Quantcast
Channel: Niepodlewam.pl
Viewing all 1632 articles
Browse latest View live

Siew roszponki – kiedy i jak głęboko

$
0
0

Roszponkę wystarczy posiać raz w ogrodzie i będzie już zawsze. Najlepsze terminy na siew roszponki to sierpień-październik i wczesna wiosna.

Siew roszponki trzeba wykonać wczesną wiosną lub od sierpnia do października. Fot. Niepodlewam

Siew roszponki trzeba wykonać wczesną wiosną lub od sierpnia do października. Fot. Niepodlewam

Roszponka to warzywo bardzo łatwe w uprawie i odporne, w tym na mróz. Jest całkowicie mrozoodporna!

Siew roszponki trzeba dopasować do pory roku. Plonuje tylko gdy dzień jest krótki, czyli wczesną wiosną oraz na przełomie lata i jesieni. Jeśli nie ma śniegu i mrozu, można ją zrywać także zimą. Gdy dzień jest długi, roszponka zakwita i przestaje nadawać się do jedzenia.

Roszponkę sieje się od razu do gruntu lub donic.

Nasiona roszponki są wielkości ziaren maku. Fot. Niepodlewam

Nasiona roszponki są wielkości ziaren maku. Fot. Niepodlewam

Terminy siewu roszponki

  • Luty
  • Marzec
  • Sierpień
  • Wrzesień
  • Październik

Uwaga! Wiosną roszponkę można siać, jak tylko odmarznie gleba. Gdy pod koniec zimy ziemia nie jest zmarznięta, roszponka może być wysiewana do gruntu już w lutym.

Wiosną wczesny siew roszponki jest ZDECYDOWANIE lepszy niż późny (np. w kwietniu). Roszponka bowiem silnie reaguje na długość dnia i już pod koniec kwietnia (IV) zaczyna wypuszczać pęd z kwiatami. Do momentu zakwitnięcia roszponkę można jeść. Około 15 maja staje się niesmaczna (twarda, łykowata).

Poza tym może się zdarzyć, że gdy wiosna jest bardzo zimna, roszponka wzejdzie późno i od razu zakwitnie. Plonu wtedy nie ma.

Najwygodniej siew roszponki wykonać od sierpnia do października (VIII-X). Wtedy roszponka na pewno nie zakwitnie, bo dzień się skraca.

Kwitnąca roszponka. Fot. Niepodlewam

Kwitnąca roszponka. Fot. Niepodlewam

Głębokość siewu

Roszponkę sieje się na głębokość około 0,5-1 cm. Świetnie znosi także siew głębszy i płytszy. Pod tym względem nie jest wymagająca.

Roszponka bardzo łatwo rozsiewa się sama. Może nawet zachwaścić ogród. Roszponki z związanymi nasionami nie należy wyrzucać na kompost. Nasiona na pewno w nim przetrwają i rozsieją się wraz nawożeniem kompostem.

Roszponki z zawiązanymi nasionami lepiej nie wyrzucać na kompost. Nasiona przetrwają i zachwaszczą ogród po rozrzuceniu kompostu. Fot. Niepodlewam

Roszponki z zawiązanymi nasionami lepiej nie wyrzucać na kompost. Nasiona przetrwają i zachwaszczą ogród po rozrzuceniu kompostu. Fot. Niepodlewam

Gdzie siać

Roszponka może być siana w gruncie, w tunelach foliowych, szklarniach oraz donicach, np. na balkonie. NIE ZNOSI przesadzania.

Jaka ziemia

Roszponka lubi żyzną, próchniczą ziemię. Świetnie rośnie zwłaszcza w ziemi nawiezionej kompostem oraz słomiastym obornikiem. Wtedy jest bardzo dorodna.

Jednak roszponka zadowala się też ziemią przeciętną, wręcz słabą. Bardzo dobrze się przystosowuje.

Roszponkę warto ściółkować słomą. Wtedy jej listki nie są zapiaszczone. Nasiona roszponki można rozrzucić luźno np. wśród młodych truskawek uprawianych na ściółce ze słomy. Fot. Niepodlewam

Roszponkę warto ściółkować słomą. Wtedy jej listki nie są zapiaszczone. Nasiona roszponki można rozrzucić luźno np. wśród młodych truskawek uprawianych na ściółce ze słomy. Fot. Niepodlewam

Kiełkowanie

Roszponka kiełkuje w temperaturze od 10 stopni Celsjusza (gleby). Pierwsze zielone listki pojawiają się po 7-14 dniach.

W czasie wzrostu roszponki nie trzeba nawozić.

Roszponka jest całkowicie mrozoodporna. Jednak, aby wykiełkowała, ziemia musi się nagrzać do co najmniej 10 stopni Celsjusza. Fot. Niepodlewam

Roszponka jest całkowicie mrozoodporna. Jednak, aby wykiełkowała, ziemia musi się nagrzać do co najmniej 10 stopni Celsjusza. Fot. Niepodlewam

Warto wiedzieć

  • Tylko pierwszy siew roszponki w ogrodzie ma się pod kontrolą. Potem roszponka rozsiewa się sama. Często jest jej tak dużo, że nie można jej zjeść. Nadmiar roszponki można przeznaczyć na gnojówkę do nawożenia innych roślin, odstraszania drutowców i ślimaków oraz przyśpieszania kompostowania.

Jak zrobić gnojówkę roszponki warzywnej CZYTAJ TUTAJ

Post Siew roszponki – kiedy i jak głęboko pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.


Żywotnik zachodni Aurescens – uprawa i odporność

$
0
0

Jest złocistozielony. Żywotnik zachodni Aurescens to stara, polska, odporna odmiana. Nadaje się zwłaszcza na wysokie żywopłoty cięte i niecięte.

Żywotnik zachodni Aurescens ma złocistozielony kolor. To odmiana wyhodowana w 1932 roku w Polsce. Fot. Niepodlewam

Żywotnik zachodni Aurescens ma złocistozielony kolor. To odmiana wyhodowana w 1932 roku w Polsce.  Jest świetna np. na wysoki żywopłot. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Thuja occidentalis Aurescens, Tuja zachodnia Aurescens

Wysokość: około 6 m

Żywotniki zachodnie Aurescens, gdy są młode, mają kształt kolumny. Z wiekiem przybierają kształt wysokiego, regularnego stożka. Rosną średnio szybko, po około 15-20 cm rocznie. Ich wymiary można korygować cięciem (znoszą je bardzo dobrze).

Szerokość: około 1,5 m

Liście: miękkie łuski w kolorze złocistozielonym

Zimą łuski żywotnika zachodniego Aurescens lekko brązowieją pod wpływem mrozu lecz nie tracą złocistego odcienia.

Żywotnik zachodni Aurescens ma odcień łusek, który sprawia, jakby w ogrodzie zawsze było słonecznie.

Tuja zachodnia Aurescens ma . Fot. Niepodlewam

Tuja zachodnia Aurescens ma miękkie łuski. Fot. Niepodlewam

Gleba: odmiana niewybredna; toleruje odczyn od kwaśnego do lekko zasadowego (pH 5,5-7,2)

Podlewanie: umiarkowane

Żywotnik zachodni Aurescens korzeni się płytko. Dlatego, zwłaszcza w młodym wieku – jest narażony na wysychanie zarówno latem (podczas suszy), jak i zimą (gdy jest mroźna lecz bez śniegu).

Trzeba go podlewać podczas suszy oraz ściółkować, np. korą.

Stanowisko: słoneczne

Żywotnik zachodni Aurescens lubi wilgoć w powietrzu. Świetnie rośnie np. przy często podlewanych trawnikach, obok oczek wodnych, stawów, strumieni.

Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze oraz grupy w wyeksponowanych miejscach, wysokie szpalery, wysokie żywopłoty cięte i nieformowane

Żywotnik zachodni Aurescens nie ma tendencji do ogołacania się na dole. Świetnie nadaje się do kompozycji kolorystycznych z innymi roślinami. Żywopłot ze złocistozielonych tuj Aurescens nie wtapia się w tło zielonego trawnika.

Wytrzymałość na mróz: dobra

Jeśli żywotnik zachodni Aurescens schnie podczas zimy, to nie z powodu mrozu lecz najczęściej braku wody w ziemi. Przed zimą korzystnie go dobrze podlać (jeżeli jesień była sucha). Przez cały rok młode żywotniki zachodnie Aurescens powinny mieć ściółkę, np. z kory, zrębków, szyszek.

Cięcie: kwiecień, maj, czerwiec (IV-VI)

Żywotnik zachodni Aurescens bardzo dobrze znosi przycinanie. Jego kształt jest regularny, ładny, więc zwykle nie ma potrzeby mocnego cięcia po bokach. Częściej trzeba ciąć tą tuję od góry, np. w formowanych żywopłotach.

Po ucięciu tujom czubków ran nie trzeba zabezpieczać.

Tuje zachodnie Aurescens zawiązują szyszki. Na tym samym krzewie są szyszki młode i stare. Fot. Niepodlewam

Tuje zachodnie Aurescens zawiązują szyszki. Na tym samym krzewie są szyszki młode i stare. Fot. Niepodlewam

Choroby i szkodniki: odmiana odporna

Podobnie jak inne żywotniki zachodnie, tuja Aurescens bywa atakowana przez misecznika tujowca. Objawy to wypukłe tarczki na gałązkach. Następnie gałązki brązowieją i zamierają.

Warto wiedzieć

  • Żywotnik zachodni Aurescens to odmiana polska z 1932 roku. Wyhodował ją Antoni Wróblewski (1881-1944) w Krórniku. To najpopularniejszych kolumnowych odmian tui.
  • Tak jak inne żywotniki zachodnie, tuja Aurescens zawiera olejek eteryczny tujon. Powoduje on podrażnienia skóry, m.in. swędzące plamy. Dlatego cięcie należy wykonywać w rękawicach oraz stroju zakrywającym ramiona i nogi.
  • Żywotnik zachodni Aurescens zawiązuje małe szyszki. Jest ich średnio dużo.
  • Zjedzenie szyszki lub innej części żywotnika zachodniego może być niebezpieczne dla dzieci. Pierwsze objawy zatrucia to m.in. wymioty, ból brzucha, biegunka. Konieczna jest wizyta u lekarza.

Post Żywotnik zachodni Aurescens – uprawa i odporność pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Gnojówki roślinne – z czego robić

$
0
0

To naturalne preparaty bardzo łatwe do zrobienia. Gnojówki roślinne mają różny skład i zastosowanie. Oto z jakich roślin można je zrobić.

Gnojówki roślinne można robić z ziół rosnących dziko, ale też niektórych warzyw, np. roszponki warzywnej. Fot. Niepodlewam

Gnojówki roślinne można robić z ziół rosnących dziko, ale też niektórych warzyw, np. roszponki warzywnej. Fot. Niepodlewam

Z reguły gnojówki roślinne są używane do nawożenia. Wiele nadaje się do walki ze szkodnikami i chorobami, regeneracji gleby, przyśpieszania kompostowania.

Zasada przygotowania gnojówek roślinnych jest podobna. Zebrane rośliny zalewa się wodą i pozostawia do fermentacji. Gdy liście rozpadną się w wodzie, gnojówka roślinna jest gotowa do użycia. Różnice są w stosowaniu, czyli rozcieńczeniu wodą, a także terminach użycia.

Zwykle gnojówki roślinne przygotowuje się ze świeżo zebranych składników, ale można też z suszonych.

Uwaga! Gnojówki roślinne mają zapach gnoju. Najbardziej śmierdzą gnojówki z pokrzywy i dzikiego bzu czarnego.

Gnojówki roślinne do nawożenia

  • Dziki bez czarny – warzywa, kwiaty, krzewy i drzewa owocowe, trawnik
  • Dziki bez czarny z pokrzywą – warzywa, kwiaty, truskawki, poziomki, krzewy oraz drzewa owocowe i ozdobne, ziemniaki, zioła, trawnik
  • Glistnik jaskółcze ziele – byliny, krzewy oraz drzewa owocowe i ozdobne
  • Gwiazdnica pospolita – warzywa, byliny, krzewy i drzewa owocowe oraz ozdobne, trawnik
  • Mniszek lekarski z kwiatami – do krzewów i drzew owocowych, w tym agrestu, borówek, truskawek (ma bardziej kwaśny odczyn niż inne gnojówki roślinne)
  • Mniszek lekarski bez kwiatów – do bylin, warzyw, ziół, róż, krzewów i drzew owocowych
  • Ogórecznik lekarski – warzywa (zwłaszcza pomidory), kwiaty, zioła, krzewy i drzewa owocowe
  • Pokrzywa – warzywa (oprócz cebuli, czosnku, fasoli, grochu), zioła, kwiaty, byliny, krzewy i drzewa owocowe, róże, trawnik
  • Pomidor – do pomidorów (do przygotowania gnojówki nadaje się WYŁĄCZNIE młode, zdrowe ziele pomidorów)
  • Roszponka warzywna – warzywa, kwiaty, trawnik, krzewy i drzewa owocowe oraz ozdobne
  • Żywokost – warzywa, zwłaszcza papryka, pomidor, oberżyna oraz krzewy i drzewa owocowe, kwiaty
Gnojówka z pokrzywy to świetny nawóz. To jej przygotowania nadaje się tylko pokrzywa bez kwiatów. Fot. Niepodlewam

Gnojówka z pokrzywy to świetny nawóz. To jej przygotowania nadaje się tylko pokrzywa bez kwiatów. Fot. Niepodlewam


Gnojówki roślinne zapobiegające chorobom (wzmacniające)

  • Dziki bez czarny – wzmacnia odporność roślin na choroby
  • Dziki bez czarny z pokrzywą – wzmacnia odporność roślin na choroby
  • Cebula – choroby grzybowe poziomek i truskawek
  • Cebula z czosnkiem – choroby grzybowe buraków, pomidorów, poziomek, truskawek
  • Cebula z czosnkiem, porzeczką i szczawiem – choroby grzybowe poziomek, truskawek, krzewów i drzew owocowych, warzyw
  • Czosnek – choroby grzybowe buraków, malin, pomidorów, poziomek, róż, truskawek, drzew i krzewów owocowych
  • Glistnik jaskółcze ziele – szara pleśń tulipanów
  • Piołun – rdza wejmutkowo-porzeczkowa
  • Pokrzywa – wzmacnia odporność warzyw, roślin ozdobnych, krzewów i drzew owocowych
  • Skrzyp – uodparnia poziomki, truskawki, warzywa, trawy, krzewy i drzewa owocowe na choroby grzybowe
Gnojówka z cebuli zapobiega chorobom grzybowym truskawek i poziomek. Fot. Niepodlewam

Gnojówka z cebuli zapobiega chorobom grzybowym truskawek i poziomek. Fot. Niepodlewam


Gnojówki roślinne na szkodniki

  • Czosnek – połyśnica marchwianka
  • Dziki bez czarny – krety, nornice
  • Dziki bez czarny z pokrzywą – krety, nornice
  • Glistnik jaskółcze ziele – bielinek kapustnik, muchy
  • Paproć orlica pospolita – mszyce, ślimaki
  • Paproć narecznica samcza – bawełnica korówka, miseczniki
  • Piołun – mrówki, mszyce
  • Pokrzywa – mszyce w kolorze zielonym (tylko młoda gnojówka)
  • Pokrzywa z wrotyczem – nasionnica trześniówka, owocówka jabłkóweczka, przędziorki
  • Pomidor – mszyce na różach
  • Roszponka warzywna – drutowce, ślimaki
  • Skrzyp – miseczniki, mszyce, przędziorki, tarczniki (najlepsza jest gnojówka młoda, fermentująca)
  • Żywokost – mszyce, zwłaszcza na bobie, kapuście, marchwi
Gnojówka z dzikiego bzu czarnego jest nie tylko świetnym nawozem. Przepłasza także krety i nornice. Fot. Niepodlewam

Gnojówka z dzikiego bzu czarnego jest nie tylko świetnym nawozem. Przepłasza także krety i nornice. Fot. Niepodlewam


Gnojówki roślinne do przyśpieszania kompostowania

Uwaga! Kompostowanie przyśpieszają także resztki gnojówek. Ciecz można zużyć np. do nawożenia, walki ze szkodnikami i chorobami czy regeneracji zniszczonej gleby.

