrodnik Polski”, 1904 rok
*„Sad i ogród owocowy”, Edmund Jankowski, 1912 rok
*„Ogrody na piasku”, Edmund Jankowski, 1913 rok
*„O sadownictwie i ogrodnictwie”, Szymon Śmigaj, 1919 rok
*„Sadownictwo gospodarskie”, Władysław Tyniecki, 1902 rok
*”Deutsche Pomologie”, Wilhelm Lauche, 1882-1883 rok

Rysunek jabłoni Reneta Baumanna z XIX wieku został opublikowany za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii

Post Jabłoń Reneta Baumanna – uprawa, odporność, zapylacze pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Ślicznie i długo kwitnie wiosną. Krzewuszka cudowna często powtarza kwitnienie pod koniec lata. Jest niewymagająca. Lubi słońce lecz toleruje także cień.

Krzewuszka cudowna jest obsypana kwiatami w maju i czerwcu (V-VI). Powtarza kwitnienie pod koniec lata lecz kwiatów jest mniej. Fot. Niepodlewam

Cechy: krzew

Inne nazwy: Krzewuszka, Waigela florida, Wajgela, Wajgela cudowna

Wysokość: 50-300 cm

Szerokość: 50-200 cm

Krzewuszka cudowna rośnie wolno. Jej wymiary łatwo korygować cięciem, które znosi bardzo dobrze. Większość odmian ma 1-2 metry wysokości. Są też odmiany karłowe (około 50 cm) i wysokie (około 300 cm).

Kwitnienie: maj-czerwiec (V-VI)

Krzewuszki kwitną obficie lub bardzo obficie. Często powtarzają kwitnienie na przełomie sierpnia i września (VIII-IX), ale kwiatów jest mniej. Odmiany o liściach pstrych i fioletowych miewają mniej kwiatów niż odmiany o liściach zielonych.

Kwiaty: białe, kremowe, różowe lub czerwone

Najpopularniejsze kolory kwiatów krzewuszek to różowy i czerwony w odcieniu różowym. Są też krzewuszki białe i kremowe. Zdarzają się odmiany z kwiatami w dwóch kolorach, np. białym i różowym.

Kwiaty mają kształt dzwoneczków. W zależności od odmiany kwiaty są mniej lub bardziej smukłe, mniejsze albo większe.

Kwiaty krzewuszki cudownej przypominają kształtem dzwonki lub trąbki. Na zdjęciu jest odmiana Victoria. Fot. Niepodlewam

Owoce: bez wartości ozdobnej

Liście: zielone, żółte, fioletowe (purpurowe) lub pstre; opadają na zimę

Krzewuszka cudowna jest ozdobna z kwiatów i liści. Z reguły liście są zielone. Wiele odmian ma liście pstre: biało-zielone, kremowo-zielone, żółto-zielone, kremowo-różowo-zielone. Rzadkie są krzewuszki z liśćmi żółtymi oraz fioletowymi.

Zastosowanie: jako pojedynczy egzemplarz lub grupa krzewów, niskie żywopłoty nieformowane lub lekko formowane

Stanowisko: słoneczne; toleruje półcień

Krzewuszki są tolerancyjne. Ładnie rosną nawet w mniej sprzyjających dla nich warunkach, np. w półcieniu. Fot. Niepodlewam

Gleba: żyzna; najlepszy jest odczyn lekko kwaśny (około pH 5,5-6)

Krzewuszka cudowna jest tolerancyjna co do ziemi. Rośnie także na glebie przeciętnej. Kwitnie wtedy trochę słabiej.

Podlewanie: umiarkowane

Krzewuszka cudowna potrafi przetrwać suszę nawet bez podlewania, ale wtedy traci ładny wygląd. Powinna być systematycznie podlewana, ale z umiarem. Dobrze rośnie obok lub na podlewanych trawnikach.

Nawożenie: kwiecień- maj (IV-V)

Krzewuszka cudowna lubi być nawożona. Używać można nawozu mineralnego (sztucznego) do roślin kwitnących według instrukcji na opakowaniu.