Resztki gnojówki z glistnika jaskółczego ziela w kompostowniku. Fot. Niepodlewam

Resztki gnojówki z glistnika jaskółczego ziela w kompostowniku. Fot. Niepodlewam


Gnojówki roślinne do regeneracji gleby

Uwaga! Regeneracji, czyli stymulowania procesów biologicznych, wymaga ziemia zniszczona np. po powodzi czy budowie domu. Dzięki temu gleba szybciej staje się urodzajna.

Gnojówka z mniszka lekarskiego z kwiatami. Fot. Niepodlewam

Gnojówka z mniszka lekarskiego z kwiatami. Fot. Niepodlewam

Post Gnojówki roślinne – z czego robić pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Tojeść amerykańska – uprawa i ciekawostki

$
0
0

Ma różowe, wspaniale pachnące kwiaty. Tojeść amerykańska to roślina miododajna i dawne zioło indiańskie. Zwabia motyle do ogrodu.

Tojeść amerykańska ma kwiaty i wspaniałym, mocnym zapachu. Są podobne do hoi. Fot. Niepodlewam

Tojeść amerykańska ma kwiaty i wspaniałym, mocnym zapachu. Są podobne do hoi. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Asclepias syriaca, Milkweed

Pochodzenie: Ameryka Północna

Wysokość: około 80-100 cm

Szerokość: 50-70 cm

Tojeść amerykańska ma zwykle około 1 metra wysokości. Świetnie rośnie wśród traw. Fot. Niepodlewam

Tojeść amerykańska ma zwykle około 1 metra wysokości. Świetnie rośnie wśród traw. Fot. Niepodlewam

Kwitnienie: czerwiec-sierpień (VI-VII)

Najwięcej kwiatów tojeść amerykańska ma w czerwcu i lipcu. Dekoracyjne są także nasiona z puchem, wydobywające się z torebek nasiennych.

Kwiaty: różowe

Kwiaty tojeści amerykańskiej są zebrane w kuliste kwiatostany jak pompony. Każdy kwiatek ma średnicę około 1 cm. Kształt i kolor kwiatów przypomina hoje. Zwabiają motyle i pszczoły. Tojeść amerykańska to bardzo cenna roślina miododajna. Miód z niej jest jasny, delikatny.

Tojeść amerykańska jest niezbędna do rozmnażania motyla monarch wędrowny. W USA specjalnie uprawia się tojeść amerykańską, by ułatwić żerowanie gąsienicom tego motyla. W Polsce monarch wędrowny raczej nie występuje. Niewykluczone jednak, że może do Polski przylecieć (jest w Europie), do ogrodu z tojeścią amerykańską. Potrafi przebyć tysiące kilometrów, w tym nad oceanami i morzami!

Zapach: piękny, bardzo mocny

Ogród, w którym kwitnie tojeść amerykańska, jest spowity jej zapachem. Woń jest egzotyczna, z nutami hoi, jaśminowca, storczyków.

Liście: zielone; główne nerwy liści z odcieniu różowym

Liść tojeści amerykańskiej. Fot. Niepodlewam

Liść tojeści amerykańskiej. Fot. Niepodlewam

Zastosowanie: rabaty kwiatowe, ogrody w stylu naturalnym, pojedyncze egzemplarze w wyeksponowanych miejscach, na kwiat cięty, zwabianie motyli i owadów zapylających do ogrodu

Tojeść amerykańska była wykorzystywana przez Indian jako lek, m.in. na grzybicę, brodawki, dolegliwości kobiece, oraz rodzaj warzywa. Nie należy jej jednak jeść, ponieważ trzeba umieć ją przyrządzić. Tojeść amerykańska Źle przyrządzona i na surowo jest trująca.

Indianie wyrabiali z tojeści amerykańskiej także sznury i płótna.

Stanowisko: słoneczne

W półcieniu tojeść amerykańska kwitnie słabiej. Nie lubi cienia.

Tojeść amerykańska świetnie sobie radzi wśród traw i innych roślin. Jest idealna do ogrodów naturalnych, zarośniętych bylinami.

Najlepiej rośnie, gdy górę ma w pełnym słońcu, a korzenie są od czasu do czasu zalewane przez wodę. Doskonałe są np. rowy, brzegi strumieni i stawów, skraje ścieżek, stanowiska obok rynien dachowych i studni, łąki kwietne.

Gleba: przeciętna lub żyzna, o odczynie od lekko kwaśnego do zasadowego (pH 6-8)

Tojeść amerykańska jest tolerancyjna co do ziemi. Lubi mały dodatek gliny. Dobrze rośnie obok kamieni, brukowanych ścieżek, krawężników, ponieważ obok nich jest zawsze bardziej wilgotno.

Tojeść amerykańska lubi rosnąć w miejscach, gdzie jest bardziej wilgotno, np. przy krawężnikach. Fot. Niepodlewam

Tojeść amerykańska lubi rosnąć w miejscach, gdzie jest bardziej wilgotno, np. przy krawężnikach. Fot. Niepodlewam

Podlewanie: umiarkowane

Tojeść amerykańska ma bardzo silny system korzeniowy (trudno ją wykopać). Nie szkodzi jej okresowe przesuszenie. Dobrze się regeneruje po suszy. Potrafi konkurować o wodę z innymi roślinami, w tym z trawami. To ona jest konkurencją np. dla perzu.

Nawożenie: maj-lipiec (V-VII)

Tojeść amerykańska nie potrzebuje obfitego nawożenia. Bardzo dobrze znosi także jego brak. Wystarczy ją zasilić raz na 3-4 tygodnie. Można użyć dowolnego nawozu do roślin kwitnących albo rozcieńczonej gnojówki, np. obornik krowi.

Przesadzanie: dowolnie

Tojeść amerykańska może rosnąć na tym samym stanowisku „na zawsze”. To bylina długowieczna.

Dobrze znosi przesadzanie. Jeśli jest potrzeba, tojeść amerykańską można przesadzać nawet co roku.

Sadzenie: kwiecień-maj (IV-V) lub sierpień-wrzesień (VII-IX)

Rozmnażanie: podział kęp i kłączy, nasiona

  • Podział – najlepsze terminy na rozmnażanie tojeści przez podział kęp oraz kłączy to kwiecień-maj (IV-V) oraz sierpień-wrzesień (VII-IX). Aby uzyskać sadzonkę, kłącze powinno mieć przynajmniej jeden pączek.
  • Nasiona – tojeść amerykańską najlepiej wysiewać jesienią od razu do gruntu. Można też siać wiosną lecz wtedy nasiona trzeba poddać stratyfikacji (przechłodzeniu), np. w lodówce.

Uwaga! Tojeść amerykańska łatwo rozsiewa się sama. Jej nasiona roznosi wiatr. Jeśli obok ogrodu jest np. pastwisko, przekwitłe kwiaty warto ucinać, by nasion nie było. Tojeść amerykańska może bowiem zasiedlić pastwisko w sposób niekontrolowany. Zwierzęta hodowlane, np. krowy, owce, konie, kury, mogą się tojeścią amerykańską zatruć.

Pąki kwiatowe tojeści amerykańskiej. Fot. Niepodlewam

Pąki kwiatowe tojeści amerykańskiej. Fot. Niepodlewam

Odporność na mróz: bardzo dobra

Choroby i szkodniki: bardzo odporna

Liście pędy i korzenie tojeści amerykańskiej zawierają nie do końca poznane trujące substancje. Są one nieszkodliwe tylko dla niektórych zwierząt, np. gąsienic motyl monarch wędrowny.

Dlatego tojeść amerykańska nie jest atakowana przez szkodniki. Te same substancje mają właściwości lecznicze, które były wykorzystywane przez Indian, m.in. z plemion Cherokee i Irokezów.
Tojeść amerykańska rzadko choruje. Jeśli już, to raczej z braku słońca i wody, niż z powodu patogenów.

Ciekawostki

  • Nasiona tojeści amerykańskiej mają puch, dzięki któremu roznosi je wiatr. Puch jest lekki i odporny na wodę. W czasie II wojny światowej w USA produkowano z nich kamizelki ratunkowe. Zastępowały korek.
  • Na przełomie XIX i XX wieku puch tojeści amerykańskiej był wykorzystywany do wypychania poduszek, kołder, mebli tapicerowanych, szmacianych zabawek.
  • Tojeść amerykańska to dawne zioło indiańskie. Jego działanie nie jest jeszcze poznane i nie wolno go używać na własną rękę (można się zatruć!). Szamani indiańscy poddawali tojeść amerykańską specjalnej obróbce, m.in. przez gotowanie. Tojeść amerykańska była stosowana np. na brodawki, przeczyszczenie, grzybice, krwotoki po porodzie, zapalenie piersi, choroby serca, użądlenia pszczół, środek antykoncepcyjny.
  • W tym samym czasie co tojeść amerykańska (Asclepias syriaca) kwitnie tojeść bulwiasta (Asclepias tuberosa). Jej kwiaty są pomarańczowe i nie pachną.

Post Tojeść amerykańska – uprawa i ciekawostki pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Berberys Thunberga Sunsation – uprawa

$
0
0

Jego liście są żółtozielone, jak muśnięte słońcem. Berberys Thunberga Sunsation ma czerwone owoce nadające się m.in. na nalewki i konfitury.

Berberys Thunberga Sunsation ma żółtozielone liście. Wygląda tak, jakby zawsze padały na niego promienie słońca. Fot. Niepodlewam

Berberys Thunberga Sunsation ma żółtozielone liście. Wygląda tak, jakby zawsze padały na niego promienie słońca. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Berberis thunbergii Sunsation, Berberys Thunberga Monry

Wysokość: 1 m

Szerokość: 1 m (w zależności od cięcia)

Berberys Thunberga Sunsation rośnie wolno. Podane wymiary osiąga po około 20 latach uprawy.

Kwitnienie: maj (V)

Kwiaty: żółte

Berberysy Thunberga Sunsation mają kwiaty mało dekoracyjne, ale zwabiające pszczoły.

Zapach: średnio mocny, przyjemny

Owoce: jadalne; podłużne jagody w kolorze czerwonym

Berberys Thunberga Sunsation ma owoce nadające się na nalewki, soki, konfitury. Jeżeli pozostawi się je na krzewach i przez zimę nie zjedzą ich ptaki, wiszą na gałęziach aż do wiosny.

Owoce berberysu Thunberga Sunsation są czerwone i jadalne. Fot. Niepodlewam

Owoce berberysu Thunberga Sunsation są czerwone i jadalne. Fot. Niepodlewam

Liście: żółte (młode) i żółtozielone (starsze); opadają na zimę

Ciekawą cechą berberysu Thunberga Sunsation są czerwone, młode pędy. Bardzo ładnie ich czerwień kontrastuje z żółtymi i żółtozielonymi liśćmi. Jesienią liście przebarwiają się na pomarańczowy kolor.

Młode liście berberysów Sunsation są bardziej żółte niż starsze. Fot. Niepodlewam

Młode liście berberysów Sunsation są bardziej żółte niż starsze. Fot. Niepodlewam

Zastosowanie: pojedynczy egzemplarz lub grupa kilku krzewów, niskie, nieformowane żywopłoty (są kolczaste), skalniaki, skarpy

Thunberga Sunsation świetnie prezentuje się w kolorystycznych kompozycjach, np. z berberysami czy klonami palmowymi o czerwonych liściach.

Stanowisko: słoneczne, toleruje lekki półcień

Gleba: przeciętna; odczyn gleby od lekko kwaśnego do lekko zasadowego

Berberysy Thunberga Sunsation są tolerancyjne co do gleby. Jednak najlepiej rosną, jeżeli jest ona próchnicza i lekka.

Berberys Thunberga Sunsation nie jest wymagający co do ziemi. Fot. Niepodlewam

Berberys Thunberga Sunsation nie jest wymagający co do ziemi. Fot. Niepodlewam

Podlewanie: młode krzewy – umiarkowane, starsze – w czasie suszy

Berberys Thunberga Sunsation nie powinien być podlewany na liście (ze względu na większe ryzyko zaatakowania przez choroby grzybowe).

Nawożenie: kwiecień – maj (IV-V)

Najlepiej używać nawozu wieloskładnikowego do krzewów kwitnących. Nadają się również nawozy naturalne, np. nawóz gołębi, nawóz kurzy, obornik krowi czy gnojówka z pokrzywy.

Berberysy nie potrzebują częstego nawożenia. Wystarczą 2-3 dawki nawozu w odstępach 2-3 tygodnie.

Rozmnażanie: odrosty korzeniowe, odkłady, sadzonki zdrewniałe

Berberys Thunberga Sunsation w marcu. Fot. Niepodlewam

Berberys Thunberga Sunsation w marcu. Fot. Niepodlewam

Cięcie: kwiecień-czerwiec (IV-VI)

Berberys Thunberga Sunsation nie potrzebuje mocnego cięcia. Wystarczy lekko regulować kształt. W ten sposób ogranicza się też jego wysokość i szerokość. Pojedyncze gałązki można obcinać także później, ale najlepiej tylko do końca sierpnia (VIII).

Przycinanie berberysów utrudniają kolce. Trzeba zakładać grube rękawice.

Co kilka lat korzystnie wykonać cięcie prześwietlające (usuwa się bardzo stare pędy i nadmiernie zagęszczające krzew).

Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra

Choroby i szkodniki: odmiana odporna

Berberys Thunberga Sunsation jest odporny na rdzę źdźbłową (chorobę występującą na zbożach i berberysach). Bywa atakowany przez mączniaka (chorobie sprzyja podlewanie na liście i deszczowe lato).

Ze szkodników na berberysach występuje obnażacz kwaśnicówka. Jego larwy zjadają liście.

Berberys Thunberga Sunsation to zdrowo rosnąca odmiana. Fot. Niepodlewam

Berberys Thunberga Sunsation to zdrowo rosnąca odmiana. Fot. Niepodlewam

Warto wiedzieć

  • Berberys Thunberga Sunsation został wyhodowany w 1977 roku w USA. Zanim trafił to sprzedaży, był przez wiele lat testowany. Jego hodowca to Henry Eilers.
  • Berberys Thunberga Sunsation jest przypadkową siewką. Prawdopodobnie jednym z jego rodziców jest berberys Thunberga Aurea.

Post Berberys Thunberga Sunsation – uprawa pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Liść laurowy – uprawa, rozmnażanie, cięcie

$
0
0

To popularna przyprawa. Liść laurowy można uprawiać w donicy. Lato lubi spędzać na balkonie, a zimę – w chłodnym pomieszczeniu.

Liść laurowy to popularna przyprawa, np. do zup, marynat, bigosu. W uprawie nie jest wymagający. Fot. Niepodlewam

Liść laurowy to popularna przyprawa, np. do zup, marynat, bigosu. Ma właściwości lecznicze. W uprawie nie jest wymagający. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Bobkowe drzewo, Bobkowe liście, Drzewo laurowe, Laur, Laurus nobilis, Liście laurowe, Wawrzyn szlachetny

Prawidłowa nazwa to wawrzyn szlachetny (Laurus nobilis). Częściej jednak używa się nazw liść laurowy lub liście laurowe albo bobkowe, tak jak popularna przyprawa z liści tej rośliny.