Krzewuszkę można też ściółkować kompostem oraz podlewać rozcieńczoną gnojówką przygotowaną np. z obornika krowiego, ogórecznika lekarskiego, nawozu królików, nawozu kurzego.

Rozmnażanie: marzec-maj (III-VI) oraz sierpień (najlepiej druga połowa) i pierwsze dni września

Krzewuszka cudowna łatwo rozmnaża się przez podział. Można też robić sadzonki w pędów półzdrewniałych oraz z odkładów poziomych.

Cięcie: marzec (III) oraz po kwitnieniu

Krzewuszka cudowna zawiązuje pąki kwiatowe w roku poprzedzającym kwitnienie. Dlatego trzeba ją ciąć po przekwitnięciu. Można ściąć do 1/3 pędów.

Przed kwitnieniem wycina się gałązki przemarznięte. Najczęściej są to młode, jednoroczne pędy.

Co 2-3 lata warto wykonać wiosną cięcie prześwietlające. Dawno niecięte, zbyt rozrośnięte, zaniedbane wajgele wymagają bardziej radykalnego przycięcia. Najlepiej wykonać wtedy cięcie odmładzające.

Uschnięte pędy na tej krzewuszce to przemarzły w czasie zimy. Takie pędy trzeba wycinać, najlepiej w marcu. Jak widać mróz mimo to nie wpłynął na kwitnienie. Fot. Niepodlewam

Wytrzymałość na mróz: dobra

Krzewuszka cudowna może przemarzać, zwłaszcza młode, jednoroczne pędy, ale nie wymaga zabezpieczania przed mrozem.

Wiosną przemarznięte pędy trzeba obciąć. Krzewuszka cudowna bardzo dobrze się regeneruje.

Choroby i szkodniki: bardzo odporna

Ciekawe odmiany

• Bristol Ruby – wysokość 3 m; kwiaty różowoczerwone, liście zielone
• Canary – wysokość 2 m; kwiaty kremowe, liście zielone
• Candida – wysokość 2 m; kwiaty białe, liście zielone
• Eva Rathke – wysokość 3 m; kwiaty różowe, liście zielone
• French Lace – wysokość 1 m; kwiaty różowe, liście w dwóch odcieniach zieleni z kremowymi akcentami
• Java Red – wysokość 50 cm; kwiaty różowe (cieniowane), liście zielone
• Monet – wysokość 1 m; kwiaty jasnoróżowe, liście różowo-zielone z kremowymi akcentami
• Nana Variegata– wysokość 1 m; kwiaty różowe i białe oraz cieniowane, liście żółto-zielone
• Olympiade – wysokość 2 m; kwiaty różowe, liście żółte
• Piccolo – wysokość 50 cm; kwiaty różowe, liście zielone
• Purpurea Nana – wysokość 1 m; kwiaty różowe, liście fioletowe
• Red Prince – wysokość 1 m; kwiaty różowoczerwone, liście zielone
• Styriaca – wysokość 2 m; kwiaty jasnoróżowe, liście zielone
• Tango– wysokość 1 m; kwiaty różowe, liście zielone
• White Knight – wysokość 2 m; kwiaty białe, liście zielone
• Wine&Roses – wysokość 1 m; kwiaty różowe, liście fioletowe
• Variegata – wysokość 1 m; kwiaty kremoworóżowe, liście kremowo-zielone
• Victoria – wysokość 1 m; kwiaty różowe, liście purpurowozielone

Krzewuszki o liściach pstrych często mają mniej kwiatów niż odmiany o liściach zielonych. Na zdjęciu jest odmiana Nana Variegata. Fot. Niepodlewam

Warto wiedzieć

• Krzewuszka cudowna pochodzi z Azji.

• W Polsce krzewuszka cudowna jest uprawiana od XIX wieku. Wedy była znana jako weigela (z łaciny). W XX wieku jej nazwę spolszczono na wajgela. Obecnie popularna jest nazwa krzewuszka.

• Nazwy weigela i wajgela upamiętniają Christiana Ehrenfrieda von Weigela (1746-1838) – niemieckiego i szwedzkiego botanika, lekarza, chemika.

Post Krzewuszka cudowna – uprawa, odporność, cięcie pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Zaczyna się w połowie kwietnia i kończy na początku lipca. Pod siew buraka ćwikłowego trzeba wybrać miejsce słoneczne i przewiewne. Wtedy zdrowiej rośnie.

Nasiona buraków ćwikłowych są duże. Mają wielkość ziaren pieprzu. Fot. Niepodlewam

Siew buraka ćwikłowego nie jest trudny. Buraki sieje się od razu do gruntu. Wybór stanowiska ma duży wpływ na to, czy zdrowo rosną.

Termin siewu trzeba dostosować do gustu kulinarnego. Wcześniejszy siew buraka ćwikłowego jest lepszy, gdy lubi się zupę botwinkę, a późniejszy – barszcz czerwony, sałatki z octem i zasmażane buraczki.

Termin siewu buraka ćwikłowego

• Kwiecień – od połowy miesiąca
• Maj
• Czerwiec
• Lipiec – tylko pierwszy tydzień

Najwcześniej – w kwietniu i pierwszych dniach maja – sieje się buraki na zbiór botwinki (boćwiny), czyli liści, oraz pęczkowy (liści i młodych korzonków spichrzowych).

Później wysiewa się buraki na zbiór dużych korzeni spichrzowych. Korzystniej wtedy wybierać odmiany późne, np. Czerwona Kula i Okrągły Ciemnoczerwony.

Wczesny siew buraka ćwikłowego bywa zawodny. Dlatego warto zostawić trochę nasion na ewentualny dosiew. Młode siewki buraczków może bowiem zniszczyć wiosenny przymrozek.

Starsze buraki wytrzymują jesienią przymrozki do minus 3-4 stopni Celsjusza.

Głębokość siewu

Buraki ćwikłowe sieje się na głębokość 2 cm. Jeśli gleba jest lekka, można siać głębiej – do 3 cm.

Gdzie siać

Nasiona buraków sieje się od razu do gruntu. Rzędy – co 20-40 cm.

Buraki przeznaczone na botwinkę można siać gęściej, na korzenie – rzadziej. Gdy buraki ćwikłowe wzejdą za gęsto, można je przerywać (i zjeść) lub przesadzić w inne miejsca. Młodziutkie buraczki nieźle znoszą przesadzanie.

Siew buraka ćwikłowego nie powinien być zbyt gęsty. Stłoczone buraczki częściej atakują choroby grzybowe. Fot. Niepodlewam

Burak ćwikłowy najlepiej rośnie w słonecznych i przewiewnych miejscach. Wiatr chroni buraki przed mszycami oraz chwościkiem buraka.

O sposobach zapobiegania chwościka burakowego CZYTAJ TUTAJ

Buraki źle rosną pod drzewami oraz w cieniu.

Buraki ćwikłowe można siać po warzywach cebulowych, dyniowatych i ewentualnie kapustnych (jeśli były zdrowe), które rosły na oborniku. Unikać trzeba siania buraków po szpinaku i innych warzywach korzeniowych.

W tym samym miejscu buraki nie powinny rosnąć częściej niż co 4 lata.

Więcej o uprawie współrzędnej buraków CZYTAJ TUTAJ

Jaka ziemia

Burak ćwikłowy nie jest wybredny co do ziemi – może być przeciętna. Nie toleruje gleby kwaśnej oraz podmokłej. Lubi ziemię z dużą ilością próchnicy, najlepiej o odczynie pH 7.