Cechy: krzew wiecznie zielony

W polskim klimacie liść laurowy można uprawiać tylko w donicach lub oranżeriach. Przemarza w temperaturze poniżej minus 10 stopni Celsjusza.

Wysokość: 100 – 300 cm

Liść laurowy to wysoka roślina, ale rośnie wolno. Gdy laur osiąga 100 cm wysokości, przestaje się mieścić na parapecie. Jego wymiary można łatwo ograniczyć cięciem. Obcięte liście zaś… zjeść.

Kwitnienie: kwiecień (IV)

Liść laurowy ma kwiaty żółto-zielonobiałe. Są drobne (średnica około 1 cm) i jest ich dużo. Kwiaty pojawiają się zwykle na co najmniej 5-letnich roślinach, ale zdarza się, że wcześniej. Są albo żeńskie, albo męskie (liść laurowy jest rośliną dwupienną).

Owoce laurów to czarne jagody. Na parapecie trudno się ich doczekać, ponieważ trzeba mieć przynajmniej dwie rośliny: żeńską oraz męską.

Rozmnażanie: nasiona, sadzonki

Laur jest średnio trudny do rozmnożenia.

  • Nasiona – wysiew do doniczek jesienią, najlepiej zaraz po zbiorze nasion. Kiełkowanie trawa długo, nawet kilka miesięcy.
  • Sadzonki – najlepiej ukorzeniają się sadzonki półzdrewniałe w sierpniu i wrześniu (VIII-IX). Korzenie pojawiają się po 2-3 miesiącach.
Laur najwygodniej i najszybciej rozmnożyć z półzdrewniałych sadzonek. Często cięty krzew ma ich dużo. Fot. Niepodlewam

Laur najwygodniej i najszybciej rozmnożyć z półzdrewniałych sadzonek. Często cięty krzew ma ich dużo. Fot. Niepodlewam

Wykorzystanie: liście są aromatyczną przyprawą do dań mięsnych i warzywnych, zup, bigosu, marynat; używa się ich także do leczniczych kąpieli; odstraszają szkodniki w spiżarni i szafkach kuchennych

Liście rosnące na laurze mają delikatny zapach. Woń nie jest wyczuwalna w pomieszczeniu, gdzie stoi wawrzyn szlachetny. Liście laurowe pachną intensywnie dopiero po roztarciu, zmiażdżeniu lub ugotowaniu.

Laur ma właściwości lecznicze. Stosowany jest na kaszel, reumatyzm, choroby skóry, porost włosów. Z lauru wytwarza się olejek laurowy. Do leczniczej kąpieli, np. na reumatyzm, używa się kilka kropli.

Liście laurowe odstraszają szkodniki w spiżarni oraz szafkach kuchennych. Dodaje się je np. woreczków i słoików z suszonymi grzybami.

Zbiór: cały rok

Liść laurowy nadaje się do użytku w postaci świeżej i suszonej.

  • Świeże liście laurowe – obrywa się na bieżąco (zimą mniej), w miarę potrzeb. Najbardziej aromatyczne są młode liście.
  • Suszone liście laurowe – po zebraniu liście laurów rozkłada się cienką warstwą i suszy, np. w suszarce do grzybów, warzyw i owoców.
Liście laurowe są aromatyczną przyprawą. Fot. Niepodlewam

Liście laurowe są aromatyczną przyprawą. Fot. Niepodlewam

Cięcie: kwiecień – sierpień (IV-VIII)

Liść laurowy lubi cięcie. Jednak trzeba unikać, by było ono radykalne. Najlepiej ciąć laur często, ale mało. Obcięte liście można wykorzystywać np. jako przyprawę w kuchni.

Laur można formować, np. w kule. Niecięty liść laurowy jest niekształtny, rzadki, rosochaty, zajmuje za dużo miejsca.

Stanowisko: słoneczne; toleruje lekki półcień

Latem liść laurowy potrzebuje dużo słońca. Na lato donicę z laurem najlepiej wynosić na taras, balkon lub do ogrodu (wcześniej trzeba go stopniowo przyzwyczaić do silnego nasłonecznienia).

Pod koniec sierpnia lub we wrześniu, zanim wystąpią nocne przymrozki, liść laurowy trzeba wnieść do domu.

W polskim klimacie laury uprawia się w donicach. Fot. Niepodlewam

W polskim klimacie laury uprawia się w donicach. Fot. Niepodlewam

Zimą laur przechodzi stan spoczynku, ale jego liście nie opadają. Musi być ustawiony w chłodnym pomieszczeniu, najlepiej w temperaturze 5-10 stopni Celsjusza. To mogą być np. słabo lub wcale ogrzewany pokój, weranda, garaż, pomieszczenie gospodarcze. Ważne, by pomieszczenie miało okno (nie może być ciemne). Laur nie powinien stać w przeciągu. Najlepiej ustawić go w kącie przy oknie nieotwieranym zimą.

Liść laurowy potrafi też przezimować w cieplejszych pomieszczeniach. Ogólnie jednak źle znosi temperaturę zimą powyżej 15 stopni Celsjusza: schnie, bywa atakowany przez choroby grzybowe, zrzucaliście.

Zimę liść laurowy powinien spędzić w chłodnym lecz widnym pomieszczeniu, np. na werandzie. Fot. Niepodlewam

Zimę liść laurowy powinien spędzić w chłodnym lecz widnym pomieszczeniu, np. na werandzie. Fot. Niepodlewam

Ziemia: przeciętna, przepuszczalna; odczyn pH 6,5-7,5

Liść laurowy nie specjalnych wymagań co do ziemi. Nie może być ona jednak ciężka, gliniasta, długo trzymająca wodę.

Przesadzanie: co 2 lata do trochę większej doniczki

Gdy liść laurowy jest bardzo duży i trudno go przesadzić, trzeba usuwać co rok wierzchnią warstwę ziemi w donicy i dosypywać świeżej.

Podlewanie: zimą – oszczędne, latem – umiarkowane

Latem liść laurowy lubi być podlewany raz na jakiś czas, ale dobrze. Następne podlewanie jest potrzebne, gdy ziemia staje się prawie sucha. Z podstawki wodę korzystnie usuwać.

Zimą laur trzeba podlewać rzadko, tak by ziemia była zawsze delikatnie wilgotna lecz nie mokra.

Liść laurowy podlewa się wodą z kranu, ale odstałą (w temperaturze pokojowej), także zimą.

Nawożenie: co 2 tygodnie od kwietnia do lipca (IV-VII)

Do nawożenia laurów najlepiej stosować nawóz naturalny, np. z odchodów dżdżownic.

Odporność na mróz: do minus 10 stopni Celsjusza

Laur dość dobrze znosi temperaturę do około 0 stopni Celsjusza. Potrafi przetrwać mały mróz, ale potem choruje, często opadają mu liście. Zimę musi spędzać w pomieszczeniu widnym, bez mrozu.

Choroby i szkodniki: odporny

Liść laurowy choruje rzadko. Powodem zasychania i opadania (najczęściej zimą) jest zbyt wysoka temperatura w pomieszczeniu.

Nadmierne podlewane powoduje, że laury atakują choroby grzybowe i gniją im korzenie.

Ciekawa odmiana lauru

  • Aurea – ma liście żółto-zielone

Warto wiedzieć

  • W starożytności liść laurowy był wykorzystywany na wieńce dla zwycięzców olimpiad sportowych, a także mędrców. Do dziś mówi się „zbierać laury”.
  • Laur od wieków symbolizuje miłość. Liście laurowe miały odpędzać złe duchy i śmierć. Gaje laurowe sadzono wokół świątyń Apollina.

Post Liść laurowy – uprawa, rozmnażanie, cięcie pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Jabłoń Gala – uprawa, odporność, zapylacze

$
0
0

Ma smaczne jabłka do jedzenia na surowo, przetwory, do suszenia. Jabłoń Gala plonuje bardzo obficie. Jest odporna na mróz i większość chorób.

Jabłoń Gala ma smaczne, ogólnoużytkowe owoce. Ładnie pachną z nutą wanilii. Fot. Niepodlewam

Jabłoń Gala ma smaczne, ogólnoużytkowe owoce. Ładnie pachną z nutą wanilii. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: brak

Pochodzenie: około 1934 roku (Nowa Zelandia)

Dojrzewanie: październik – styczeń (X-I)

Jabłka Gala zbiera się w drugiej połowie września (IX). Do jedzenia na surowo są najlepsze po kilku tygodniach leżakowania w chłodzie. Od razu po zbiorze można jabłka Gala suszyć i używać np. do ciast.

W dobrym, profesjonalnym przechowaniu, jabłka Gala można trzymać nawet do wiosny następnego roku

Owoce: średniej wielkości (około 6-7 cm); okrągłe; żółto-czerwone; skórka gładka, półmatowa; miąższ kremowy, soczysty, kruchy, słodki, delikatny, chrupki; pachnące (zwłaszcza w pierwszych tygodniach po zbiorze) z aromatem wanilii

Skórka jabłka Gala. Fot. Niepodlewam

Skórka jabłka Gala. Fot. Niepodlewam

Przeznaczenie: do jedzenia na surowo, do ciast, sałatek i suszenia

Jabłka Gala są ogólnoużytkowe – nadają się do wszystkiego.

Gleba: przeciętna lub żyzna, lekko wilgotna, najlepiej lekko kwaśna (idealne pH 6,2-6,7)

Jabłoń Gala jest niewymagająca co do ziemi. Jednak gdy rośnie w słabej ziemi, jej jabłka drobnieją.

Jeśli ziemia jest słaba, lepiej sadzić jabłoń Gala na podkładce M26. Gdy ziemia jest żyzna, polecane są podkładki P2 i M9.

Stanowisko: słoneczne

Jabłoń Gala rośnie umiarkowanie szybko. Bardzo obficie owocuje, przez co jabłka drobnieją. Małe drzewka mogą się przewracać pod ciężarem owoców i łamać. Dlatego zaleca się przerzedzanie jej zawiązków.

Odporność: dobra

Jabłoń Gala dobrze znosi mróz do około minus 30 stopni Celsjusza. Gorzej reaguje na ekstremalne, długotrwałe upały powyżej 30 stopni Celsjusza. Kwitnie późno, dzięki czemu kwiaty jabłoni Gala rzadko przemarzają.

W uprawie amatorskiej nie wymaga chemicznych oprysków od chorób. Na większość chorób jest odporna.

Jabłoń Gala jest dość podatna na parcha jabłoni. Do zarażenia grzybem dochodzi, gdy wiosna jest deszczowa. Prostym sposobem zapobiegania parchowi jest wygrabianie liści jabłoni i wyrzucanie ich poza ogród.

Na przełomie lata i jesieni, gdy padają duże deszcze, jabłka mogą pękać. Podobnie może się dziać, jeśli zbyt późno zrywa się jabłka Gali. Najlepszy termin zbioru jabłek Gala to druga połowa września (IX).

Jabłoń Gala może być atakowana przez parcha. Fot. Niepodlewam

Jabłoń Gala może być atakowana przez parcha. Fot. Niepodlewam

Zapylacze: Akane, Alwa, Braeburn, Cortland, Discovery, Elise, Empire, Fiesta, Flamenco, Fuji, Gloster, Golden Delicious, Granny Smith, Idared, James Grieve, Jonathan, Katja, Królowa Renet, Ligol, Paulared, Pinova, Rajka, Red Delicious, Spartan, Szampion

Jabłoń Gala jest dobrym zapylaczem dla wielu innych odmian jabłoni.

Ciekawostki

  • Jabłoń Gala to krzyżówka odmian Golden Delicious oraz Kidd`s Orange Red. Obecnie jest jedną z najpopularniejszych na świecie.
  • Jabłoń Galę wyhodował ją James Hutton Kidd (1877-1945) – słynny ogrodnik nowozelandzki. Było to w latach 30. XX wieku. W Nowej Zelandii trwały wówczas badania nad różnymi odmianami owoców i warzyw. Poszukiwano roślin dobrze rosnących w tamtejszym klimacie i odpornych na nowozelandzkie szkodniki, a jednocześnie smacznych „jak w Anglii”. Jednym z najciekawszych odkryć była właśnie jabłoń Gala. Z lokalnej odmiany, stworzonej na potrzeby Nowej Zelandii, stała się odmianą światową, ale dopiero po około 50 latach.
  • Częste mutacje to jedna z cech jabłoni Gala. Dlatego pochodzi od niej wiele innych odmian, w tym polska Gala Natali (znaleziona koło Grójca).

 

O najlepszych starych odmianach jabłoni CZYTAJ TUTAJ

Źródło:
*wiedza własna
*„Der Apfel – Sortennamen und Synonyme”, Johann-Heinrich Rolff

Post Jabłoń Gala – uprawa, odporność, zapylacze pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Kosodrzewina Gnom – uprawa, odporność, cięcie

$
0
0

Jest odporna na mróz, choroby, suszę. Kosodrzewina Gnom ma małe wymagania co do ziemi. Najlepiej rośnie w słonecznym miejscu.

Kosodrzewina Gnom ma zwarty, krępy pokrój. Jest bardzo gęsta, zwłaszcza gdy co roku wyłamuje się młode przyrosty. Fot. Niepodlewam

Kosodrzewina Gnom ma zwarty, krępy pokrój. Jest bardzo gęsta, zwłaszcza gdy co roku wyłamuje się młode przyrosty. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Kosodrzewina górska Gnom, Kosówka właściwa Gnom, Pinus mugo Gnom, Sosna górska Gnom, Sosna kosodrzewina Gnom, Mugho Pine Gnom

Wysokość: 4 m

Szerokość: 3 m

Kosodrzewina Gnom w młodym wieku ma kształt zbliżony do kuli. Z wiekiem jej kształt przypomina kopiec. Jest gęsta, zwarta, przysadzista, jak baśniowy gnom (krasnoludek). Karłowe wymiary ma jednak jedynie w młodym wieku.

Rocznie kosodrzewiny Gnom przyrastają po około 10 cm. Wysokość 2 m osiąga po około 15 latach.

Wymiary kosodrzewiny Gnom można łatwo regulować cięciem i odłamywaniem połowy młodych przyrostów.

Liście: zielone igły; sztywne, o długości 4-5 cm

Igły kosodrzewiny Gnom. Fot. Niepodlewam

Igły kosodrzewiny Gnom. Fot. Niepodlewam

Gleba: piaszczysta, przeciętna; odczyn pH 4-8

Kosodrzewina Gnom ma małe wymagania co do ziemi. Bardzo dobrze rośnie nawet na dawnych ugorach, glebie kamienistej, zanieczyszczonej wapnem (np. po budowie domu).

Toleruje okresowe zalewanie wodą (np. z ulicy) i zasolenie (np. pozostałości soli z posypywanych zimą chodników).

Nie znosi ziemi podmokłej, bagnistej.

Podlewanie: nie ma potrzeby

Kosodrzewina Gnom jest bardzo odporna na suszę. Podlewania (oszczędnego) wymagają jedynie kosodrzewiny posadzone w pojemnikach.

Stanowisko: słoneczne; toleruje półcień

Kosodrzewina Gnom doskonale rośnie w miejscach bardzo słonecznych. W półcieniu jest mniej gęsta. Doskonale rośnie nawet w rejonach o ostrym klimacie, np. w ogrodach w górach.

Toleruje miejskie zanieczyszczenia, np. spaliny, zasolenie i pył.

Kosodrzewina jest gęsta i ciemnozielone, jeśli rośnie w słonecznym miejscu. Fot. Niepodlewam

Kosodrzewina jest gęsta i ciemnozielone, jeśli rośnie w słonecznym miejscu. Fot. Niepodlewam

Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze i grupy krzewów, skarpy, skalniaki, bonsai, uprawa w donicach na balkonach i tarasach, żywopłoty, osłony od wiatru

Kosodrzewina Gnom ma dekoracyjne szyszki.

Wytrzymałość na mróz: doskonała

Kosodrzewina Gnom wytrzymuje największe mrozy. Nie potrzebuje żadnej ochrony przed mrozem. Nadaje się na żywopłoty chroniące przed zimowym wiatrem. Bywa, że pod ciężarem śniegu łamią się jej gałęzie, ale bardzo szybko się regeneruje.

Cięcie: marzec-kwiecień (III-IV)

Kosodrzewina Gnom nie potrzebuje cięcia co roku. Przycina się, jeśli trzeba ograniczyć jej wysokość lub szerokość. Wiosną można też ucinać połowę młodych przyrostów, zanim rozwiną się igły. To powoduje, że kosodrzewina Gnom jest bardziej zwarta i niższa.

Latem można wykonać cięcie korygujące, np. obciąć pojedyncze gałązki. Kosodrzewina toleruje obcinanie pojedynczych gałązek także zimą, np. na świąteczne stroiki.

Choroby i szkodniki: odporna

Kosodrzewina Gnom rzadko choruje. Jeśli zamiera, to zwykle z powodu nadmiernego podlewania albo podmokłej ziemi.

W maju kosodrzewina Gnom może być atakowana przez ochojnika sosnowego (gatunek mszyc) oraz zwójkę sosnóweczkę (gąsienice). Pędy ze szkodnikami najlepiej obcinać i usuwać poza ogród.

Warto wiedzieć

  • Kosodrzewina Gnom to stara odmiana. Wyhodował ją z nasiona H. den Ouden w Holandii na przełomie XIX i XX wieku. W sprzedaży ta odmiana pojawiła się w latach 20. XX wieku.

Post Kosodrzewina Gnom – uprawa, odporność, cięcie pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.


Krwawnik pospolity – przepis na napar na szkodniki

$
0
0

To prosty, naturalny napar niszczący m.in. gąsienice, mszyce, przędziorki, roztocza. Krwawnik pospolity, zebrany na łące, zalewa się gorącą wodą.

v. Fot. Niepodlewam

Pocięty krwawnik pospolity przygotowany na napar na szkodniki. Fot. Niepodlewam

Termin zbioru: czerwiec, lipiec, sierpień (VI-VIII)

Na napar ścina się młode, kwitnące pędy krwawnika o długości około 20-30 cm. Można też zrywać same liście, zwłaszcza rozetkę przy ziemi.

Uwaga! Krwawnik pospolity ma sztywne, mocne łodygi, trudne do zerwania ręką. Dlatego na zbiór krwawnika warto wziąć nożyczki, nożyk lub sekator.

Składniki

  • Krwawnik pospolity – 3 garście ziela świeżego albo garść suszonego
  • Woda – 1,5 l (najlepiej używać wody z kranu)

Czas przygotowania

Około 10 minut (plus czas na wystudzenie gotowego naparu)

Wykonanie

Krwawnik pospolity pociąć dość grubo, np. nożyczkami. Włożyć do naczynia odpornego na wysoką temperaturę, np. garnka.

Zalać krwawnik wrzącą wodą, podobnie jak się zalewa np. herbatę w filiżance.

Krwawnik pospolity zalany wrzącą wodą. Fot. Niepodlewam

Krwawnik pospolity zalany wrzącą wodą. Fot. Niepodlewam

Nakryć naczynie z krwawnikiem pokrywką. Wystudzić.

Aby napar lepiej się zaparzył, trzeba go przykryć, aż do wystygnięcia. Fot. Niepodlewam

Aby napar lepiej się zaparzył, trzeba go przykryć, aż do wystygnięcia. Fot. Niepodlewam

Gdy napar z krwawnika wystygnie, przecedzić.

Do przecedzania naparu można użyć np. durszlaka. Fot. Niepodlewam

Do przecedzania naparu można użyć np. durszlaka. Fot. Niepodlewam

Gotowy napar z krwawnika na zielonobrunatny kolor i pachnie jak to zioło.

Napar z krwawnika gotowy do użycia. Fot. Niepodlewam

Napar z krwawnika gotowy do użycia. Fot. Niepodlewam

Stosowanie

Napar z krwawnika pospolitego niszczy kistnika malinowca, miodówki, mszyce, przędziorki (w tym przędziorki chmielowce), roztocza (w tym roztocza truskawkowe), wciornastki, gąsienice motyli.

Naparu z krwawnika się nie rozcieńcza. Aby lepiej się trzymał na roślinach i dłużej działał, można dodać do niego trochę szarego mydła.

Rośliny opryskuje się rozpryskiwaczem lub polewa konewką z sitkiem.

Napar z krwawnika pospolitego używa się np. do ochrony brukselki, chryzantem, drzew i krzewów owocowych, kalarepy, kapusty, poziomek, truskawek, róż. Można wywar z krwawnika stosować profilaktycznie, zanim szkodniki się pojawią, najlepiej raz w tygodniu. To prosty, naturalny środek ochrony roślin przed szkodnikami, a przy tym nieszkodliwy dla ludzi.

Napar z krwawnika pospolitego nie nadaje się do przechowywania. Najlepiej go zużyć w ciągu doby. Jeśli preparat ma być wykorzystany później, lepiej przygotować wywar z krwawnika. Ma podobne działanie, ale można go kilka dni przechowywać (pod przykryciem).

Co zrobić z resztkami wywaru

Krwawnik pospolity w naparze jest jak ugotowany. Jego resztki najlepiej wrzucić do kompostownika. Rozłożą się bardzo szybko, zamieniając w próchnicę.

 

Resztki krwawnika z naparu nadają się na kompost. Fot. Niepodlewam

Resztki krwawnika z naparu nadają się na kompost. Fot. Niepodlewam

Warto wiedzieć

  • Krwawnik pospolity zawiera do 0,8% silnie działającego olejku eterycznego. W jego składzie jest m.in. cyneol, który ma właściwości owadobójcze. Najwięcej olejku mają krwawniki rosnące w słonecznych miejscach.
  • Krwawnik pospolity jest bezpieczny dla ludzi i zwierząt, takich jak konie, koty, psy. Od wieków jest stosowany jako zioło w chorobach m.in. przewodu pokarmowego, a także do leczenia trudno gojących się ran.
  • Krwawnik pospolity nadaje się przygotowaniu różnych preparatów biodynamicznych do ochrony roślin w ogrodzie. Do niszczenia szkodników służą napar z krwawnika i wywar z krwawnikaWyciąg z krwawnika zaś używa się na choroby grzybowe drzew pestkowych, np. brzoskwiń, czereśni, wiśni, wiśnio-czereśni.
Krwawnik pospolity rośnie m.in. na słonecznych łąkach. Fot. Niepodleam

Krwawnik pospolity rośnie m.in. na słonecznych łąkach. Fot. Niepodleam

 

Post Krwawnik pospolity – przepis na napar na szkodniki pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Róża American Pillar – uprawa, odporność, cięcie

$
0
0

Jest odporna na wszystko, w tym brak opieki. Róża American Pillar to pnąca odmiana. Ma różowe kwiaty latem oraz kolorowe liście i owoce jesienią.

Róża American Pillar to odmiana pnąca. Jest odporna na wszystko: mróz, brak opieki, podlewania, choroby. Fot. Niepodlewam

Róża American Pillar to odmiana pnąca. Jest odporna na wszystko: mróz, brak opieki, podlewania, choroby. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: brak

Grupa róż: pnące (Hybrid Wichuraiana)

Rok wyhodowania: 1902

Hodowca: Walter van Fleet (USA)

Wysokość: 350-700 cm

Szerokość: około 300 cm

Róża American Pillar na metalowej podporze. Fot. Niepodlewam

Róża American Pillar na metalowej podporze. Fot. Niepodlewam

Róża American Pillar musi być sadzona przy mocnych podporach, np. pergoli, ogrodzeniu. Najlepsze są takie, których nie trzeba często odnawiać (trudno zdjąć kolczaste pędy).

Kwitnienie: od czerwca do lipca (VI-VII)

Pnąca róża American Pillar kwitnie raz w sezonie, bardzo obficie. Dekoracyjna jest także jesienią, gdy jej liście przebarwiają się na czerwono. Zawiązuje również kolorowe owoce.

Kwiaty: różowe z białym środkiem, pojedyncze

Płatki róży American Pillar są delikatnie falujące. Ozdobą kwiatów są także długie, żółte pręciki.

Średnica kwiatów – około 7 cm. Każdy kwiat ma 5 płatków.

Zapach: delikatny

Zapach jest wyczuwalny w słoneczne, ciepłe dni. Gdy jest pochmurno, zapachu nie ma.

Liście: ciemnozielone, półmatowe

Kolce: liczne; duże i średniej wielkości

Kolce i liście róży American Pillar. Fot. Niepodlewam

Kolce i liście róży American Pillar. Fot. Niepodlewam

Zastosowanie: pojedynczy krzew przy podporach w wyeksponowanym miejscu; obronne pnącze na ogrodzeniu (zamiast żywopłotu)

Stanowisko: słoneczne, toleruje półcień

Róża American Pillar jest bardzo niewybredna co do miejsca. Rośnie nawet pod wysokimi drzewami.

Gleba: przeciętna

Róża American Pillar może być sadzona w prawie w każdej ziemi. Nie lubi tylko gleby podmokłej. W żyznej ziemi ma bardziej okazałe kwiaty i wymiary.

Podlewanie: nie potrzebuje

Jedynie bardzo młode, świeżo posadzone róże American Pillar potrzebują podlewania w czasie suszy. Starsze róże świetnie sobie radzą bez podlewania, nawet gdy między ich korzenie wrastają korzenie innych roślin, np. drzew, traw.

Nawożenie: od maja do lipca (V-VII)

Róża American Pillar bardzo dobrze sobie radzi także bez nawożenia nawet przed dziesiątki lat (!).

Używać można nawozu sztucznego przeznaczonego do róż. Polecane nawozy naturalne to np. gnojówka z pokrzywy czy obornik krowi.

Kwiaty róży American Pillar są różowe z białym środkiem i długimi, żółtymi pręcikami. Fot. Niepodlewam

Kwiaty róży American Pillar są różowe z białym środkiem i długimi, żółtymi pręcikami. Fot. Niepodlewam

Rozmnażanie: sadzonki, odrosty korzeniowe, szczepienie

Róża American Pillar łatwo się rozmnaża i ukorzenia.

Cięcie: lipiec (VII)

Róża American Pillar nie musi być cięta co roku. Doskonale kwitnie także bez cięcia. Warto jednak ją ciąć – zawsze po kwitnieniu, by zapanować nad dużą masą pędów i ograniczyć jej wymiary.

Róża American Pillar kwitnie na pędach z roku poprzedniego. Należy ich zostawić jak najwięcej. Co roku wycina się najstarszy pęd i skraca pędy boczne.

Róża American Pillar w sierpniu. Jej zielone liście tworzą piękne baldachimy. Fot. Niepodlewam

Róża American Pillar w sierpniu. Jej zielone liście tworzą piękne baldachimy. Fot. Niepodlewam

Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra

Róża American Pillar nie potrzebuje zabezpieczania na zimę.

Choroby i szkodniki: odporna

Róża American Pillar bardzo rzadko choruje. Nie potrzebuje oprysków. To zdrowo rosnąca odmiana.

Jedynie wiosną, szczególnie gdy jest ciepło, słonecznie i bezwietrznie, róża American Pillar może być atakowana przez mszyce.

Warto wiedzieć

  • American Pillar to krzyżówka róży preriowej oraz róży Wichury. Szczególnie ciekawa jest róża preriowa (Rosa setigera). Jest dwupienna, czyli albo żeńska, albo męska. Wśród róż to ewenement. Róża American Pillar nie ma jednak tej cechy.
  • Różę American Pillar wyhodował Walter van Fleet (1857-1922) – amerykański lekarz i ogrodnik (z pochodzenia Holender). Pracował m.in. w Departamencie Rolnictwa USA. Poszukiwał odmian róż odpornych na wszystko, których nie trzeba podlewać, zabezpieczać przed mrozem, ciąć, nawozić, podlewać… Marzył, by na każdym podwórku amerykańskim była taka niewymagająca lecz piękna róża.
    Walter van Fleet wyhodował – oprócz American Pillar – wiele bardzo odpornych odmian róż (niektóre trafiły do sprzedaży już po jego śmierci). To m.in. May Queen (1898 rok), Doctor W. van Fleet (1899 rok), Sarah van Fleet (1922 rok), New Dawn (1930 rok). Wszystkie bujnie rosną. Róża May Queen osiąga nawet 10 m długości (!).
  • W Polsce pnąca róża American Pillar była bardzo popularna już przed II wojną światową. Z odmian o pojedynczych kwiatach sadzono w polskich ogrodach albo American Pillar, albo Hiawatha. Pisał o tym „Ogrodnik Polski” w 1931 roku.
  • Nazwa American Pillar, czyli „Amerykański Filar”, nawiązuje do róży preriowej (pochodzącej z Ameryki Północnej), czyli jednego z jej rodziców, oraz amerykańskiej tradycji.
Owoce róży American Pillar. Fot. Niepodlewam

Owoce róży American Pillar. Fot. Niepodlewam

Post Róża American Pillar – uprawa, odporność, cięcie pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Wiśnia Groniasta z Ujfehertoi – uprawa, odporność, zapylacze

$
0
0

Jedna z najlepszych odmian na nalewkę wiśniówkę. Wiśnia Groniasta z Ujfehertoi to odmiana węgierska. Jest częściowo samopylna. Owoce zbiera się w lipcu.

Wiśnia Groniasta z Ujfehertoi dojrzewa zwykle w połowie lipca (VII). To świetna odmiana na nalewkę wiśniówkę. Fot. Niepodlewam

Wiśnia Groniasta z Ujfehertoi dojrzewa zwykle w połowie lipca (VII). To świetna odmiana na nalewkę wiśniówkę. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Ujfehertoi Furtos

Pochodzenie: połowa XX wieku (Węgry)

Wiśnia Groniasta z Ujfehertoi została wyhodowana z nasiona. Pochodzi z okolic Ujfeherto na Węgrzech, słynącego od wieków z uprawy wiśni.

Dojrzewanie: lipiec (VII)

Wiśnie Groniasta z Ujfehertoi dojrzewają najczęściej w połowie lipca. Jeśli dopisuje pogoda, czyli jest ciepło i słonecznie, owoce można zbierać nawet już w pierwszej połowie lipca.

Owoce: średniej wielkości i duże (wielkość podobna do owoców np. Łutówki i Lucyny); ciemnoczerwone; skórka gładka, błyszcząca; miąższ czerwony, jędrny, soczysty; smaczne, słodko-kwaśne; sok czerwony, nie wycieka po oderwaniu szypułki; dobrze znosi transport

Owoce wiśni wiśni Groniastej z Ujfehertoi. Fot. Niepodlewam

Owoce wiśni wiśni Groniastej z Ujfehertoi. Fot. Niepodlewam

Przeznaczenie: owoce deserowe, na przetwory i nalewki

Wiśnia Groniasta z Ujfehertoi to jedna z najlepszych odmian na nalewkę wiśniówkę.