Buraki ćwikłowe najlepiej rosną w drugim roku po oborniku słomiastym. Obornik pod buraki ćwikłowe może być każdy, ale najlepszy jest nawóz koński. Unikać trzeba stosowania obornika pochodzącego od zwierząt, które były karmione liśćmi buraków (ze względu na możliwość przeniesienia grzybów wywołujących chorobę chwościk buraka).

Buraki ćwikłowe nie są wymagające co do ziemi. Fot. Niepodlewam

Kiełkowanie

Burak ćwikłowy, aby wzejść, potrzebuje temperatury od 8 stopni Celsjusza. Pierwsze listki są widoczne zwykle po 10-20 dniach. Gdy jest sucho, kiełkowanie się przedłuża i może trwać nawet około 30 dni.

Jeżeli nasiona zostaną niewykorzystane, siew buraka ćwikłowego można wykonać w kolejnych latach. Nasiona buraków ćwikłowych zachowują zdolność kiełkowania przez 3-4 lata.

Więcej o uprawie buraka ćwikłowego w gruncie CZYTAJ TUTAJ

Post Siew buraka ćwikłowego – jak głęboko i kiedy pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Ma kwiaty w unikalnym kolorze. Są fioletowe z zewnątrz i białe w środku. Magnolia Soulange`a Lennei to bardzo stara odmiana. Pięknie pachnie.

Kwiaty magnolii Soulange`a Lennei są białe w środku i fioletowe z zewnątrz. Ładnie, średnio mocno pachną. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Magnolia Lennego, Magnolia soulangeana Lennei

Pochodzenie: 1854 rok (Włochy)

Hodowca: A.Topf

Magnolia Soulange`a Lennei jest najprawdopodobniej jednym z rodziców magnolii Rustica Rubra z końca XIX wieku. Są do siebie bardzo podobne. Lennei zakwita od niej kilka dni później.

Wysokość: 3-5 m

Magnolia Soulange`a Lennei rośnie wolno. Ma luźny, szeroki pokrój.

Magnolia Soulange`a Lennei rośnie wolno. Jest rozłożysta. Fot. Niepodlewam

Kwitnienie: kwiecień-maj (IV-V)

Magnolia Soulange`a Lennei zaczyna kwitnąć około 20 kwietnia (IV), gdy jej gałęzie są prawie bez liści. Pełnia kwitnienia przypada na koniec kwietnia i pierwszą dekadę maja (IV-V). Kończy kwitnienie w połowie maja, gdy jest pokryta liśćmi. Ostatnie kwiaty są mniejsze i gorzej wybarwione.

Magnolia Lennei często powtarza kwitnienie pod koniec lata, ale kwiatów jest mniej. Nie są też tak duże jak wiosną.

Kwiaty: średniej wielkości i duże (średnica 10-12 cm cm); zewnętrzna powierzchnia płatków jest fioletowa (w odcieniu purpurowym), zaś wewnętrzna – w odcieniu białym; w czasie ciepłych, słonecznych dni kwiaty rozchylają się całkowicie; płatki są zaokrąglone, gdy kwiaty są w pąkach mają pękaty kształt

Zapach: piękny; średnio mocny

Magnolia Soulange`a Lennei pachnie najsilniej, jeżeli rośnie w słońcu.

Pękaty kształt to cecha charakterystyczna magnolii Soulange`a Lennei. Fot. Niepodlewam

Zastosowanie: jako pojedynczy egzemplarz lub grupa w wyeksponowanych miejscach

Stanowisko: słoneczne i półcień; najlepiej osłonięte od wiatru

Gleba: żyzna, próchnicza, kwaśna lub lekko kwaśna (pH 5-6)

Magnolia Soulange`a Lennei źle rośnie i choruje na glebie podmokłej i bardzo suchej. Ginie przy wysokim poziomie wody gruntowej, gdy jej korzenie są zalewane.

Podlewanie: umiarkowane

Młode magnolie wymagają systematycznego podlewania, a starsze – w czasie suszy. Trzeba unikać podlewania na liście. W utrzymaniu wilgoci pomaga ściółkowanie np. korą lub szyszkami.