Gleba: przeciętna; odczyn obojętny (pH 6,7 -7,2)

Wiśnia Groniasta z Ujfehertoi toleruje także słabszą ziemię, ale owoce są drobne. Źle rośnie w ziemi bardzo suchej i bardzo mokrej.

Stanowisko: słoneczne

Wiśnia Groniasta z Ujfehertoi w pierwszych latach rośnie szybko. Potem wzrost drzewa jest słabszy. Plonuje średnio obficie i co roku. Pierwsze owoce pojawiają się po 2-3 latach od posadzenia.

Wiśnia Groniasta z Ujfehertoi lubi słoneczne stanowiska. Szybko zaczyna owocować. Fot. Niepodlewam

Wiśnia Groniasta z Ujfehertoi lubi słoneczne stanowiska. Szybko zaczyna owocować. Fot. Niepodlewam

Odporność: dobra

Wiśnia Groniasta z Ujfehertoi – jako drzewo – jest odporna na mróz. Przemarzać mogą jednak kwiaty. Dlatego jest raczej polecana do uprawy w regionach cieplejszych oraz miejscach osłoniętych od zimnych, wiosennych wiatrów.

Wiśnia Groniasta z Ujfehertoi rzadko choruje. Jest mało podatna na raka bakteryjnego i drobną plamistość liści drzew pestkowych. Ma średnią odporność na moniliozę.

Zapylacze: Kelleris 16, Koral, Lucyna, Łutówka, Nefris, częściowo samopylna

Teoretycznie wiśnia Groniasta z Ujfehertoi może być zapylona tylko własnym pyłkiem. Jednak więcej ładnych owoców jest z zapylenia krzyżowego, czyli pyłkiem innych odmian wiśni.

Ciekawostki

  • Wiśnia Groniasta z Ujfehertoi to odmiana wyhodowana przez Sadowniczy Instytut Badawczy w Ujfeherto na Węgrzech.
  • Według danych węgierskich wiśnia Groniasta z Ujfehertoi zawiera 20 razy więcej przeciwutleniaczy niż inne odmiany. Jest tradycyjnym składnikiem regionalnego napoju alkoholowego – brandy wiśniowego. Co roku w lipcu – w czasie, gdy dojrzewa wiśnia Groniasta z Ujfehertoi – odbywają się wiśniowe festiwale w Ujfeherto.
Liście wiśni Groniastej z Ujfehertoi mogą być dodatkiem do nalewek, np. z aronii. Fot. Niepodlewam

Liście wiśni Groniastej z Ujfehertoi mogą być dodatkiem do nalewek, np. z aronii. Fot. Niepodlewam

Źródło:
*wiedza własna

Post Wiśnia Groniasta z Ujfehertoi – uprawa, odporność, zapylacze pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Siew pasternaku – kiedy i jak głęboko

$
0
0

Dobre terminy to wiosna oraz późna jesień i zima. Siew pasternaku wykonuje się od razu do gruntu. Pasternak kiełkuje długo i nie ze wszystkich nasion.

Nasiona pasternaku są dość duże. Fot. Niepodlewam

Nasiona pasternaku są dość duże. Fot. Niepodlewam

Siew pasternaku nie jest trudny. Problem jest długie wschodzenie nasion oraz ich dość krótka zdolność kiełkowania (2 lata). Jednak te problemy można prosto rozwiązać.
Pasternak ma wolny start, ale potem rośnie w oczach i wyrasta na wielkie warzywo.

Termin siewu pasternaku

  • Luty (jeśli ziemia odmarznie)
  • Marzec
  • Kwiecień – najlepiej tylko pierwsza połowa

Uwaga! Siew pasternaku w drugiej połowie kwietnia też jest możliwy. Jednak bywa zawodny. Pasternak wschodzi bowiem długo i, jeśli maj będzie suchy, plon jest mniejszy. Ogólnie pasternak lepiej siać wcześniej, niż późno.

  • Listopad
  • Grudzień

Siew pasternaku późną jesienią i zimą określa się jako „pod grudę” lub „ozimy”. Tak siany pasternak wschodzi dopiero wiosną. Zalety siewu pasternaku przed zimą są dwie: brak konieczności podlewania (na przedwiośniu gleba jest wystarczająco wilgotna) oraz wcześniejsze wschody wiosną.

Ten pasternak był wysiany w lutym. Tak wyglądał w czerwcu. Fot. Niepodlewam

Ten pasternak był wysiany w lutym. Tak wyglądał w czerwcu. Fot. Niepodlewam

Głębokość siewu

Pasternak sieje się na głębokość 0,5-1,5 cm. Zbyt głęboki siew pasternaku (ponad 2 cm) powoduje, że siewki są słabsze.

Gdzie siać

Pasternak sieje się od razu do gruntu. Teoretycznie możliwa jest również uprawa w donicach, np. na balkonie, ale jest ona trudna. Potrzebne są także bardzo duże, głębokie donice.

Pasternak sieje się zwykle w rzędach co 20-40 cm. Korzystniej wytyczać rzędy bliżej 40 cm, ponieważ pasternak to duże warzywo (50-70 cm wysokości bez kwiatostanu).

Nasiona pasternaku są duże. Najlepiej siać je punktowo: zrobić dołki co 15-20 cm o głębokości 0,5-1,5 cm, umieścić po jednym nasionku i zasypać. Pasternak nigdy nie wschodzi ze wszystkich nasion (taka jego natura). To normalne zjawisko. Nierównymi, rzadkimi odstępami między wschodzącym pasternakiem nie należy się przejmować. Po około 10 tygodniach uprawy pasternak tak bardzo się rozrasta, że nieregularnych odstępów nie widać.

Gęsty siew pasternaku - gdy rośliny będą rosły zbyt ciasno, trzeba je będzie przerwać. Fot. Niepodlewam

Gęsty siew pasternaku – gdy rośliny będą rosły zbyt ciasno, trzeba je będzie przerwać. Fot. Niepodlewam

Jaka ziemia

Pasternak lubi ziemię żyzną, próchniczą o odczynie zbliżonym do obojętnego (pH 7). Toleruje jednak także glebę słabszą. Wtedy jest po prostu mniejszy.

Ziemia musi być głęboko przekopana. Gdy jest ubita lub z kamieniami, korzenie pasternaku są często rozwidlone.

Najlepiej siać pasternak w drugim roku po oborniku lub ewentualnie, jeśli ziemia jest dobra, w trzecim roku. Jeśli nie ma obornika, stanowisko pod pasternak trzeba zasilić kompostem.

Pod siew pasternaku nie nadaje się ziemia kamienista, twarda, kwaśna, ze stojącymi kałużami po deszczu, w pobliżu wylotów rynien dachowych. Pasternak bardzo słabo wtedy kiełkuje, gorzej rośnie, ma rozwidlone korzenie.

Rozwidlone korzenie pasternaku to mniejszy plon. Fot. Niepodlewam

Rozwidlone korzenie pasternaku to mniejszy plon. Fot. Niepodlewam

Kiełkowanie

Pasternak kiełkuje już w temperaturze od 2 stopni Celsjusza (gleby). Pierwsze liście pojawiają się najczęściej po 14-28 dniach. Jednak, jeżeli ziemia jest sucha, trzeba czekać jeszcze dłużej, nawet ponad miesiąc (trzeba zraszać, ale tak by nie tworzyły się kałuże). Gdy siew pasternaku jest jesienią, zimą lub wczesną wiosną, zwykle ziemia na przedwiośniu jest wystarczająca wilgotna, by mógł szybko wzejść.

Siewki wytrzymują przymrozki do minus 3-4 stopni Celsjusza. Starsze rośliny są mrozoodporne.

Uwaga! Nasiona pasternaku zachowują zdolność kiełkowania zwykle tylko 2 lata, mimo że były odpowiednio przechowywane.

Nawet świeże nasiona pasternaku nie kiełkują wszystkie – zwykle 6 na 10 sztuk. Dlatego lepiej od razu zużyć wszystkie kupione nasiona. Jeśli przechowywać, to tylko rok. Miejsce przechowywania musi być suche. W wilgotnym pomieszczeniu nasiona pasternaku tracą zdolność kiełkowania.

Gdy nie ma się warunków do przechowywania nasion, siew pasternaku nie powinien być odwlekany do wiosny. Najlepiej nasiona wysiać w listopadzie lub grudniu (XI-XII). W ziemi przezimują lepiej, niż np. w szufladzie w domu.

Pasternak ma wolny start, ale wyrast na wielkie warzywo. Na zdjęciu jest odmiana Półdługi Biały. Fot. Niepodlewam

Pasternak ma wolny start, ale wyrasta na wielkie warzywo. Na zdjęciu jest odmiana Półdługi Biały. Fot. Niepodlewam

Warto wiedzieć

  • Wiosną siew pasternaku warto łączyć z siewem rzodkiewki. Nasiona pasternaku i rzodkiewki sieje się w tym samym rzędzie. Pierwsza zawsze wschodzi rzodkiewka. Gdy rzodkiewka jest gotowa do zbioru (po około 35 dniach), pasternak jest malutki (zbiera się go dopiero po 150-185 dniach). Przez pierwszy miesiąc po wykiełkowaniu pasternak rośnie wolno. Dopiero potem przyśpiesza i wyrasta na wielkie warzywo.
  • Przed wiekami pasternak uprawiano nie tylko jako warzywo. Był także lekiem na niepłodność, ułatwiającym zajście w ciążę. Jedzenie potraw z pasternakiem zalecano kobietom, które chciały począć dziecko.

Post Siew pasternaku – kiedy i jak głęboko pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Ogórek biały White Wonder – uprawa, smak, odporność

$
0
0

Ma białe, duże owoce. Ogórek biały White Wonder to bardzo stara odmiana z XIX wieku. Plonuje obficie i zdrowo rośnie. Nadaje się do uprawy w donicach.

Ogórek biały White Wonder to stara odmiana amerykańska. Ma białe owoce. Fot. Niepodlewam

Ogórek biały White Wonder to stara odmiana amerykańska. Ma białe owoce. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Cucumis dativus White Wonder, Ogórek Albino, Ogórek Long White, Ogórek White

Cechy: roślina jednoroczna

Wysokość: około 20-30 cm

Długość: około 200 cm

Kwitnienie: czerwiec – sierpień (VI-VIII)

Ogórek biały White Wonder ma oddzielne kwiaty męskie i żeńskie (żółte). Dobrze się zapyla i zawiązuje owoce. Jego kwiaty chętnie odwiedzają pszczoły. Ogórek biały White Wonder obficie kwitnie.

Kwiaty białych ogórków White Wonder są żółte. Fot. Niepodlewam

Kwiaty białych ogórków White Wonder są żółte. Fot. Niepodlewam

Rozmnażanie: nasiona

Ogórek biały White Wonder wschodzi po 5-10 dniach. Można go uprawić na dwa sposoby:

  • Siew do gruntu – od 15 maja do 7 czerwca. Nasiona umieszcza się pojedynczo w osobnych dołkach.
  • Rozsada – nasiona sieje się osobno KONIECZNIE do małych doniczek od 15 do 30 kwietnia (IV). Sadzonki można sadzić do gruntu pomiędzy 2 maja a 5 czerwca (V-VI). Ogórki MUSZĄ być ostrożnie sadzone z bryłą ziemi, ponieważ źle znoszą przesadzanie.
Nasiona białego ogórka White Wonder. Fot. Niepodlewam

Nasiona białego ogórka White Wonder. Fot. Niepodlewam

Zbiór: lipiec – sierpień (VII-VIII)

Ogórek biały White Wonder zawiązuje duże owoce o długości 15-20 cm. Ogórki dojrzałe mają skórkę białą, z nielicznymi brodawkami i małymi kolcami. Niedojrzałe owoce są seledynowobiałe, z licznymi kolcami. Ostatnie owoce zrywa się w drugiej połowie sierpnia (VIII).

Z krzaka zbiera się około 2-4 kg ogórków. Liście białych ogórków White Wonder są takie same, jak odmian o zielonych owocach.

Zastosowanie: do jedzenia na surowo (sałatki, kanapki), kwaszenia, na korniszony

Owoce ogórka White Wonder są delikatne w smaku, smaczne i o cienkiej skórce. Mają tendencję do gorzknienia w czasie suszy. Ładnie pachną. Gdy są niewyrośnięte, ich skórka jest kłująca. W miarę dojrzewania skórka robi się gładka.

Wewnątrz owoców jest dużo nasion.

Ogórek biały White Wonder, ze względu na nietypowy, jasny kolor owoców, jest ciekawą dekoracją warzywnika. Świetnie się prezentuje w przetworach, np. w postaci korniszonów.

W sałatkach, po obraniu ze skórki, traci dekoracyjny walor. Miąższ jest biały pod skórką, a wokół nasion – seledynowy.

Przekrojone ogórki: Hela F1 (zielony) i White Wonder (biały). Fot. Niepodlewam

Przekrojone ogórki: Hela F1 (zielony) i White Wonder (biały). Fot. Niepodlewam

Stanowisko: słoneczne

Ogórek biały White Wonder w półcieniu słabo plonuje, a cieniu – wcale. Lubi ciepłe, osłonięte stanowiska.

Gdzie sadzić: warzywnik, donice na balkonie

Ogórek biały White Wonder bardzo dobrze rośnie zarówno płożąc się po ziemi, jak i pnąc się po podporach (trzeba go przywiązywać). Bardzo dobrze owocuje posadzony w donicach.

Ogórek biały White Wonder w donicy. Fot. Niepodlewam

Ogórek biały White Wonder w donicy. Fot. Niepodlewam

Gleba: żyzna; pH około 7

Ogórek biały White Wonder najlepiej rośnie w ziemi próchniczej, w dużą ilością kompostu. Nie znosi ziemi kwaśnej (toleruje lekko kwaśną). W gruncie najlepiej rośnie w pierwszym roku po oborniku albo po nawożeniu kompostem.

W donicach ogórek biały White Wonder powinien mieć ziemię kompostową.

Podlewanie: umiarkowane

Ogórek biały White Wonder powinien mieć lekko wilgotną ziemię. Dobrze znosi krótkie przesuszenie, ale wtedy jego owoce mają tendencję do gorzknienia. Lubi ściółkowanie gleby słomą.

Przekrojony ogórek biały White Wonder. Miąższ wokół nasion jest seledynowy. Fot. Niepodlewam

Przekrojony ogórek biały White Wonder. Miąższ wokół nasion jest seledynowy. Fot. Niepodlewam

Nawożenie: lipiec (VII)

W amatorskiej uprawie ogórków najważniejsze jest dobre przegotowanie ziemi przed siewem. W sezonie ogórki trzeba nawozić ostrożnie, by nie przesadzić z nawozem. Zbyt duża dawka azotu powoduje, że owoców jest mało, a pędy wybujałe.

Ogórek biały White Wonder najlepiej zasilić 2 razy co 7 dni rozcieńczonym nawozem naturalnym. Polecane są np. gnojówka z ogórecznika, gnojówka z pokrzywy, nawóz gołębi, nawóz kurzy, obornik krowi.

Ogórki w donicach na balkonie można zasilać częściej (co 5-7 dni), np. nawozem na bazie odchodów dżdżownic.

Białe ogórki White Wonder dorastają do 20 cm. Fot. Niepodlewam

Białe ogórki White Wonder dorastają do 20 cm. Fot. Niepodlewam

Odporność na mróz: brak

Choroby i szkodniki: jak innych roślin dyniowatych

Ogólnie ogórek biały White Wonder to zdrowo rosnąco odmiana. Nie sprawia problemów. Trzeba pamiętać o systematycznym podlewaniu, by nie gorzkniały owoce.
Ze szkodników ogórka White Wonder atakują zwykle przędziorki, wciornastki, mączlik szklarniowy.

Odporność ogórków White Wonder wzmacnia podlanie rozcieńczoną gnojówką z pokrzyw oraz oprysk odwarem ze skrzypu polnego. W pobliżu ogórków warto zawiesić żółtą tablicę lepową do odławiania szkodników.

Warto wiedzieć

  • Ogórek biały White Wonder to bardzo stara, amerykańska odmiana. Jest w sprzedaży od 1893 roku.
  • Do sprzedaży ogórka White Wonder wprowadził Washington Atlee Burplee (1858-1915) – słynny kolekcjoner nasion i właściciel firmy sprzedającej nasiona. Nasiona otrzymał od nieznanego farmera w USA. Jak ów amerykański farmer wyhodował białego ogórka White Wonder, nie wiadomo.
    Burplee od dzieciństwa był wielkim pasjonatem genetyki. Interesowały go krzyżówki, rasy zwierząt i niezwykłe odmiany roślin. Nie chciał zostać lekarzem (jak jego ojciec i dziadek). Zaczynał od… drobiu. Potem interesowały go m.in. psy (zwłaszcza rasa border collie), świnie i wreszcie rośliny. Dużo podróżował zbierając niezwykłe okazy, a potem je rozmnażając. Okrył nie tylko białego ogórka White Wonder, ale także np. kukurydzę cukrową. Pod koniec XIX wieku firma z nasionami Burplee była jedną z największych na świecie.
Ogórek biały White Wonder świetnie się prezentuje w postaci białych korniszonów. Fot. Niepodlewam

Ogórek biały White Wonder świetnie się prezentuje w postaci białych korniszonów. Fot. Niepodlewam

Post Ogórek biały White Wonder – uprawa, smak, odporność pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Jodła koreańska Silberlocke – uprawa, odporność, cięcie

$
0
0

Ma srebrzysto-zielone igły, jak wywinięte lokówką. Jodła koreańska Silberlocke sprawia wrażenie przyprószonej śniegiem. To jedna z najpiękniejszych jodeł.

Wyjątkową cechą jodły koreańskiej Silberlocke są srebrzysto-zielone igły. Z daleka jodła wygląda jak przyprószona śniegiem. Fot. Niepodlewam

Wyjątkową cechą jodły koreańskiej Silberlocke są srebrzysto-zielone igły. Z daleka jodła wygląda jak przyprószona śniegiem. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Abies koreana Silberlocke, Jodła koreańska Horstmann`s Silberlocke

Wysokość: 4-5 m

Szerokość: 1-1,5 m

Jodła koreańska Silberlocke rośnie średnio szybko. Jako młode drzewko przyrasta po 15-30 cm rocznie. To właśnie młode przyrosty są największą ozdobą tej odmiany.

Ma regularny pokrój typu choinka. Jest bardzo gęsta. Nie ma tendencji do łysienia od dołu.

Liście: srebrzysto-zielone igły

Jodły koreańskie Silberlocke mają igły krótkie (1-2 cm), płaskie, niezbyt kłujące.

Największą ozdobą są młode igły. Wywinięte są do góry, jak lokówką. Dzięki temu widoczny jest ich srebrzystobiały kolor pod spodem. Efekt jest taki, jakby jodła koreańska Silberlocke była przyprószona śniegiem lub srebrnym anielskim włosem (jak na bożonarodzeniowych choinkach). Tego efektu nie ma na starszych gałęziach.

Jodła koreańska Silbelocke ma młode igły wywinięte do góry, jak lodówką, Dzięki temu widać ich srebrzystobiały kolor. Tego efektu nie ma na starszych igłach. Fot. Niepodlewam

Jodła koreańska Silbelocke ma młode igły wywinięte do góry, jak lodówką, Dzięki temu widać ich srebrzystobiały kolor. Tego efektu nie ma na starszych igłach. Fot. Niepodlewam

Gleba: przeciętna; odczyn od lekko kwaśnego do lekko zasadowego (pH 6,5-7,5)

Jodła koreańska Silberlocke lubi ziemię żyzną. Źle rośnie na glebie słabej, piaszczystej, suchej.

Podlewanie: umiarkowane

Jodła koreańska Silberlocke lubi ziemię wilgotną oraz wilgoć w powietrzu. Gdy ma za sucho, choruje. Dobrze rośnie na często podlewanych trawnikach lub obok nich.

Jodła koreańska Silberlocke lubi ściółkowanie. Dzięki temu ziemia lepiej trzyma wilgoć. Fot. Niepodlewam

Jodła koreańska Silberlocke lubi ściółkowanie. Dzięki temu ziemia lepiej trzyma wilgoć. Fot. Niepodlewam

Stanowisko: słoneczne; toleruje lekki półcień (zwłaszcza w młodym wieku)

Przeznaczenie: pojedyncze egzemplarze w wyeksponowanych miejscach, grupy iglaków

Wytrzymałość na mróz: bardzo dobra

Jodła koreańska Silberlocke nie potrzebuje zabezpieczenia przed mrozem.

Cięcie: kwiecień, maj (IV-V)

Jodłę koreańską Silberlocke ciąć można także w czerwcu (VI), ale wtedy ścina się zbyt dużo srebrzysto-zielonych przyrostów, które są jej największą dekoracją.

Jodła koreańska Silberlocke nie potrzebuje cięcia co roku. Wystarczy cięcie korygujące, np. wysokości (można ucinać co kilka lat czubek) lub szerokości. Ran po cięciu nie trzeba zabezpieczać.

Jodły koreańskie Silberlocke zawiązują szyszki już w młodym wieku. Fot. Niepodlewam

Jodły koreańskie Silberlocke zawiązują szyszki już w młodym wieku. Fot. Niepodlewam

Choroby i szkodniki: odmiana odporna na choroby

Jodła koreańska Silberlocke bardzo dobrze toleruje miejskie zanieczyszczenia. Można ją sadzić przy ruchliwych ulicach. Jeśli choruje, to zwykle z powodu przesuszenia.

Warto wiedzieć

  • Jodła koreańska Silberlocke to odmiana niemiecka. Wyhodował ją Gunter Horstmann pod koniec lat 70. XX wieku. Do sprzedaży została wprowadzona pod nazwą jodła koreańska Horstmann`s Silberlocke.
Srebrzysto-zielone igły jodły koreańskiej Silberlocke warto wyeksponować jednolitym tłem, np. traw. Fot. Niepodlewam

Srebrzysto-zielone igły jodły koreańskiej Silberlocke warto wyeksponować jednolitym tłem, np. traw. Fot. Niepodlewam

Post Jodła koreańska Silberlocke – uprawa, odporność, cięcie pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Roszponka – uprawa i odporność

$
0
0

Jest bardzo odporna i łatwa w uprawie. Roszponka to warzywo o liściach bogatych w żelazo oraz witaminy. Plonuje nawet zimą.

Roszponka to warzywo bardzo łatwe w uprawie. Łatwo rozsiewa się sama. Zrywa się w całości, ale zjada bez korzeni. Fot. Niepodlewam

Roszponka to warzywo bardzo łatwe w uprawie. Łatwo rozsiewa się sama. Zrywa się w całości, ale zjada bez korzeni. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Repontynka, Roszponka warzywna, Roszpunka, Roszpunka jadalna

Cechy: roślina jednoroczna lub dwuletnia (w zależności od terminu siewu)

Roszponka posiana wczesną wiosną i latem plonuje w tym samym roku. Posiana jesienią zaś – w następnym roku wiosną.

Wysokość: 5-50 cm

Pełną wysokość 50 cm roszponka osiąga jedynie podczas kwitnienia, gdy wypuszcza pęd z kwiatami. Przeciętna wysokość roszponki bez pędu kwiatostanowego to 5-15 cm. Roszponka rośnie większa na glebie żyznej, próchniczej. Mniejsza jest, jeśli rośnie w ziemi słabej.

Kwitnienie: kwiecień – maj (IV-V)

Kwiaty roszponki są białe. Nadają się do jedzenia, np. do sałatek, ale tylko w pierwszej fazie kwitnienia. W połowie maja (V) roszponka staje się niejadalna (twarda, łykowata, niesmaczna).

Kwiaty roszponki można zrywać do wazonu. Fot. Niepodlewam

Kwiaty roszponki można zrywać do wazonu. Fot. Niepodlewam

Rozmnażanie: nasiona

Siew wyłącznie do gruntu. Roszponka nie znosi przesadzania.

Roszponka to warzywo dnia krótkiego. Musi być siana, gdy dzień jest odpowiednio krótki, aby zbyt wcześnie nie zakwitła.

Roszponka bardzo łatwo rozsiewa się sama.

Terminy siewu roszponki:

  • Luty
  • Marzec
  • Sierpień
  • Wrzesień
  • Październik

Więcej o siewie roszponki CZYTAJ TUTAJ

Samosiewki roszponki często tworzą zielone łany w ogrodzie. Fot. Niepodlewam

Samosiewki roszponki często tworzą zielone łany w ogrodzie. Fot. Niepodlewam

Zbiór: wiosna, jesień i zima

Roszponkę wyrywa się w całości, z korzeniami. Następnie trzeba obciąć korzenie. Można jeść pojedyncze listki albo całe rośliny (jeśli są małe).

Termin zbioru zależy od siewu. Roszponka z siewu wczesną wiosną (luty, marzec) jest gotowa do zbioru zwykle w połowie kwietnia.

Roszponka posiana w sierpniu plonuje jesienią i zimą, zaś posiana we wrześniu i październiku – późną jesienią, zimą i wczesną wiosną.

Zastosowanie: liście, kwiaty, całe rośliny do sałatek, koktajlów, dekoracji potraw, na kanapki

Roszponka przypomina w smaku sałatę masłową. Jest delikatna, krucha, ma neutralny smak. Zapach roszponki także jest delikatny. Najlepsza jest do jedzenia jest w postaci świeżej (bez gotowania, duszenia itp.).

Roszponka bywa mylona z rukolą (rokiettą siewną), której smak jest bardzo wyrazisty: z nutami orzechów, gorczycy i rzodkiewki.

Stanowisko: słoneczne i półcieniste

Gdzie siać: warzywnik, szklarnia i donice

Roszponka nie jest wymagająca. Rośnie szybko. Lubi chłód.

Gleba: żyzna lub przeciętna; odczyn pH 6-7

Roszponka rośnie dorodnie, gdy ziemia jest żyzna, nawieziona kompostem lub obornikiem. Jednak doskonale sobie radzi również na słabszej ziemi. Jest wtedy po prostu mniejsza.

Roszponka tak łatwo się rozsiewa sama, że może zachwaścić ogród. Fot. Niepodlewam

Roszponka tak łatwo się rozsiewa sama, że może zachwaścić ogród. Fot. Niepodlewam

Podlewanie: oszczędne lub wcale

Roszponka ma bardzo mocny system korzeniowy, dzięki któremu świetnie sobie daje radę bez podlewania. Jedynie, gdy ziemia jest bardzo piaszczysta oraz w czasie suszy warto roszponkę podlać od czasu do czasu (można na liście).

Nawożenie: nie ma potrzeby

Roszponkę można siać w pierwszym, drugim i trzecim roku po nawożeniu obornikiem. Miejsce pod roszponkę można także co roku nawozić kompostem.

Nawożenie przed siewem roszponki jest pożądane lecz niekonieczne. Roszponka nie jest wymagająca.

Odporność na mróz: całkowicie mrozoodporna

Roszponka, choć ma delikatne na liście, jest odporna na największe mrozy. Gdy zima jest lekka i w czasie odwilży, także można ją zrywać i zjadać. W czasie dużego mrozu jej liście lekko brunatnieją i tracą jędrność.

Roszponka jest mrozoodporna. Dobrze znosi także grad. Fot. Niepodlewam

Roszponka jest mrozoodporna. Dobrze znosi także grad. Fot. Niepodlewam

Choroby i szkodniki: bardzo odporna

Roszponka jest odporna na wszystko. Nie zjadają jej nawet drutowce, mszyce, ślimaki.

Jeśli choruje i ginie, to z zwykle z nadmiaru wody. Roszponka nie wymaga stosowania żadnych oprysków.

Ciekawe odmiany roszponki

  • Coquille de Louvier – liście owalne
  • Verte de Cambrai – liście owalne
  • Vit – liście wydłużone

Warto wiedzieć

  • Roszponka jest uprawiana w Polsce od wieków. Na przełomie XIX i XX wieku wyróżniano jej trzy odmiany: Holenderska, Szerokolistna, Wielka.
  • Roszponka, choć jest bardzo łatwa w uprawie i odporna, nigdy nie była tak popularna w Polsce jak np. pietruszka. Uważano ją raczej za warzywo delikatesowe, np. do dekoracji dań z ziemniakami. W 1903 roku za funt (około pół kilograma) roszponki płacono w Polsce 35-40 kopiejek. Dla porównania, cytryna (sztuka) kosztowała 3-4 kopiejki (dane: czasopismo „Ogrodnik Polski” z 1903 roku).
  • Roszponka jest bardzo popularna w krajach śródziemnomorskich. To podstawowy składnik sałatek np. we Francji, Hiszpanii, Włoszech.
  • Roszponka (roszpunka) jest bohaterką słynnej baśni o królewnie Roszpunce. Jej matka, będąc z Roszpunką w ciąży, ukradła i zjadła roszponkę z ogrodu czarownicy. Za karę dziecko, czyli królewna Roszpunka, została uwięziona w wieży. Uwolnił ją książę. W baśni jest ziarno prawdy: roszponka zawiera dużo żelaza, zalecanego kobietom w ciąży.
  • Roszponkę lubił jeść Thomas Jefferson (1743-1826) – prezydent USA. Uprawiał ją w swoim słynnym ogrodzie w Monticello. W ogrodzie miał także m.in. jabłoń Kalwila Biała – uważaną za najsmaczniejszą odmianę na świecie.

Post Roszponka – uprawa i odporność pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.


Pomidor Black Cherry – uprawa, smak, choroby

$
0
0

Ma ciemne owoce jak wiśnie lub czarne czereśnie. Pomidor Black Cherry wyróżnia także świetny smak. Zdrowo rośnie. Nadaje się nawet do uprawy na balkonie.

Pomidory Black Cherry wyglądają jak wiśnie lub czarne czereśnie. Są świetne w smaku. Fot. Niepodlewam

Pomidory Black Cherry wyglądają jak wiśnie lub czarne czereśnie. Są świetne w smaku. Fot. Niepodlewam

Cechy: pomidor wysoki z owocami typu koktajlowego.

Inne nazwy: brak

Wysokość: wysoki – około 200-250 cm

Pomidor Black Cherry ma wiotkie pędy. Musi rosnąć przy podporach, np. palikach, kratkach. Jego liście są duże, ciemnozielone, bardzo ładne.

Rozmnażanie: nasiona

Nasiona Black Cherry. Fot. Niepodlewam

Nasiona pomidora Black Cherry są bardzo drobne. Fot. Niepodlewam

Termin siewu: od marca do połowy kwietnia (III-IV)

Nie warto siać pomidorów Black Cherry po 15 kwietnia (IV). W polskim klimacie nie zdążą wydać zbyt wielu dojrzałych owoców (dla nich lato trwa zbyt krótko). Plon jest wtedy słaby.

Gdy pomidory Black Cherry mają około 5 cm wysokości, należy je przesadzić do pojedynczych doniczek.