Nawożenie: od końca marca (III) do 15 lipca (VII)

Najlepiej używać nawozu wieloskładnikowego do magnolii.

Rozmnażanie: z sadzonek półzdrewniałych w lipcu (VII)

Cięcie: ewentualnie grubsze gałęzie w marcu (III), drobniejsze w kwietniu i maju (IV-V)

Magnolia Lennei nie lubi cięcia. Najlepiej ograniczyć je minimum, np. gdy gałąź się złamie.

Magnolia Soulange`a Lennei na początku kwitnienia. Fot. Niepodlewam

Wytrzymałość na mróz: dobra

Magnolia Soulange`a Lennei bardzo dobrze wytrzymuje mróz do minus 30 stopni i więcej. Podobnie jak w przypadku innych magnolii, na mróz najbardziej są wrażliwe jej korzenie (korzeni się płytko). Dlatego powinna być ściółkowana, np. korą albo szyszkami. Ściółka chroni przed przemarznięciem korzeni i reguluje odczyn gleby, tak jak magnolie lubią.

Młode magnolie warto osłonić na zimę, np. chochołem ze słomy lub parawanem, np. z agrowłókniny, przed mroźnymi wiatrami z zachodu, wschodu i północy. Dobrym zabezpieczeniem jest też usypanie kopca z kory przy pniu na wysokość 20-30 cm.

Magnolia Soulange`a Lennei zawiązuje pąki kwiatowe w roku poprzedzającym kwitnienie. Ich zimowe okrycie przypomina futerko. Fot. Niepodlewam

Choroby i szkodniki: odmiana odporna

Magnolia Soulange`a Lennei rzadko choruje. Jeśli jej liście żółkną, to najczęściej przyczyną jest zbyt wysokie pH ziemi. Z takiej gleby magnolia nie jest w stanie pobierać składników pokarmowych i głoduje.

Warto wiedzieć

• Magnolia Lennei to jedna z najpiękniejszych, starych odmian z XIX wieku. Choć pochodzi z Włoch, ma nazwę na cześć pruskiego ogrodnika i architekta krajobrazu. Nazywał się Peter Joseph Lenne (1789-1866).

• Krzyżówką magnolii Lennei z magnolią nagą (Magnolia denudata) jest odmiana Lennei Alba.

Post Magnolia Soulange`a Lennei – uprawa i odporność pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Niszczy liście lilii wodnych oraz grążeli. Szarynka grzybieniówka jest spokrewniona ze stonką ziemniaczaną. Trudno się jej pozbyć, ale jest kilka sposobów.

Objawy żerowania szarynki grzybieniówki na liściach grzybieni białych, nazywanych popularnie liliami wodnymi i nenufarami. Fot. Niepodlewam

Szarynka grzybieniówka (Galerucella numphaeae) to uciążliwy szkodnik grzybieni (lilii wodnych, nenufarów) oraz grążeli. Szybko się rozmnaża. Jest bardzo żarłoczna.

W warunkach amatorskich nie ma sposobu, by w 100% zlikwidować szarynkę grzybieniówkę. Można jednak ograniczyć jej liczebność. Dzięki temu szkody w stawie czy oczku wodnym są mniejsze.

Objawy żerowania szarynki grzybieniówki

W liściach grzybieni (lilii wodnych, nenufarów) oraz grążeli larwy wygryzają ciemne, nieregularne korytarze. Dorosłe szarynki grzybieniówki zaś wygryzają w liściach dziury o regularnych brzegach. Większe szkody wyrządzają larwy – liście wyglądają jak poplamione i chore.

Szarynka grzybieniówka zjada liście w taki sposób, że powstają na nich szpecące plamy. Fot. Niepodlewam

Jak wygląda szarynka grzybieniówka

Dorosłe szarynki grzybieniówki to chrząszcze o długości 7-10 mm. Z wierzchu są brązowoszare, a pod spodem – żółtawe.