Termin sadzenia do gruntu: koniec maja i początek czerwca (V-VI)

Gdzie sadzić: ogród, szklarnia, donice na balkonie i tarasie

Pomidor Black Cherry doskonale rośnie w donicach. Najlepsze są donice o pojemności co najmniej 10 litrów.

Z pomidora Black Cherry można tworzyć zielone parawany, np. zamiast tycznej fasoli. Tworzy dużą masę zielonych liści. Pomidor Black Cherry prowadzony przy kratkach musi być przywiązywany do kratki (nie potrafi się sam piąć).

Kwiat pomidora Black Cherry. Fot. Niepodlewam

Kwiat pomidora Black Cherry. Fot. Niepodlewam

Termin zbioru: sierpień-październik (VIII-X)

Pomidor Black Cherry to odmiana średnio późna. Przestaje kwitnąć około 15 sierpnia (VIII), a owocuje aż do pierwszych październikowych przymrozków. Gdy rośnie w donicy, można go na noc z przymrozkami chować do domu, aby nie zmarzł.

Pomidor Black Cherry to odmiana koktajlowa. W gronie jest zwykle po 5-7 owoców. Fot. Niepodlewam

Pomidor Black Cherry to odmiana koktajlowa. W gronie jest zwykle po 5-7 owoców. Fot. Niepodlewam

Owoce: wiśniowe (kolor jest niejednolity, w odcieniach malinowym i ciemnej zieleni); małe, okrągłe (około 2 cm); zebrane w gronach po 5-7 sztuk (dojrzewają stopniowo); miąższ malinowozielony w odcieniu czarnych czereśni lub wiśni, słodki, delikatnie kwaskowaty, soczysty, bardzo smaczny; skórka średnio gruba, dość mocna, ale delikatna w smaku; nasiona nieliczne, małe, niewyczuwalne podczas jedzenia; piętka zielona, delikatna, nie trzeba jej wycinać

Pomidory Black Cherry na talerzu wyglądają jak wiśnie lub czarne czereśnie. Mają kolor trudny do określenia, niejednolity. Z bliska przeplatają się na nich odcienie malinowe i ciemnej zieleni, które z daleka wyglądają jak wiśniowy.

Najlepszy smak pomidor Black Cherry ma w połowie sierpnia (VIII). Owoce mocno trzymają się na szypułkach. Nie mają tendencji do opadania na wietrze. Plon jest średnio obfity. Pomidory Black Cherry długo dojrzewają.

Przekrojony pomidor Black Cherry. Fot. Niepodlewam

Przekrojony pomidor Black Cherry. Fot. Niepodlewam

Zastosowanie: sałatki, marynaty, dekoracja dań, na kanapki, ketchup

Ze względu na wyjątkowo oryginalny kolor skórki, pomidor Black Cherry wyjątkowo ładnie prezentuje się w różnego rodzaju daniach. Jest świetny do jedzenia bez niczego, np. jako przekąska.

Stanowisko: słoneczne

Pomidor Black Cherry powinien być sadzony TYLKO w słońcu. Lubi rosnąć przy murach, np. na balkonie (mury nagrzewają się od słońca). W półcieniu też rośnie dobrze i zdrowo, ale słabiej kwitnie i ma zdecydowanie mniej owoców.

W słonecznych miejscach pomidory Black Cherry zawiązują dużo owoców. Są one lepiej wybarwione, bardziej pachnące i doskonałe w smaku.

Pomidor Black Cherry w donicy. Fot. Niepodlewam

Pomidor Black Cherry w donicy. Fot. Niepodlewam

Ziemia: żyzna, najlepsza jest ziemia kompostowa lub ziemia gnojowa

Podlewanie: obfite

Nigdy nie należy podlewać pomidorów Blacka Cherry na liście, ponieważ wtedy jest większe ryzyko wystąpienia chorób grzybowych. Podlewa się zawsze przy korzeniu.

Pomidory Black Cherry warto ściółkować, np. słomą (również w donicach). Ściółka sprawia, że ziemia wolniej wysycha.

Ogólnie pomidor Black Cherry dobrze znosi okresowe przesuszenie. Trzeba jednak uważać z podlewaniem po przesuszeniu. Pomidor Black Cherry tak szybko pochłania wodę, że owoce – z nadmiaru wody – pękają przy piętkach (nie jest to jednak zjawisko masowe).

Pęknięty pomidor Black Cherry. Fot. Niepodlewam

Pęknięty pomidor Black Cherry. Fot. Niepodlewam

Nawożenie: obfite

Pomidor Black Cherry rośnie w oczach (dosłownie!). Jest bardzo żarłoczny. Nawóz stosuje się przynajmniej raz w tygodniu (aż do 15 sierpnia). Dawki nawozu można rozłożyć na mniejsze i nawozić pomidora Black Cherry kilka razy w tygodniu.

Polecane są nawozy naturalne:

Ze względu na nieprzyjemny zapach (gnoju), nie zawsze można stosować nawozy zwierzęce lub roślinne np. na balkonie. Zamiennie można używać nawozu naturalnego na bazie odchodów dżdżownic, który jest neutralny pod względem zapachu (do kupienia w sklepach) albo sztucznych, przeznaczonych do pomidorów.

Pomidor Black Cherry ma dużo, ciemnozielone liście. Fot. Niepodlewam

Pomidor Black Cherry ma dużo, ciemnozielone liście. Fot. Niepodlewam

Choroby i szkodniki: odmiana odporna

Podczas deszczowego lata pomidor Black Cherry, szczególnie rosnący w gruncie, może być atakowany przez choroby grzybowe, jak alternarioza pomidora, zaraza ziemniaka, zgorzel podstawy łodyg i brunatna zgnilizna owoców pomidora.

Ogólnie pomidor Black Cherry rośnie zdrowo. Choruje szczególnie rzadko, jeżeli jest uprawiany pod zadaszeniem, np. w donicy na balkonie. Deszcz nie moczy wtedy liści. Dzięki temu rzadziej występują choroby grzybowe.

Owoce pomidorów Black Cherry mają skłonność do pękania przy piętkach. Zdarza się to, gdy ziemia jest przesuszona, a spadnie duży deszcz lub pomidor zostanie mocno podlany. Pękają pojedyncze pomidorki. Świeżo popękane pomidory Black Cherry nadają się do jedzenia. Jeśli rana pleśnieje – już nie.

Pomidor Black Cherry nie jest wrażliwy na suchą zgniliznę wierzchołkową.

Pomidor Black Cherry to zdrowo rosnąca odmiana. Fot. Niepodlewam

Pomidor Black Cherry to zdrowo rosnąca odmiana. Fot. Niepodlewam

Warto wiedzieć

  • Pomidor Black Cherry to odmiana amerykańska z 2003 roku. Jego rodzice nie są znani. Pomidora Black Cherry wyhodował Vince Sapp.
  • Pierwsze czarne pomidory, do których należy Black Cherry, zostały najprawdopodobniej wyhodowane w XIX wieku na terenie dzisiejszej Ukrainy.
Pomidory Black Cherry mają podobną wielkość jak pomidory Maskotka. Obie odmiany są typu koktajlowego. Fot. Niepodlewam

Pomidory Black Cherry mają podobną wielkość jak pomidory Maskotka. Obie odmiany są typu koktajlowego. Fot. Niepodlewam

Post Pomidor Black Cherry – uprawa, smak, choroby pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Iglaki trujące w ogrodzie

$
0
0

O tym, że są iglaki trujące często się nie wie. Lepiej ich nie sadzić w ogrodach, gdzie bawią się dzieci. Nie powinny rosnąć przy placach zabaw.

Iglaki trujące nie powinny być sadzone obok placów zabaw. Tutaj dzieci mogą się bawić bezpiecznie. Fot. Niepodlewam

Iglaki trujące nie powinny być sadzone obok placów zabaw. Tutaj dzieci mogą się bawić bezpiecznie. Fot. Niepodlewam

Są bardzo często sadzone w ogrodach. Niektóre iglaki trujące są niebezpieczne po zjedzeniu. Inne mogą powodować zmiany na skórze, zwłaszcza delikatnej.

Iglaki trujące nigdy nie powinny być sadzone w miejscach, gdzie bawią się dzieci. Szczególnie niebezpieczne są cisy żeńskie, które mają czerwone nibyjagody, nazywane popularnie owocami. Czerwony kolor zwraca uwagę dzieci!

Cis japoński (Taxus cuspidata)

Cechy: krzew lub drzewo (wysokość 1-5 m)
Co truje: cała roślina oprócz czerwonych osnówek nibyjagód, nazywanych popularnie owocami (alkaloid)
Objawy zatrucia: m.in. nieregularne bicie serca, zawroty głowy, ból brzucha, a nawet śmierć. Rokowania są poważne. Konieczna jest wizyta u lekarza.

Cis japoński. Fot. Niepodlewam

Cis japoński. Na zdjęciu: odmiana Capitata. Fot. Niepodlewam

Do zatrucia cisem japońskim dochodzi po jego zjedzeniu. Najczęściej zjadane są czerwone owoce (nibyjagody). Zwracają uwagę zwłaszcza dzieci. Dlatego cisów japońskich nie należy sadzić w ogrodach, gdzie bawią się dzieci, ani obok placów zabaw.

Czerwone owoce (nibyjagody) mają wyłącznie żeńskie cisy japońskie. Ryzyko zatrucia jest zdecydowanie mniejsze, jeśli posadzi się męskie cisy.

O męskich odmianach cisów CZYTAJ TUTAJ

Cisem japońskim mogą się także zatruć zwierzęta domowe, np. konie, krowy, owce. Nie należy ich sadzić obok wybiegów, stajni, obór.

Cis japoński można dotykać rękami bez rękawic.


Cis pospolity (Taxus baccata)

Cechy: krzew lub drzewo (wysokość 1-5 m)
Co truje: cała roślina oprócz czerwonych osnówek nibyjagód, nazywanych popularnie owocami (alkaloid)
Objawy zatrucia: jak cis japoński

Cis pospolity. Na zdjęciu: odmiana Elegantissima. Fot. Niepodlewam

Cis pospolity. Na zdjęciu: odmiana Elegantissima. Fot. Niepodlewam


Cis pośredni (Taxus media)

Cechy: krzew lub drzewo (wysokość 1-4 m)
Co truje: cała roślina oprócz czerwonych osnówek nibyjagód, nazywanych popularnie owocami (alkaloid)
Objawy zatrucia: jak cis japoński

Cis pośredni. Na zdjęciu: odmiana Profesor Gorczyński. Fot. Niepodlewam

Cis pośredni. Na zdjęciu: odmiana Profesor Gorczyński. Fot. Niepodlewam


Jałowiec sabiński (Juniperus sabina)

Cechy: krzew (wysokość 0,3-1 m)
Co truje: cała roślina (m.in. sabinol)
Objawy zatrucia: m.in. biegunka, wymioty, biegunka, utrata przytomności. Unikać trzeba dotykania jałowca sabińskiego. Na skórze, zwłaszcza delikatnej, mogą powstać swędzące zaczerwienia, wyglądające jak oparzenia.

Jałowiec sabiński. Fot. Niepodlewam

Jałowiec sabiński. Fot. Niepodlewam

Jałowiec sabiński zawiera mocno pachnący olejek eteryczny. W składzie jest m.in. sabinol. Działa on drażniąco na skórę. Wszelkie prace przy tym jałowcu (np. cięcie) trzeba wykonywać w rękawicach i stroju zakrywającym nogi oraz ramiona.

Do zatrucia może dojść po zjedzeniu owoców (szyszkojagód) jałowca sabińskiego. Są one mało widoczne . Dlatego dzieci rzadko je zrywają. W razie zjedzenia konieczna jest wizyta u lekarza.


Żywotnik japoński (Thuja standishii)

Cechy: krzew lub drzewo (wysokość 1-15 m)
Co truje: cała roślina (olejek eteryczny zawierający alfa- oraz betatujon)
Objawy zatrucia: m.in. ból brzucha, wymioty, biegunka (po zjedzeniu) oraz podrażnienia skóry

Najgroźniejsze skutki ma zjedzenie żywotnika japońskiego, np. szyszek. Rokowania są poważne. Może dojść nawet do uszkodzenia wątroby czy nerek. Konieczna jest wizyta u lekarza.

Do przycinania żywotnika wschodniego trzeba zakładać rękawice oraz ubranie zakrywające ramiona i nogi. Olejek eteryczny, która ta tuja zawiera, może powodować podrażnienie skóry, zwłaszcza delikatnej. To np. swędzenie, zaczerwienienie.


Żywotnik koreański (Thuja koraiensis)

Cechy: krzew lub drzewo (wysokość 1-4 m)
Co truje: cała roślina (olejek eteryczny zawierający alfa- oraz betatujon)
Objawy zatrucia: jak żywotnik japoński

 

Żywotnik koreański. Na zdjęciu: odmiana Glauca Prostata. Fot. Niepodlewam

Żywotnik koreański. Na zdjęciu: odmiana Glauca Prostata. Fot. Niepodlewam


Żywotnik nibyolbrzymi (Thuja x plicatoides Seneta)

Cechy: krzew lub drzewo (wysokość do około 7 m)
Co truje: cała roślina (olejek eteryczny zawierający alfa- oraz betatujon)
Objawy zatrucia: jak żywotnik japoński

Żywotnik nibyolbrzymi. Na zdjęciu: odmiana Smaragd. Fot. Niepodlewam

Żywotnik nibyolbrzymi. Na zdjęciu: odmiana Smaragd. Fot. Niepodlewam


Żywotnik olbrzymi (Thuja plicata)

Cechy: krzew lub drzewo (wysokość 1-15 m)
Co truje: cała roślina (olejek eteryczny zawierający alfa- oraz betatujon)
Objawy zatrucia: jak żywotnik japoński

Żywotnik olbrzymi. Na zdjęciu: odmiana Grovpli. Fot. Niepodlewam

Żywotnik olbrzymi. Na zdjęciu: odmiana Grovpli. Fot. Niepodlewam


Żywotnik wschodni (Thuja orientalis)

Cechy: krzew lub drzewo (wysokość 1-15 m)
Co truje: cała roślina (olejek eteryczny zawierający alfa- oraz betatujon)
Objawy zatrucia: jak żywotnik japoński


Żywotnik zachodni (Thuja occidentalis)

Cechy: krzew lub drzewo (wysokość 1-15 m)
Co truje: cała roślina (olejek eteryczny zawierający alfa- oraz betatujon)
Objawy zatrucia: jak żywotnik japoński

Żywotnik zachodni. Fot. Niepodlewam

Żywotnik zachodni. Fot. Niepodlewam


Żywotnikowiec japoński (Thujopsis dolabrata)

Cechy: krzew lub drzewo (wysokość 1-15 m)
Co truje: m.in. katecheny (skład nie jest do końca znany)
Objawy zatrucia: reakcje alergiczne

Żywotnikowiec japoński. Na zdjęciu: odmiana Nana. Fot. Niepodlewam

Żywotnikowiec japoński. Na zdjęciu: odmiana Nana. Fot. Niepodlewam

Do prac przy żywotnikowcach japońskich należy zakładać rękawice i strój zasłaniający ramiona oraz nogi.

Post Iglaki trujące w ogrodzie pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Jabłoń Reneta Kulona – uprawa, odporność, zapylacze

$
0
0

To stara odmiana, najsmaczniejsza po Bożym Narodzeniu. Jabłoń Reneta Kulona najlepiej rośnie na piasku z małym dodatkiem gliny.

Jabłoń Reneta Kulona – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR. W Polsce ta odmiana jest znana także jako Kulon i Kulona.

Jabłoń Reneta Kulona – rysunek z książki „Deutsche Pomologie” Wilhelma Lauche z 1882-1883, ze zborów biblioteki Wageningen UR. W Polsce ta odmiana jest znana także jako Kulon i Kulona.

Inne nazwy: Coulon`s Reinette, Kulon, Kulona, Reinette Coulon

Pochodzenie: przed 1856 rokiem (Belgia)

Dojrzewanie: listopad-marzec (XI-III)

Jabłka Reneta Kulona trzeba zbierać późno, najlepiej w drugiej połowie października (X). Do jedzenia nadają się po co najmniej kilku tygodniach leżakowania w chłodzie. Najlepszy smak mają po Bożym Narodzeniu.

Owoce: duże i bardzo duże (około 8 cm); okrągłe, lekko spłaszczone; skórka żółta z dużą ilością rdzawych smug i plamek oraz rumieńcem od słońca; miąższ żółtobiały, delikatny, bardzo soczysty, kruchy, smaczny; pachnące

Jabłoń Reneta Kulona nie ma owoców ładnych z wyglądu, ale są wyjątkowo smaczne, zwłaszcza jeśli drzewo rośnie na piasku i w słońcu. Ich smak przypomina jabłka odmiany Reneta Kanadyjska. Z wyglądu zaś jabłka są podobne, szczególnie gdy nie mają rumieńców, do odmian Boskoop i Szara Reneta.

Przeznaczenie: do jedzenia na surowo, do ciast i suszenia

Jabłka Reneta Kulona są ogólnoużytkowe, nadają się do wszystkiego.

Gleba: przeciętna lub piaszczysta, najlepiej z małym dodatkiem gliny, lekko kwaśna (idealne pH 6,2-6,7)

Jabłoń Reneta Kulona ma owoce najładniej wybarwione i najsmaczniejsze, jeżeli jest posadzona piasku.

Stanowisko: słoneczne

Jabłoń Reneta Kulona rośnie szybko. Drzewo ma kulistą koronę. Obficie owocuje. Jabłka dojrzewające w półcieniu są gorsze w smaku.

Odporność: bardzo dobra

Jabłoń Reneta Kulona dobrze znosi mróz, ale w starszym wieku. W młodym wieku może marznąć, zwłaszcza na przedwiośniu. Warto ją okrywać i bielić pnie zimą.

W amatorskiej uprawie jabłoń Reneta Kulona nie wymaga chemicznych oprysków od chorób. Owoce dobrze się przechowują.

Zapylacz: Reneta Landsberska

Ciekawostki

  • Jabłoń Reneta Kulona to odmiana wyhodowana przez Coulona w Belgii w pierwszej połowie XIX wieku. Pierwsze owoce wydała w 1856 roku. Odmiana od razu odniosła sukces rynkowy. Na przełomie XIX i XX wieku bardzo chwalona przez polskich ogrodników. W Polsce nie zdobyła nigdy wielkiej popularności.
  • Jabłoń Reneta Kulona nadal jest do kupienia m.in. w Polsce, Austrii, Holandii, Niemczech, Szwajcarii.
  • Na przełomie XIX i XX wieku rozróżniano dwie pododmiany Renety Kulona: Renetę Kulona Żółtą oraz Renetę Kulona Verte. Bardziej popularna, także w Polsce, była Reneta Kulona Żółta. Przykładowo, w 1938 roku za 2-4-letnie drzewko Renety Kulona Żółtej płacono 2,75 zł.

 

O innych starych odmianach CZYTAJ TUTAJ

Źródło:
*wiedza własna
*„ Sadownictwo gospodarskie” Władysław Tyniecki, 1902 rok
*„Ogrodnik Polski”, 1891 rok
*„Deutsche Pomologie”, Wilhelm Lauche, 1882-1883 rok
*„Cennik ilustrowany szkółek podzameckich Franciszka Hr. Zamoyskiego w Pozamczu”, 1938 rok

Rysunek jabłoni Reneta Kulona z XIX wieku został opublikowany za zgodą biblioteki Wageningen UR w Holandii

Post Jabłoń Reneta Kulona – uprawa, odporność, zapylacze pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Jarmuż Halbhoher Gruner Krauser – uprawa i odporność

$
0
0

To smaczna odmiana do duszenia, mrożenia czy na sok. Jarmuż Halbhoher Gruner Krauser ma jasnozielone, mocno kędzierzawe liście.

Jarmuż Halbhoher Gruner Krauser tworzy piękne, jasnozielone łany (po prawej stronie). Można go zestawiać np.modrozielonym  jarmużem Starbok. Fot. Niepodlewam

Jarmuż Halbhoher Gruner Krauser tworzy piękne, jasnozielone łany (na zdjęciu po prawej stronie). Można go zestawiać np.modrozielonym jarmużem Starbor (po lewej stronie). Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: Brassiea oleracea Halbhoher Gruner Krauser, Jarmuż Średnio Wysoki Zielony Kędzierzawy

Cechy: roślina dwuletnia

Wysokość: około 70 cm (odmiana średnio wysoka)

Kwitnienie: maj (V)

Kwiaty jarmużu są żółte. Pojawiają się w drugim roku uprawy (po zimie).

Uprawa jarmużu na nasiona jest kłopotliwa w warunkach amatorskich z powodu bielinków kapustników. Lepiej co roku kupować nasiona.

Rozmnażanie: nasiona

Jarmuż Halbhoher Gruner Krauser uprawia się z rozsady. Nasiona sieje się do skrzynek lub doniczek od 15 maja do 15 czerwca (V-VI). Wschodzi po 5-10 dniach.

W końcu czerwca (VI) lub na początku lipca (VII) jarmuż Halbhoher Gruner Krauser sadzi się na miejsca stałe.

Więcej o siewie jarmużu CZYTAJ TUTAJ

Zbiór: od jesieni do wiosny

Liście ścina się pojedynczo, w miarę potrzeb w kuchni. Zbiór można zacząć już od sierpnia (VIII).

Liście jarmuż Halbhoher Gruner Krauser są mocno kędzierzawe. Fot. Niepodlewam

Liście jarmuż Halbhoher Gruner Krauser są mocno kędzierzawe. Fot. Niepodlewam

Zastosowanie: liście i ogonki liściowe do jedzenia na surowo (sałatki) oraz gotowania na parze, duszenia i pieczenia, na sok warzywny, warzywne chipsy

Jarmuż Halbhoher Gruner Krauser ma liście zielone, w odcieniu młodej trawy. Liście są wyjątkowo mocno karbowane, a ogonki długie. Mają delikatny smak. Można je także zbierać całą zimę.

Przemrożone liście nadają się np. do zapiekania i duszenia. Liście jarmużu ścina się razem z ogonkami, tuż przy łodydze.

Stanowisko: słoneczne

W półcieniu i cieniu jarmuż Halbhoher Gruner Krauser rośnie słabo.

Gdzie sadzić: warzywnik, rabaty kwiatowe (jako roślina ozdobna)

Jarmuż Halbhoher Gruner Krauser, jeśli posadzi się go w większej grupie, tworzy piękny, zielony łan.

Gleba: przeciętna, najlepiej piaszczysta z domieszką gliny lub kompostu gliniastego; pH około 7

Jarmuż Halbhoher Gruner Krauser najlepiej sadzić w pierwszym i drugim roku po oborniku. Słabo rośnie i choruje w ziemi podmokłej, kwaśnej, bardzo słabej.

Jarmuż Halbhoher Gruner Krauser najlepiej rośnie w pierwszym i drugim roku po nawożeniu obornikiem. Fot. Niepodlewam

Jarmuż Halbhoher Gruner Krauser najlepiej rośnie w pierwszym i drugim roku po nawożeniu obornikiem. Fot. Niepodlewam

Podlewanie: umiarkowane

Jarmuż Halbhoher Gruner Krauser ma silny system korzeniowy. Jest odporny na przesuszenie. Systematycznie podlewane powinny być tylko roślin młode oraz w czasie suszy.

Nawożenie: kilka razy w sezonie rozcieńczonym nawozem naturalnym

Do nawożenia jarmużu polecane są np. gnojówka z pokrzyw, gnojówka z ogórecznika, nawóz gołębi, nawóz kurzy, obornik krowi.

Odporność na mróz: bardzo dobra

Jarmuż Halbhoher Gruner Krauser jest w gruncie całkowicie odporny na mróz. Zimą może zostać zasypany przez duże opady śniegu, gdyż jest niezbyt wysoki. Trudno wtedy zbierać liście.

W donicach jarmuż Halbhoher Gruner Krauser może przemarzać. Najlepiej go zjeść do listopada (XI).

Choroby i szkodniki: takie same jak kapusty

Groźną chorobą jarmużu jest kiła kapusty. Objawy: jarmuż nie rośnie, a na korzeniach pojawiają się narośla i zgrubienia. Kile kapusty zapobiega zmianowanie – jarmuż i inne warzywa kapustne uprawia się na tym samym miejscu nie częściej niż co 4 lata.

Ze szkodników uciążliwe są bielinek kapustnik i mszyca kapuściana. Skuteczną ochroną przed nimi jest szczelne okrycie jarmużu agrowłókniną lub firanką o gęstych oczkach. Wszystkie ich krawędzie TRZEBA przysypać ziemią.

Warto wiedzieć

  • Jarmuż to warzywo zapobiegające nowotworem (zawiera sulforafan). W jego składzie są także m.in. żelazo, wapń i witaminy.
  • Jarmuż jest uprawiany w Polsce od wieków. Trafiał na stoły, ale był też paszą dla zwierząt domowych. Sadzono go również niedaleko sadów, by zające nie obgryzały zimą drzew owocowych.

Post Jarmuż Halbhoher Gruner Krauser – uprawa i odporność pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Róża Ballerina – uprawa, odporność, cięcie

$
0
0

To stara, angielska odmiana. Latem róża Ballerina ma biało-różowe, pojedyncze kwiaty, a jesienią – pomarańczowe owoce. Jest składnikiem perfum.

Róża Ballerina. Fot. Niepodlewam

Róża Ballerina to odmiana z 1937 roku. Ma kwiaty pojedyncze, przypominające spódniczki tancerek baletowych. Fot. Niepodlewam

Inne nazwy: brak

Grupa róż: piżmowe, parkowe (Hybrid Musk)

Rok wyhodowania: 1937

Hodowcy: Ann Bentall, Jack Bentall, Joseph Pemberton (Wielka Brytania)

Wysokość: 100-150 cm

Szerokość: 70-150 cm

R. Fot. Niepodlewam

Róża Ballerina osiąga znaczne rozmiary – potrzebuje przynjamniej metra kwadratowego powierzchni. Fot. Niepodlewam

Róża Ballerina ma kształt dużego krzaka. Jego wymiary można korygować cięciem.

Kwitnienie: od czerwca do października (VI-X)

Róża Ballerina kwitnie cały sezon kiściami przypominającymi hortensje bukietowe. Najwięcej kwiatów jest na początku kwitnienia. Potem liczba kwiatów zależy od cięcia letniego. Jeśli przekwitłe kwiaty się obcina, róża Ballerina wypuszcza kolejne, liczne pąki kwiatowe. Jeżeli kwiaty są nie obcinane, zawiązują się owoce, które też są dekoracyjne.

Kwiaty: biało-różowe, pojedyncze

Płatki róży Ballerina przypominają spódniczki tancerek baletowych.

Średnica kwiatów – około 5 cm. Każdy kwiat ma około 5-8 płatków.

Kwiat róży Ballerina. Fot. Niepodlewam

Kwiat róży Ballerina. Fot. Niepodlewam

Zapach: bardzo delikatny

Choć zapach piżmowej róży Ballerina jest na słabo wyczuwalny podczas wąchania kwiatów, stał się intrygującą nutą w perfumach Bellerina No 1, Ballerina No 2 i Ballerina No 3 Les Perfums de Rosine.

Liście: ciemnozielone, błyszczące

Kolce: liczne; małe i średniej wielkości

Zastosowanie: pojedynczy krzew przy podporach w wyeksponowanym miejscu; ogrodu w stylu angielskim; uprawa w donicach np. na balkonie lub tarasie

Stanowisko: słoneczne; toleruje półcień

Róża Ballerina lubi miejsca przewiewne. Jej liście powinny szybko wysychać po deszczu. Jeśli obok jest trawnik, trzeba ją sadzić tak, by zraszacze do podlewania nie moczyły jej liści.

Gleba: żyzna

Róża Ballerina toleruje również ziemię przeciętną.

Podlewanie: umiarkowane – w pierwszych latach uprawy, niekonieczne – w kolejnych latach

Róża Ballerina z biegiem lat wytwarza silne korzenie. Dzięki temu stare róże są odporne na suszę.

Róża Ballerina nie powinna być podlewana na liście, ponieważ to zwiększa ryzyko wystąpienia chorób grzybowych. Trzeba ją podlewać tylko przy korzeniu.

Nawożenie: od maja do lipca (V-VII)

Używać można nawozu sztucznego przeznaczonego do róż. Polecane nawozy naturalne to np. gnojówka z pokrzywy czy obornik krowi.

Rozmnażanie: szczepienie

Cięcie: wiosną

Róże Ballerina przycina się co roku w czasie, gdy kwitną forsycje. Ucina się 1/3 pędów żywych pędów i wszystkie przemarznięte.

W sezonie warto ucinać przekwitłe kwiaty. Róża Ballerina zawiązuje wtedy więcej pąków kwiatowych. Jeśli przekwitłych kwiatów się nie obetnie, róże Ballerina zawiązują pomarańczowe owoce.

Kwiaty róż Ballerina są zebrane w kwiatostany, które przypominają kwiaty hortensji bukietowej. Fot. Niepodlewam

Kwiaty róż Ballerina są zebrane w kwiatostany, które przypominają kwiaty hortensji bukietowej. Fot. Niepodlewam

Wytrzymałość na mróz: dobra

Róża Ballerina musi być zabezpieczona na zimę. Na zimę usypuje się kopiec ziemi u nasady róży na wysokość około 20 cm. Z biegiem lat róża Ballerina mocno się ukorzenia i jest bardziej odporna na mróz.

Choroby i szkodniki: odporna

Róża Ballerina ogólnie rośnie zdrowo. Jedynie gdy wiosna jest deszczowa lub gdy podlewa się ją na liście, mogą ją atakować grzyby wywołujące chorobę czarna plamistość.

Aby ograniczyć ryzyko infekcji nie należy podlewać róży Ballerina na liście. Warto usuwać opadłe liście (poza ogród). Można zapobiegawczo opryskać różę Ballerina preparatem grzybobójczym, np. Miedzianem.

Wiosną, zwłaszcza gdy jest ciepło, słonecznie i bezwietrznie, róża Ballerina może być atakowana przez mszyce.

Liście róży Ballerina mają ładny, ciemnozielony kolor. Fot. Niepodlewam

Liście róży Ballerina mają ładny, ciemnozielony kolor. Fot. Niepodlewam

Warto wiedzieć

  • Róża Ballerina to krzyżówka róży piżmowej.
  • Prace nad wyhodowaniem róży Ballerina rozpoczął Joseph Pemberton (1852-1926) – anglikański duchowny i słynny hodowca róż. Potem jego dzieło kontynuowali Ann Bentall i jej syn Jack Bentall. Róże Ballerina można spotkać w starych, angielskich ogrodach. Choć ta odmiana ma prawie 100 lat, nadal jest w sprzedaży.

Post Róża Ballerina – uprawa, odporność, cięcie pojawił się poraz pierwszy w Niepodlewam.pl.

Viewing all 1632 articles
Browse latest View live