Szarynka grzybieniówka jako larwa jest czarna na wierzchu i żółtawa pod spodem. Przypomina z wyglądu larwę stonki ziemniaczanej. Poczwarki są czarne.

Zwalczanie szarynki grzybieniówki

Aby skutecznie zwalczać szarynkę grzybieniówkę, trzeba poznać jej cykl rozmnażania.

Szarynka grzybieniówka zimuje jako postać dorosła (chrząszcz) w pobliżu oczka wodnego. Jej schronieniem są resztki roślin, np. trzcina.

W maju (V) szarynka grzybieniówka zaczyna gody. Samice składają jaja na liściach lilii wodnych i grążeli aż do końca lata. Jaja są jasne, w kupkach po 7-30 sztuk. Larwy wylęgają się z nich już po 7 dniach.

Najpierw larwy są malutkie. Na tym etapie żerują zbiorowo. Szybko rosną. Pod koniec żerowania na liściu zostają zwykle 1-3 sztuki. Następnie larwy przepoczwarzają się i zamieniają w postacie dorosłe.

W każdym etapie cyklu szarynka grzybieniówka jest trudna do zauważenia. Bardziej widoczne są objawy jej żerowania, czyli liście lilii oraz grążeli w plamy i z dziurami.

Na żadnym etapie rozwoju szarynka grzybieniówka nie umie pływać, choć większość życia spędza na wodzie. Dorosłe szarynki potrafią się ślizgać po wodzie, wykorzystując do tego zjawisko napięcia powierzchniowego wody oraz skrzydła. Co ciekawe, w czasie godów samice wybierają samce z dłuższymi skrzydłami.

Szarynki grzybieniówki potrafią się ślizgać po wodzie błyskawicznie – z prędkością 0,5 metra na sekundę.

Grążele żółte także często atakuje szarynka grzybieniówka. Te okazy mają prawie idealne, zdrowe liście. W stawie panuje równowaga biologiczna. Fot. Niepodlewam

Sposoby zwalczania szarynki grzybieniówki

1. Ręcznie zbieranie jaj, larw i poczwarek
Jest bardzo żmudne i nie zawsze możliwe z powodu utrudnionego dostępu do roślin wodnych, na których żeruje szarynka grzybieniówka. Jeśli jest możliwość, jaja, larwy i poczwarki najlepiej usuwać z liści raz w tygodniu ręcznie (w gumowych rękawicach).

Dorosłe szarynki są trudne do złapania. Owady zrzuca się do wody. Nie potrafią wrócić na liście.

2. Naturalni wrogowie
Szarynki grzybieniówki zwykle składają po kilkanaście jaj. Niewiele larw dożywa dorosłości. Zjadają je m.in. ryby, żaby, ropuchy, pluskwiaki, ptaki. W stawach, gdzie panuje równowaga biologiczna, szarynka grzybieniówka nie występuje licznie.

3. Deszcz i strumienie wody
Populację szarynki niszczą silne deszcze. Strumienie zmywają z liści jaja, niedorosłe i dorosłe osobniki do stawu, gdzie się topią albo zjadają je ryby i pluskwiaki.
Podobnie działa sztuczny deszcz, czyli polewanie silnym strumieniem z węża ogrodowego. Najlepiej taki zabieg wykonać raz w tygodniu.

Gdy dorosłe szarynki prysznic zastanie w momencie ślizgania się po wodzie, także się topią z powodu przerwania napięcia powierzchniowego wody i zamoczonych skrzydełek.

4. Środki chemiczne
Ze względu na wodne środowisko, w jakim żeruje i rozmnaża się szarynka grzybieniówka, w warunkach amatorskich nie stosuje się środków chemicznych. Giną bowiem także inne zwierzęta.

Poza tym, nawet jeśli wytępi się w szarynkę grzybieniówkę przy użyciu środka chemicznego, w kolejnym sezonie i tak znowu zasiedli lilie wodne oraz grążele.

Post Szarynka grzybieniówka – jak zwalczać w stawach pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.